_شب که اومدی راجع بهش حرف می‌زنیم. دیگه نمی‌خوام اون مرتیکه حقی روت داشته باشه.
آروم گفتم
_من هانام میلاد…اینکه بیام اینجا و اسم عوض کنم چیزی عوض نمیشه در نهایت من هنوز زن اونم…چه طور میتونم با تو ازدواج کنم؟
_خودتم میدونی که بخوای میشه تو اینجا دیگه هانا نیستی!
نفسم و فوت کردم که گفت
_ بهم گفتی وقت میخوام الان سه سال منتظرتم…چرا نمیگی هنوزم اونو دوست داری؟
با اطمینان گفتم
_چون دوستش ندارم.
_دروغ میگی… فکر کردی نفهمیدم از وقتی اومدیم اینجا حالت چه قدر خرابه…
جواب ندادم که گفت
_محض خوشحالیت بگم دنبالته… خیلی هم بهت نزدیک شده
نفسم گرفت
_اگه با من باشی نمیتونه کاری بکنه چون تو اینجا هانا نیستی.
با لکنت گفتم
_من.. من…
_فکراتو بکن… قبل از اینکه برسه.با من ازدواج کن. وقتمون کمه!
قطع کرد.
در حالی که بی رمق به سمت اتاقم میرفتم به این فکر کردم که اگه آرمین پیدام کنه هیچ وقت نمیذاره نفس راحتی بکشم اما اگه با میلاد ازدواج کنم…
حتی فکرش هم دیوونم می‌کرد. اینکه بخوام با کسی و جز آرمین باشم برام مرگ آور بود. حق با میلاد بود من بعد از این همه سال هنوز نتونستم متعهد به کسی غیر از آرمین باشم. نتونستم کسی و غیر از اون دوست داشته باشم.

* * * * * *
#لیلی

کلید و توی قفل انداختم و قبل از اینکه بچرخونم موتوری با سرعت به سمتم اومد و وقتی کنارم رسید چیزی جلوی پام انداخت و سرعتش و بیشتر کرد.
تند به پلاکش نگاه کردم اما پلاکی نداشت و قبل از اینکه من حرکتی بکنم از جلوی چشمم محو شد.
نگاهم به پایین پام افتاد یه پاکت بود
برش داشتم.
دستام میلرزید.بازش کردم و کاغذ داخلش و بیرون کشیدم
_میدونم از صبح سر کار بودی و خسته ای ملکه ی من اما منم دلتنگتم بیا به این آدرس… تنها…
چشمم روی آدرس چرخید و تمام انرژیم تحلیل رفت…
دست خط اون بود.بی اعتنا به اینکه توی خیابونم سر خوردم روی زمین.
می خواست ببینمش… بعد از اون همه بلایی که سرم آورده بود. بعد از اون شبی که می‌خواست منو بفروشه… چه طور میتونستم چشم تو چشمش بشم؟
گوشیم توی دستم لرزید. آرش بود. باید جواب میدادم؟
اشکامو که نمیدونم کی روی گونم ریخته بودن و پاک کردم و بلند شدم.
اگه به آرش می گفتم نمیذاشت برم اما من می‌خواستم که این قضیه رو تمومش کنم.
نفس عمیقی کشیدم. من لیلی بودم. قوی بودم…حق نداشتم جا بزنم.
سوار ماشینم شدم و داشبورد رو باز کردم. اسلحه مو برداشتم و با نفرت غریدم
_من کارت و تموم می‌کنم امیر کیان فرهمند..

* * * * *
نگاهم و به کل اطراف انداختم و اسلحه رو توی دستم فشردم. دروغ چرا می ترسیدم… از رو به رویی با امیر می ترسیدم.
آب دهنم و قورت دادم و پیاده شدم.
یه جایی قرار گذاشته بود که پرنده پر نمی‌زد و سکوت وحشتناکی داشت.
درو بستم و یک قدم جلو رفتم. وقتی دیدم خبری از کسی نیست اسلحه رو بالا بردم و شلیک کردم.
پشت بندش با همون لحن محکم سرگردیم داد زد
_اگه مردی بیا بیرون تا این بار خودم بکشمت!
پس یعنی باور کرده بودم امیر زنده ست؟
جلو رفتم. هیچ خبری نبود.
چشم ریز کردم که پشت ستون رو ببینم که سوزش بدی رو توی پهلوم احساس کردمو چشمام سیاه شد.

* * * * * *
با درد وحشتناکی توی کمرم چشم باز کردم. صدای جیغ های خفه ای میومد.
روی شکم دراز کشیده بودم. خواستم خودم رو صاف کنم اما هیچ جای بدنم تکون نمی‌خورد..
خواستم لب هام و تکون بدم اما متوجه شدم چسب محکمی رو به دهنم زدن.
بازم صدا اومد. در همون حال چشم چرخوندم و توی اون تاریکی چند تا دختر و با دست و پای بسته دیدم…
کم کم مغزم شروع به پردازش کرد.
امیر… امیر… امیر…
با تمام قدرت خواستم بلند شم اما نتیجش شد یه درد وحشتناک.
به دست و پاهام نگاه کردم. باقی دخترا با طناب دست و پاشون بسته بود فقط من باز بودم.
وحشت کردم. حتی کوچکترین حرکتی هم نمی‌تونستم به بدنم بدم. خدایا چه بلایی سرم آوردن؟

🍁🍁🍁🍁
🆔 @romanman_ir