نگاه خیره‌اش زیادی وزن داشت، کمی به چشمانش نگاه کردم، با اخم و تخم. وقتی همچنان دیدم که ایستاده و نمیرود تشر زدم:

_ میخوای بیا قاشق قاشق بذار دهنم، ها؟

لبخند زد:

_ من راضیم‌هااا، تعارف نکن!

عصبی سر تکان دادم:

_ برو قباد…اشتهام کور میشه میبینمت!

سر پایین انداخت و بعد از مکث کوتاهی، برگشت و از خانه بیرون رفت.

نفس عمیق کشیدم و با خیال راحت مشغول خوردن شدم، انگار که سبک شوم، هربار که ویار و هوسم را تهیه میکردند انگار بار سنگینی از روی دوشم برداشته میشد.

با ولع ناهارم را خوردم، و دیگر تا شام قباد را ندیدم، البته با سرکی که به حیاط کشیدم، فهمیدم روی تخت حیاط نشسته و خیره به نقاط نامعلوم است.

اینکه آن روز محمد نیامد تعجب برانگیز بود، من هم پرده را کشیدم و وقتی دوباره شام اورد به همان منوال ناهار بیرون رفت.

و این کارش، تا هفته‌ها ادامه داشت.

محمد برگشت، وقتی میخواست کنارم باشد قباد هم به زور خودش را جا میداد، تشرهایم هم بی فایده بود، روی محمد حساسیتش عود میکرد و فقط به غر زدن اکتفا میکرد، زیادی خودش را تحت کنترل گرفته بود!

_ سایت بالا نمیاد!

کیمیا پشت خط بود، رمز و نام کاربری داده بودم تا جواب کنکورم را بیاورد، و محمد و قباد هم کنارم بودند. زیادی مضطرب بودم و دستم یخ زده بود، هر آن ممکن بود از حال بروم!

_ چه کاری بود آخه؟ لپ‌تاپ و مودم من بود حورا، چرا لجبازی میکنی؟