_ از کجا فهمیدی محترم هستم؟! چون هامون یه بادمجون پای چشمم نکاشت؟! البته که اون کار همیشگیشه!

چپ چپ نگاهش کردم که دستش و سمتم دراز کرد و لب زد :
_ من سعیدم! یکی از دوستای قدیمیه هامون.

ناخواسته از دهنم در رفتم و گفتم : دوستیت و اینطوری باهات رفتار می‌کنه؟!

چشماش و تو کاسه چرخوند و جواب داد :
_ مدلشه…. از همون بچگی هم سگ اخلاق بود.

بلند شدم و توجهی به حرفش ندادم در عوض گفتم :
_ به هر حال من خوشبختم؛ ممنون که خواستین تو حیاط کمکم کنید.
دستش و نرم فشردم و خواستم دستش و ول کنم که هامون در چهار چوب در پديدار شد…

لبم و محکم گاز گرفتم؛ فاتحه ام خونده بود! زندم نمی‌زاشت… مطمئن بودم.
آروم برگشتم سمتش و دستم و از دست پسره که اسمش سعید بود بیرون کشیدم.

توی بد موقعیتی ما رو ديده بود! هر چند اصلا جور در نیومد که اون عصبی باشه از دستم.
من یا هرزه بودم که وظیفه ام تمکین و مراقبت از زنش بود؛ پس چرا باید ناراحت می‌شد؟!

جلو تر رفتم و لبخند مزحکی به هامون زدم :
_ بریم عزیزم!؟

هامون پوزخندی به سعید زد و منم بدون نگاه کردن بهش از در بیرون زدم.

نفس عمیقی کشیدم و به خیالی راحت توی صندلی داخل اتاق هامون نشستم.

_ این پسره کیه؟
وقتی این سوال و پرسیدم جوری نگاهم کرد که سرم و پایین انداختم و آب کاش ازش نمی‌پرسیدم!
_ تو غلط کردی دستش و گرفتی! غلط کردی کتش و گرفتی! غلط کردی باهاش حرف زدی! اوکی؟!
شوکه بهش خیره شده بودم و نمی‌دونستم باید چی بگم! این هامون بود ‌؟ چقد عصبی!!

لبم و گزیدم و دستم و تخت سینش گذاشتم تا عقب تر بره.

وقتی حرف می‌زد نفس های داغش روی پوست لبم می‌خورد و دیونم می‌کرد.

حتی سانتی متری از جاش تکون نخورد با جاش اون فقط با بدنش کمی بهم فشار آورد و من بی جون عقب رفتم.

خیره چشماش بودم و نمی‌دونستم که کششی بینمون هست… فقط خیلی دوستش داشتم.

دستام بدون اراده خودم دور کمرش حلقه شدن و نزدیکش شدم. نمی‌دونم برای چی؟ اصلا چرا دلم می‌خواست شب تا صبح و صبح تا شب تو بغلش باشم و عطر تنش و وارد ریه هام کنم؟

تو حال خودم بودم که صدای جیغ دختری به گوشم خورد.

وحشت زده چشمای خمارم و باز کردم و خیره‌ی رو مخ ترین دختر دانشگاه شدم!!
دختری که همه داشنگاه می‌دونستند چقدر فوضول و دهن لقه.

همون لحظه که باهاش چشم تو چشم شدم فاتح تحصیل تو این دانشگاه و رو زدم.

دستم وجلوی دهنم نگه داشتم و هین بلندی کشیدم.

هامون عصبی تر از الان می‌شد! نه؟! هامون حالت صورتش خنثی بود و فکر نمی‌کردم عصبی باشه! ولی ترسیده بودم بیش از حد!

در کمال تعجب هامون دستم و گرفت و پشت خودش نگهم داشت.
داشتم سعی می‌کردم جلوی لرزش بدنم و بگیرم ولی نمی‌شد.

دختری نبودم که به همین راحتی ها خودم و ببازم و بدنم از ترس بلرزه ولی اگه این دختره می‌رفت و به مدیر داشنگاه می‌گفت چی؟؟

هامون اخمی کرد و یکم عصبانی تر به نظر می‌رسید. چون لرزش بدنم و حس کرده بود؟

_ فکر کردی اینجا تویله اس؟ سرت و انداختی پایین و اومدی تو؟؟ در نداره اینجا؟ اگه بی مصرفایی مثل تو اینجا نبودن تو راه رو میزم و میزاشتم!!
دهنم از این همه چرت و پرتی که به دختره گفت باز موند.

ناباور پلک می‌زدم و فقط خدا خدا می‌کردم دختره بدش نیاد؛ و این یکم غیر منطقی بود.

دندون های سفیدش با لبخندی که زد مشخص شد و من عوض اینکه خوشم بیاد چندشم شد.

آخه دخترم انقد جلف؟
با اون صدای نکرش لب زد :
_ بین شما و ساغر چیزی هست؟؟
قبل از این‌که اشکم دربیاد و بگم نه هامون گفت :

_ باشه هم به شما ربطی نداره خانم!
دختره که اسمش نازی بود دهنش و بست و اینبار انگار بهش برخورد.

شوک بودم که هامون محکم گفت :
_ بفرمایید بیرون… تو اتاق حراست دانشگاه منتظر باشید میام.