مرده شور تو رو ببرن با این خبر دادنت …
حسام عصبیه … سینا هم … اصلا جو خوبی نیست … من بینشون موندم و نگاهم از روی یکی به اون یکی سر می خوره …
حسام _ میگم چیزیش نی بد میگم ؟ …
سینا دستی بین موهاش میکشه و رو به من میگه : حالش خوبه .. اونجاس .. آخرین اتاق خوا …
نمی ذارم جمله ش تموم بشه و تند از کنارش میگذرم … راهرو انگاری که کش میاد و طولانی شده .. تموم نمیشه لعنتی ….
با عجله میگذرم و جلوی در یه ماموری که لباس فرم تنشه رو میبینم … می خواد مانع ورودم بشه که صدای حسام رو ار پشت سرم می شنوم که بهش میگه :
_ بذار بره … خانومشه …
من خانومش نیستم اما مامور کنار میره و تند در اتاق رو باز میکنم …
یه مرد مسن کنار تخت ایستاده و اونم لباس نظامی تنشه … درجه ها رو بلد نیستم …
بی در زدن وارد شدم … بی اجازه …
مرد کنار تختی سمتم برمیگرده وآریا هم سرش رو می چرخونه … سمت من نگاهی میندازه و جا می خوره …
من ولی تسلطی روی اشکام ندارم … روی ریختنشون .. سر خوردنشون …
_ تو اینجا چیکار میکنی ؟ …
من دستم رو تکیه میدم به دیوار … برای سر پا موندنم … نیفتادنم …
آریا می خواد از جا بلند بشه برای به من رسیدن که مرد روی شونه ش دستی می ذاره و مانع بلند شدنش میشه ..
_ کجا پسر ؟ .. زخمی شدیا …
آریا همه ی حواسش به منه و میگه :
_رها .. رها هیچیم نیست …سالمم به قرآن … ببین … تکیه به دیوار سر می خورم …
روی زمین میشینم و با خودم میگم حق داشته آریا که خواسته نباشه …

که خواسته به هم بزنیم رابطه مون رو تا من اینطوری نیمه جون نشم و پلیس بودن یعنی همین در خطر بودن …
یعنی همین گاهی روی تخت به عنوان زخمی دراز کشیدن و ممن چقدر بد نفسم بالا میاد … کج ومریض نفسم بالا میاد …
آریا حواسش نیست که اون مرد مسن شونه ش رو نگه داشته تا اون از جا بلند نشه و دستش رو هل میده …
تند بلند میشه و میبینم چهره ش رو که از درد مچاله میشه … دله منم مچاله میشه …
فلسفه ی این دوست داشتن فلسفه ی قشنگی نیست …که تب نکرده معشوقه و تو بخوای بمیری !
مرد شاکی میگه : آریاااا…
آریا ولی تند و بی اهمیت به این لحن توبیخگر جلو میاد تا من و روی پاهاش میشینه … یه قدمی من روی زمین …
شونه ش رو باند بستن و لباس های آبی که فرمه بیمارستان حساب میاد چقدر زشت و بد توی تنش موندن …
دوسشون ندارم ونگاه خیره م به شوننه ش مونده … چند سانت اینور تر می شد قلب … خدا رحم کرده …به آریا ؟ .. نه …به من رحم کرده …
دست دیگه ش رو روی شونه م می ذاره … ملایم تکونم می ده و میشنوم صداش رو …
_ رها … منو نگا … خوبم !
قطره اشکم سر می خوره… خط می ندازه روی گونه م ولب میزنم :
_ مردم تا بیام … تا برسم …. چیکار میکنی باهام ؟ …
صدام خش داره… مرد مسن … همونی که هنوز نمی شناسمش از اتاق بیرون میره … می مونیم من با آریای زخم خورده ای که لبخند کجی میزنه و میگه :
_ این همه دوسم داری ؟ ….
اخم می کنم … پر گله دست روی سینه ش می ذارم و ملایم عقب هل میدم اما تکون نمی خوره و میگم :
_ اصلا دوستت ندارم ! …
لبخند آریا محو نمیشه … تفریح نمیکنه ها … فقط مشخصه لذت میبره از این نگرانی …

فقط مشخصه لذت میبره از این نگرانی … از این بی تابی …
مشخصه و خودش رو جلو میکشه .. بازوم هنوزم دستشه و منو هم سمت خودش میکشه …
تابغل گرفتنم …تابا صدای بلند گریه گردنم وبوسه های ریزش رو سرم …
می بوسه و من آروم نمیشم … صدای گریه م توی اتاق پیچیده و اونقدری صبر میکنه و حوصله میکنه تا آروم بگیرم و آروم میگیرم …
بینیم رو بالا میکشم و فاصله میگیرم ازش … میگم :
_ درد میکنه ؟ …
لبخند میزنه :
_ یه عالم مسکن تزریق کردی بهم الان … درده چی آخه ؟
_ نگفتی طوریت بشه چی ؟ … می تونم حدس بزنم آرتیست بازیت گل کرده اون موقع …
_ نه اتفاقا … امشب از اون موقعا بود که دلم نمی خواست طوریم بشه تا برگردم خونه … یکی منتظرم بود آخه …
لبخند میزنم لا به لای این بغض … این حاله بد… صدای به در کوبیدن میاد …
هردو سمت در برمیگردیم و آریا فاصله میگیره ازم …
حسام در اتاق رو باز میکنه و سرکی میکشه … با دیدنه ما که زمین موندیم ابرو بالا می ندازه و میگه :
_ سرهنگ رو انداختین بیرون برا این خاک برسر بازیا ؟
آریا اخم کرده از جاش بلند میشه و من سرخ شده پای چشمام روی گونه هام دست میکشم و میگم :
_ خاک بر سریه چی ؟ … مریضه ها…
حسام با‌چهره ی خندونش جواب میده :
_ اینی که من دیدم … هورمون های مرددنه ش غالب تره …
آریا تشر میزنه :
_ زهره مار نفله … آدم نیستی تو ؟ ..‌
حسام ابرو بالا می ندازه و من خنده م میگیره … از جام بلند میشم و صدای زنگ گوشی بلند میشه که برام آشناس و می دونم گوشی آریاس …

میدونم گوشی آریاس …
آریا سمت تخت میره و با دست سالمش گوشی رو برمی داره از روی تخت و چشماش گرد میشه …
جلو میرم و می پرسم : کیه آریا ؟ ..
ابرو بالا انداخته انگشتش لمس میکنه صفحه رو تا گوشی رو بذاره بیخ گوشش همزمان میگه :
_ این ساعته شب حاجی زنگ زده ؟ ..
حاجی به باباش مه و من لب پایینم رو گاز میگیرم و آریا این گاز گرفتن رو میبینه و لب میزنه :
_ الو …
گوشی رو بین گوش و کتفش میگیره و با همون دستش بازوم رو نگه می داره … منو میکشه تا تخت … تا لم دادنم به لبه ش …
ولی لبه تخت لم میدم سمت کمد کوچیک و فلزی کنار تخت میره و میشنوم که میگه :
_ خوبم … حاج خانوم خوبه ؟ … خونه ی ما ؟ … کی رفتین ؟ …
از توی کمد پاکت آبمیوه ای رو در میاره و سمت لیوان شیشه ای روی کمد میره و اونو تا نیمه پرمیکنه …
_ خب ؟… اوهه هول نمیشم بگوچی شده ؟ ‌‌..‌ ینی چی خونه نیست ؟ … میگم من خوبم حالم خوبه ای بابا … د آخه انگاری داری با یه زنجیری حرف میزنی دو مین یه بار میگی آروم باش و فلان … خبر دارم کجاست ..‌
لیوان رو سمتم نگه می داره … خجالت میکشم و سمت حسامی که حالا دست به سینه به دیوار تکیه داده برمی گردم…
نیشش شل شده و اروم لب میزنه :
_ تو مریضی یا اون ؟ …
خودمم خنده م میگیره … لیوان رو میگیرم سر میکشم … بی وقفه … احتیاج دارم به این شیرینی … انگاری که فشارم جابه جا شده باشه ‌‌‌…
آریا هنوزم درگیره با پدرش و میگه :
_ کار داشته … اره خیالت راحت باشه … نه حواسم هست ‌… د اخه دعوای چی بکنم باهاش ؟..