با حرف شعبانی سرگرد خودکارش و برداشت و مشغول نوشتن شد:

– پس بمونید تا از همون راهی که گفتم قضیه مشخص بشه..

– یعنی.. یعنی من تا چند روز دیگه باید تو بازداشتگاه بمونم؟

سرگرد سرش و بلند کرد و خیره شد تو صورت خیس از اشک من که مسلماً هیچ رنگی توش به چشم نمی اومد. انگار یه کم احساس دلسوزی کرد که لب زد:

– اگه رضایت اون آقا رو بتونی بگیری.. می فرستمت بری تا وقتی تو مرحله بعدی بهت احتیاج باشه.

سرم و با درموندگی به سمت شعبانی برگردوندم که پوزخندی زد و روش و برگردوند تا بهم بفهمونه به همین خیال باش!

دوباره به سرگرد خیره شدم که اونم سری به تاسف تکون داد و گفت:

– چاره ای نیست.. باید یه تضمینی باشه که بتونیم آزادت کنیم و مطمئن باشیم که برمی گردی.

آب دهنم و قورت دادم و با اینکه امید نداشتم این راه حل جواب بده لب زدم:

– یعنی.. یعنی اگه.. یکی برام سند بذاره.. می تونم برم؟

– سند گرفتن که کار ما نیست.. باید بری دادسرا تا اونا برات وثیقه تعیین کنن.. که اونم حداقل یه نصف روز طول می کشه. یعنی باز باید شب و اینجا تو بازداشتگاه بمونی..

– پس من چه خاکی تو سرم بریزم؟

گفتم و دستم و محکم به دهنم چسبوندم تا صدای گریه پر از درموندگیم بلندتر از این نشه.. شدت بیچارگیم انقدر زیاد بود که با وجود بی گناه بودن.. حاضر بودم همین الآن به پای شعبانی بیفتم و التماسش کنم که بذاره برم..

ولی می دونستم فایده ای نداره چون با توجه به حرفایی که زد.. آخرین امیدش این بود که از طریق من به زنش برسه و به همین راحتی نمی خواست من و از دست بده و قسم خوردن و التماس کردن.. تاثیری توش نداشت.

انگار دیگه باید تو یه نقطه قید این آبرویی که انقدر برای حفظش تلاش کردم و می زدم تا اینکه سرگرد با صدای آرومی که سعی داشت فقط به گوش من برسه پرسید:

– کسی و داری بتونه همین الآن برات سند بیاره؟

درجا گریه ام قطع شد و با امید زل زدم بهش که گفت:

– چون حس می کنم بی گناهی.. اگه سند بیاری استثنائاً قبول می کنم و مراحل اداری و ثبت تو دادسرا رو خودم انجام می دم و با ضمانت من آزاد می شی.. تا وقتی که بی گناهیت ثابت بشه. در غیر این صورت دیگه کاری از دست من برنمیاد.. تا همین الآنم خیلی خارج از وظیفه عمل کردم.

آب دهنم و قوت دادم و دستم و روی قفسه سینه ام گذاشتم که چیزی به خورد شدن استخونش از فشاری که قلبم داشت بهش وارد می کرد نمونده بود.

حالا که یه راه جلوی پام بود تا از موندن تو بازداشتگاهی که می دونستم حتی طاقت نیم ساعت تحمل کردنش و ندارم نجات پیدا کنم.. نمی دونستم باید از کی کمک بگیرم.

کی و داشتم که برام سند بذاره؟ امید اول و آخرم آفرین بود که اونم با خانواده اش سنندج بودن و اگه همین الآنم می خواست راه بیفته تا بهم برسه.. بازم من باید شب و اینجا سر می کردم.

هنوز به گزینه بعدی که ذهنم مدام داشت پسش می زد فکر نکرده بودم که سرگرد با نگاهی به ساعت گفت:

– اگه کسی و داری.. سریع زنگ بزن. بگو تا یه ساعت دیگه خودش و برسونه.. وگرنه که می مونه واسه فردا.

دیگه وقت فکر کردن به اینکه کارم درسته یا غلط وجود نداشت.. باید قبول می کردم تنها گزینه باقی مونده میرانی بود که پنج روز هیچ خبری ازش نداشتم.

یه جورایی غیر عقلانی محسوب می شد زنگ زدنم به آدمی که همین الآنم من و سر بردن آبروم کم تهدید نکرده بود و حالا خودمم داشتم یه آتوی دیگه دستش می دادم.

ولی.. ولی بعضی وقتا.. در کنار نقشه های خونه خراب کن خودش.. به دادم هم رسیده بود.. مثل قضیه استاد تقوی که با کمک میران حل شد.

هرچند که بعد از جریان اون شب و فرار کردن من اونم وقتی وسط یه دعوای خیابونی بود و قاعدتاً باید می رفتم جلو و کمکش می کردم.. دیگه بعید می دونستم کاری برام بکنه.

یعنی اگه زنگ می زدم جواب می داد؟ یعنی اگه جواب می داد و صدای من و پشت خط می شنید قطع نمی کرد؟ یعنی اگه قطع نمی کرد و می ذاشت حرف بزنم.. به حرفام اهمیت می داد؟

یا.. یا می خواست ضربه ای که مطمئنم تو این پنج روز به چه جوری زدنش فکر می کرده رو.. همین امشب روم پیاده کنه؟

انگار خدا هم با میران هم دست شده بود.. موقعیت و جوری برای من بدبخت شدن فراهم می کرد که دست اون برای انجام هرکاری باز باشه و این وسط.. بازم تنها کسی که احساس بدبختی و تنهایی می کرد.. من بودم.