×××

آوا*

نگاهی به در اتاقش انداختم

از اون شب که عزم رفتن کرده بودم تا الان دو روز میشد که گذشته بود و فرزان هنوزم بیرون نیومده بود

خودم دلیل این که چرا و به چه دلیل موندم تو این خونه رو نمیدونستم ولی وقتی تو آغوشش کشیدتم حسش و درک کردم حی تنهایی و ترس از تتهایی دوباره و از دست دادن دوباره!…

حسی که خودم هنوزم باهاش درگیرم و میدونم چه حس مضخرفیه

چشمام و محکم باز و بسته کردم و سمت اتاقش قدم برداشتم خواستم در بزنم که صدای مردی و که قطعا فرزان نبود از پشت در شنیدم

_نه آقا خیالتون تخت همین طور که گفتین چیزی درباره ی اتفاق اون شب نگفتم فقط همین طور که مثل قبل گفته بودین عمل کنم یا…

هنوز ادامه حرفش و نزده بود که صدای فرزان مانع کامل شدن جملش شد

_نه سیاوش فعلا چیزی به جاوید نگو از اتفاقا بدون اطلاع من!

چشمام گرد شد با شنیدن اسم جاوید که سیاوش ادامه داد

_چشم آقا هر چند اونم‌ زیاد مثل قبل پیگیر نیست دیگه…

نفسم با جمله بعدیش قطع شد

بغض تو گلوم اومد و هیچ اهمیتی به این که سیاوش به جاوید خبرارو میرسوند ولی جاوید غافل بدر از این‌ که سیاوش آدم خود فرزان ندادم

حالم فقط از این که گفت دیگه پیگیر نیست گرفته شده بود

پس کم کم واقعا داشت ازم دور میشد و براش داشتم غریبه میشدم نه؟!

تو حال و هوای خودم بودم و دیگه چیزی نمیشنیدم که در اتاق یک دفعه ای باز شد و باعث شد به خودم بیام و تو جام بپرم

نگاهم و به نگاه با تعحب سیاوش دادم که ابروش و داده بود بالا

یکم هول کردم اما اون بی توجه به من برگشت و فرزان و صدا زد

_آقا فرزان؟!

نگاهم و به فرزان دادم

سرشو تو دستاش گرفته بود و هنوز متوجه حضور من نشده بود ولی تو همون حالت بله خشک و خالی گفت که صدای سیاوش باز بلند شد

_مهمون دارید… مثل این که خیلی وقتم هست پشت در منتظرن

فرزان سرش رو بالا آورد

نگاهش بهم نشست و با مکثی خطاب به سیاوش گفت:

_تو برو