قسمت اول:
از نوشته های استاد عباس(ف.عباس زاده)
پارت۱ « روزی ک با کهیر آشنا شدم»

همون‌طور که همه میدونید از شانس خوبه ما ک همیشه هم درخشان بود ، کهیر معلم ما شد. اصلا دیوونه این بشر بودم ، روانیشم ، کشته مردشم . از همون اول ک صحبت کرد محو تماشای او شدم ، خدای من! خدا چجوری اینهمه اخلاق خوب رو تو یه نفر جمع کرده؟ اخلاق هایی مثل امتحان های سخت از دانش آموزان بدبخت، ریدن های مکرر با کوئیز، لبخند های مشکوک، خنده های شیطانی، رنده کردن سر دانش آموز، جوویدن انگشت دانش آموز و چیز های دیگ ک در ادامه کتاب متوجه میشید. از اولین کوئیز عمرم میگم ک سفیدیش مثل دندونای کهیره، خدا به همه کمک کنه به ما هم به نظری نگاه کنه، همین ک برگه در آوردیم کهیر پاشد و گفت : خب بچه ها ، یه سواله ک باید تو ۳ دقه بهش جواب بدین. منم تو دلم گفتم : پوففف، سه دقیقه؟ تو ۳۰ ثانیه مینویسمش، اما همین ک سوالو نوشت اوردوز کردم. لامصب انگار میخواست از دانشجو های فیزیک کوانتوم و ریاضی محض امتحان پایان ترم بگیره، فقط ۲ دقه طول کشید تا سوالو نوشتم، آفرین عباس، همین ک سوال رو نوشتی خودش کلی کاره . نگاهی به بچه ها کردم ، همه یا هنگ بودن یا داشتن سوالو مینوشتن، ک نگاهم خورد به ملیکا. ملیکا ق.ف، بهتره هیچ نگم اما انگار میخواست کاغذو بخوره از بس داشت سریع می‌نوشت.هیچی دیگ من نگاه به سوال میکردم سوال هم نگاه به من میکرد، دیگ زبون وا کرد و گفت: نمی تونی منو حل کنی ، خودمم نمی تونم خودمو حل کنم، ببخش منو عباس. منم گفتم : فدا سرت و برگه رو دادم کهیر ک داشت جمعشون میکرد، صدای ناله برگه های خالی رو میشد شنید. هیچوقت اون کوئیز رو بهمون نداد، بنظرم میخواست بهمون ب*ر*ی*نه ببینم چ حسی داره! خوبه یا بد؟!
آیا میشود روزی ما هم ….اون روز نزدیکه ، خیلی نزدیک….