هیچ وقت اینقدر نزدیک به آدم‌هایی نبودم که آنها را توی سینما یا تلویزیون می‌دیدم.

صدای دخترک می‌شکند…

هر دو به خوبی توی نقششان فرو رفته‌اند و انگار مقابلم یک صحنه‌ی واقعی رخ می‌دهد نه یک صحنه‌ی نمایشی.

– خیچ وقت دوسم نداشتی؟

امید کلافه دست بین موهایش می‌برد و سرش را می‌چرخاند و با دیدن من، کمی خیره می‌ماند و اما صدای یک مرد میانسال که کلاه به سر دارد و هدفون توی گوش‌هایش، باعث می‌شود کلافه‌تر دست میان موهایش ببرد.

– کات… امید چی شد؟

دخترک زیبای کنارش با دستمال کاغذی که دوستش به دستش می‌دهد، گونه‌های خیسش را پاک می‌کند و امید سمتم می‌آید.

– چند دقیقه استاد.

به من که می‌رسد، دست توی جیب‌های شلوارش فرو می‌کند و سمتم خم می‌شود و آرام پچ می‌زند

– تو اینجا چیکار می‌کنی؟

نزدیکی بیش از حدمان باعث می‌شود کامل به ماشین بچسبم و نگاه از چشمان آبی‌اش بگیرم

– با راننده اومدم.

گردن کشیده و دوباره نگاه به دخترکی می‌کنم که اولین بار است می‌بینمش و انگار قبلا توی هیچ فیلمی بازی نکرده است.

– اسم فیلم چیه؟

خودش را مقابل نگاهم می‌کشد و من سر بالا می‌گیرم

– می‌خوای ببینی؟

شانه بالا می‌اندازم و برای اینکه توی ذوقش بزنم، می‌گویم

– نه، دیدن بیست و چهار ساعته‌ت برام بسه، لازم نیست توی تلویزیونم ببینمت.

آرام می‌خندد و نگاه من دوباره سمت فرو رفتگی کوچک گونه‌اش کشیده می‌شود.

– روت خیلی زیاد شده در جریانی؟

بی‌اهمیت به جمله‌ی سؤالی‌اش نگاهم را دوباره سمت دخترک هم‌بازی‌اش می‌کشانم که با آرامش و نهایت عشوه، توی لیوان یک بار مصرف در بسته، چیزی می‌نوشد.

– پارتنرت خیلی خوشگله… تا حالا ندیدمش توی هیچ فیلمی.

توی گلویش می‌خندد و تکه‌ی اول جمله‌ی مرا تکرار می‌کند

– آره خوشگله…

نگاهم را از دخترک بازیگر گرفته و بند چشمان آبی او می‌کنم، توی تاریکی که روشنایی‌های باغ کمی روشنش کرده، نمی‌شود رنگ چشمانش را تشخیص داد.

– منم اگه بخوام بازیگر بشم…

میان کلامم با تمسخر می‌گوید

– حرفشم نزن.

اخم می‌کنم

– چرا؟

او هم با اخم کوتاهی جواب سؤال پر حرص و تک کلمه‌ای ام را می‌دهد

– چون اینجا مناسب تو نیست.

حق به جانب دست به کمرم می‌کوبم و چرا مناسب من نبود و مناسب همه‌ی دختران دیگر بود؟

– چرا؟ تو برای من تصمیم می‌گیری مگه؟

– آلا پررو نشو دیگه… کارت توی هلدینگ خیلی هم خوبه، سر و کله زدن با آدمای اینجا کار تو نیست.

کوتاه مکث کرده و اضافه می‌کند

– در ضمن، آره، من تصمیم می‌گیرم.

قبل از اینکه اجازه بدهد من چیزی بگویم، برمی‌گردد و رو به همان مرد میان سال با صدای بلندی می‌گوید

– استاد می‌تونیم بریم؟

استادش اما سمتش برمی‌گردد و جوابس را تیز می‌دهد

– نه، این صحنه رو تموم کنید بعد.

با کلافگی نفس عمیقش را بیرون پرت می‌کند و سمت من می‌چرخد.

– زود تموم می‌شه.

حرفی نمی‌زنم و او سمت استخر قدم برمی‌دارد.

دست به سینه به ماشین تکیه می‌دهم و با نگاهم آن‌ها را دنبال می‌کنم.

دوربین‌ها را دوباره آماده‌ی فیلم‌برداری می‌کنند و با شروع گفتن همان مرد صحنه را از همان جایی که قطع شده بود ادامه می‌دهند.

این بار اما امید به خاطر تمرکز نداشتن یکی دو بار تذکر می‌گیرد و یک صحنه‌ی ده دقیقه‌ای بیشتر از چهل دقیقه طول می‌کشد تا تمام شود.

لباس‌هایش را عوض می‌کند و بعد از خداحافظی کردن با بقیه دوباره سمتم می‌آید و من دست به سینه با کمی تمسخر می‌گویم.

– اونقدر هم که نشون می‌ده بازیگر ماهری نیستی…

ابرو بالا می‌اندازد و در ماشین را باز می‌کند.

– تو تمرکزم رو بهم زدی بچه مدرسه‌ای.

با تمسخر می‌خندم و او اشاره می‌کند سوار ماشین شوم.

– من؟ مگه من چیکارت کردم؟ این جا وایسادم و حتی نگاهتم نکردم.

می‌گویم و سوار ماشین می‌شوم و او هم روی صندلی کناری‌ام نشسته و در را می‌بندد

– همین نگاه نکردنت تمرکزم رو به هم می‌زد خوشگلم.

لبم را توی دهانم می‌برم و به جای جواب دادن، سرم را سمت شیشه می‌چرخانم.

راننده هم خیلی زود سوار ماشین می‌شود و با عذرخواهی کوتاهی به خاطر تأخیرش، حرکت می‌کند.

از ویلای بزرگی که اصلا فرصت نکرده بودم ساختمان اصلی‌اش را ببینم، ببرون می‌زنیم و امید سکوت بینمان را می‌شکند

– من فردا قراره برم شمال برای فیلم‌برداری، به مامانم می‌گم بیاد پیشت تنها نباشی، امشب وسایلت رو ببر واحد روبرویی.

روی لبم زبان کشیده و جاخورده نگاهش می‌کنم

– مگه چند روز قراره بری؟

با نیشخند خودش را سمتم می‌کشد که به در می‌چسبم و با چشمانی گرد شده نگاهش می‌کنم

– دلت برام تنگ می‌شه؟

– نه، کی گفته؟

با همان لبخند اعصاب خورد کنش بیشتر سرش را سمتم می‌کشد.

تا جایی که عطر خنک و مردانه‌اش زیر بینی‌ام می‌پیچد و امروز بوی سیگار نمی‌دهد.

– یه جوری پرسیدی چند روز قراره برم انگار نبودنم خیلی اذیتت می‌کنه.

دست روی شانه‌اش می‌گذارم و همانطور که او را به عقب هل می‌دهم، می‌گویم

– برعکس، رفتنت باعث می‌شه ذوق مرگ بشم.

ابرو بالا می‌اندازد.

طوری رفتار می‌کند که انگار، اصلا حرف‌ها کوبنده‌ و کنایه‌هایم اذیتش نمی‌کند.

– اما من دلم برات تنگ می‌شه بچه مدرسه‌ای….

تنها نگاهش می‌کنم و هیچ کلمه‌ای توی ذهنم، در وصف حالش پیدا نمی‌کنم.

انگار جمله‌اش مانند یک بمب توی مغزم منفجر شده و کلمات را پخش و پلا کرده است.