گریه‌اش می‌گیرد، مرا رها می‌کند و مشتش را مقابل دهانش می‌گذارد

– بهم می‌گن قدمم شومه، می‌گن هنوز به خونه‌ی شوهر نرفته سر شوهرش رو زیر آب کرده… بهم می‌گن قدمم نحسه آلا…

با همان بغض بی‌پدر، به دیوار آجری حیاط می‌چسبم و آرامش ادامه می‌دهد

– تو چیکار کردی باهامون آلا؟!

با همان بغض، پچ می‌زنم

– منم خواهرتم…

گونه‌هایش را پاک می‌کند… بی‌رحمانه توی چشمانم زل می‌زند

– خواهرمی درست، دوست دارم درست، ولی بهت اجازه نمی‌دم زندگی و آینده‌ام رو با ندونم کاریات و غرور مسخره‌ت ازم بگیری…

بیچاره‌وار صدایش می‌کنم…

صدایش می‌کنم تا به خودش بیاید و اینگونه دل تکه پاره‌ام را نشکند و اما تأثیری ندارد

– آرا…!

– اینطوری مظلوم بازی درنیار آلا… بهت اجازه نمی‌دم به خاطر چیزی که خودت هم می‌گی بی‌ارزشه آینده و زندگی من و از هم بپاشی… هر چی اون مرتیکه‌ی روانی می‌خواد بهش بده تا دست از سرمون برداره.

پای راستش را زمین می‌کوبد و با بغض ادامه می‌دهد

– اگه آینده و آبروی من و خانواده‌مون برات مهمه یه کاری می‌کنی شر اون از زندگیمون کنده بشه.

اشک‌هایش را با خشونت پاک می‌کند و بی‌اهمیت به منی که مانند یک بنا، توی یک زلزله فرو ریخته‌ام سمت خانه می‌رود.

تازگی‌ها، دل‌ها زیادی شکننده شده بودند یا آدم‌ها زیادی بی‌رحم؟!

دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم و بغض توی گلویم چنگ می‌زند.

سینه‌ام را انگار از داخل زخمی کرده و رویش نمک پاشیده بودند.

سوزشش نفس‌گیر و طاقت‌فرسا بود.

بالاخره بعد دقایقی، به زور تن لرزان و شکستن‌ام را جمع کرده و سمت خانه قدم برمی‌دارم…

انگار وزنه‌های چند تنی روز پاهایم نصب شده که قدم‌هایم سنگین است و کف پاهایم روی زمین کشیده می‌شوند.

صدای مامان را به محض ورود به خانه می‌شنوم

– چی شده آخه؟! هر کدوم میاین خونه می‌چپین تو اون اتاق، این آلا هم هنوز پیداش نیست، بیا زنگ بزن به مریم ببین خونه‌ی اوناست؟! ماجد بیاد و ببینه نیست دوباره جنجال درست می‌کنه.

جوابی که از جانب آرامش نمی‌شنود صدایش را بالا می‌برد و از کی صاایش اینقدر شکسته و لرزان شده است؟!

من و آرامش هیچ وقت ندیده بودیم له شدن‌های او زیر بار مسئولیت را…

هیچ وقت ندیده بودیم شکستن‌هایش مقابل فامیل‌های بابا را…

– مگه با تو نیستم آرا؟!

آرامش باز هم بی‌جوابش می‌گذارد و من، برای جمع کردن اوضاع، قدم جلو برمی‌دارم و زیر لب سلامی زمزمه می‌کنم.

از درگاه آشپزخانه‌ی کوچک سرک می‌کشد

– معلوم هست کجایی تو آلا؟! شما دوتا می‌خواین من و سکته بدین؟! بست نیست هر چی پا رو دم ماجد گذاشتی و یکی زده توی دهنت؟!

بغض کرده ادامه می‌دهد

– به خدا قلبم می‌خواد بایسته با هر دستی که روت بلند می‌کنه، چرا یکم مراعات نمی‌کنی دخترم؟! چرا دوست داری دیوونه‌اش کنی؟

بغض را همراه بزاق دهانم می‌بلعم و جوابش را می‌دهم

– خونه‌ی مریم بودم، حالش بد بود، نخواستم تنهاش بذارم.

پشت چشم نازک می‌کند

– نگفتم نرو زیاد خونه‌شون؟! کم از مرجان حرف می‌شنوی که می‌ری خونه‌ی برادرش؟!

مقعه‌ام را از روی سرم برمی‌دارم و نگاهم سمت در اتاق مشترکمان با آرامش کشیده می‌شود.

– من می‌رم پیش دوستم، چه ربطی به مرجان داره؟!

– مریم برادرزاده‌ی مرجانه و تو خونه‌شون پسر جوون دارن. نمی‌خوام این مرجان حرف بارت کنه.

حرفی نمی‌زنم و او ادامه می‌دهد

– بیا این کوکوها رو سرخ کن کمرم داره منفجر می‌شه از درد.

سمت آشپزخانه که قدم برمی‌دارم چشم گرد می‌کند

– لباس عوض کن، دست‌هات هم بشور بعد.

دوباره نگاهم سمت در اتاقم کشیده می‌شود و اصلاً نیرویی روبرو شدن با آرامش را ندارم. به اجبار تقه‌ای به در اتاق می‌زنم و وارد می‌شوم.

گوشه‌ی دیوار دراز کشیده و پتویش را روی سرش کشیده است.

لبم را با بغض و استرس تر می‌کنم و آرام پچ می‌زنم.

– لباس عوض کنم می‌رم بیرون.

از زیر پتو، با صدای خشداری جوابم را می‌دهد

– چیزی که اون روانی می‌خواد بهش بده، دیگه چیزی ازت نمی‌خوام.

بغضم بیشتر می‌شود و نگاه به جسم مچاله شده‌اش گوشه‌ی دیوار می‌دوزم تا حداقل برگردد و ببیند بیچارگی نگاهم را…

اما او برنمی‌گردد و من حین فرو خوردن بغض، پچ می‌زنم.

– باشه…

می‌گویم و نمی‌دانم با چه حالی لباس عوض کرده و از اتاق خارج می‌شوم.

حال بد آرامش را برای مامان، با چشم و ابرو به ماهانه‌اش ربط می‌دهم و مقابل اجاق، بالای سر کوکو سبزب‌ها می‌ایستم و او خارج می‌شود.

نفس عمیقی می‌کشم و بوی سبزی‌ها و پیاز را به ریه‌هایم می‌فرستم.

نمی‌دانم با کدام جرأت و جسارت باشه گفته بودم در حالی که هنوز هم با یادآوری آن شب، لرز و وحشتی عمیق تمامم را در برمی‌گرفت.

ماجد دیرتر از هر شب به خانه برمی‌گردد و به محض افتادن نگاهش به من، اخمش کورتر می‌شود.

حتی غذا هم نمی‌خورد و او هم مانند آرامش خودش را توی اتاقش حبی می‌کند. نگاهی به در اتاقش می‌اندازم و رو به مامان، آرام می‌پرسم

– چی شده مامان؟!

لبش را می‌گزد…

نگاهش را از چشمانم می‌دزدد و مشغول چیدن کوکوها توی بشقاب می‌شود

– مجید داره میاد بندر…

گیج و پرت لب کج می‌کنم

– مجید دیگه کیه؟!

او هم بی‌دلیل برایم پشت چشم نازک می‌کند

– برادر کوچیکش دیگه… همونی که…

به جای ادامه دادن به جمله‌اش، می‌ایستد و سینی را توی دستش جابه‌جا می‌کند

– خوردی سفره رو جمع کن، الآن اگه آروم نشه باز میاد به تو گیر می‌ده.

بزاق دهانم را قورت می‌دهم و ناچار سرم را بالا و پایین می‌کنم. یادم می‌آید آن روزهایی را که ماجد برادر کوچکش را با داد و دعوا و جدل، به روستا فرستاده بود.

علتش را نمی‌دانستم، ولی گفته بود نمی‌خواهد مجید توی بندر بماند و دست گل به آب دهد.

از مجید هیچ چهره‌ای توی ذهنم نبود…

سفره را بدون اینکه غذایم را کامل بخورم، جمع می‌کنم و کنار بخاری می‌نشینم.

نه دل داخل رفتن به اتاقم را دارم، نه دل ماندن و به گفته‌ی مامان، طعمه‌ی خشم ماجد شدن را…

گوشی‌ام را از توی جیب شلوارم بیرون می‌کشم و بی‌دلیل نگاهی به صفحه‌اش می‌اندازم.

قرار است چه کار کنم؟!