با شنیدن این حرف من، میرا هین بلندی کشید.
– تو نباید این حرفو بزنی. اگه دایه یا مادرت بشنون چی؟
سپس سرش را برگرداند تا از تنها بودنمان مطمئن شود.

– نگران نباش نمی شنون.
کمی بعد به باغ طلایی بانو سوین رسیدیم. مادرم و دایه کنار هم نشسته بودند. در گوشه ای دیگر بانو سوین دختر کوچکش بانو “میلیا” نشسته بودند. خواهر عزیز من “نورا” در حالی که سعی داشت پیش بانو سوین با وقار باشد، با غرور مرا برانداز کرد.
تعظیم کوتاهی کردم. مادرم در حالی که سعی می کرد خونسردی خود را حفظ کند گفت:
– ایری! کجا بودی؟ می دونی چقدر منتظرت شدیم؟
– منو عفو کنید. نمی دونستم مهمونی امروزه. واقعا ازتون عذر می خوام.
خواهرم با تحقیر نگاهش را از من گرفت. گویا از این که خواهری مثل من دارد شرمنده بود. مطمئن بودم فکر می کرد من او را کنار مادر شوهر آینده اش سر افکنده کردم.
بانو سوین به نرمی گفت:
– اشکال نداره پیش میاد. حالا بیا یکم با ما بشین.
خواستم حرفی بزنم که مادرم گفت:
– ما باید بریم بانوی عزیز؛ خیاط سلطنتی منتظره.
بانو سوین تعظیمی کرد.
– هرجور میلتونه بانوی من.
سپس مادر، دایه و خواهرم از میز بلند شدند و من هم به همراه آنها به سمت اقامتگاه مان رفتیم.
مادرم عصبانی بود.
– کجا بودی ایری؟ همین الان جواب می خوام.

سرم را پایین انداختم.
– تو حیاط دااشتم بازی می کردم.
خواهرم با شک براندازم کرد و گفت:
– چرا کفشات و موهات انقدر خاکیه؟ داشتی خاک بازی می کردی؟

شکلکی برایش درآوردم که از چشم دایه دور نماند. نورا با انزجار رویش را برگرداند.
مادرم با لحن قاطعی گفت:
– دو روز بیشتر به عروسی نمونده و ما هیچ کاری نکردیم.
سپس خطاب به دایه گفت:
– پیامی از دخترها نرسیده؟ معلوم نیست کی میان؟
– نه بانوی من؛ فعلا پیامی نرسیده احتمالا در راه هستند.
قرار بود حسابی خوش بگذرد! سه خواهر عزیزم دوباره دوره هم می شدند؛ به به چه شود! چه خوب می شد اگر در خواب فرو می رفتم و پس از اتمام این عروسی مسخره بیدار می شدم.

– مادر حالا می شه من نباشم؟
– باز شروع کردی ایری؟ تو دختر لرد آرسل سیلور گود هستی. باید حتما حاضر باشی.
زیر لب طوری که فقط میرا بشنود گفتم:
– آره دختری که حتی چشم دیدنش رو نداره.
پدر من لرد “آرسل سیلور گود” بود. شاه غرب. یکی از هم پیمانان پادشاه. لرد قصر بلوری و یکی از قدرتمند ترین لرد ها در کل سرزمین. اما لرد سیلور گود با عظمت و بزرگ یک مشکل اساسی داشت؛ او چهار دختر داشت و از پسری که قرار بود وارث غرب باشد خبری نبود. وارث نداشتن در غرب بد شگون بود. اگر لردی چهار دختر داشت و وارثی نداشت تاج و تخت او را نفرین شده می پنداشتند. چهار عدد شومی بود و شاه غرب دقیقا این چهار عدد را داشت. دلیل نفرین غرب من بودم. دختر چهارم. اگر هر اتفاق بدی در غرب می افتاد به وجود من نسبت داده می شد. مطمئنا بودم پدرم مرا دلیل حمله هر ساله راه زنان و ناامنی قصر بلوری می داند.
قبل تولدم همه پیشگویان پیشگویی کردند که من پسر خواهم شد. پسری به چابکی باد، و به دلاوری ببر نشان خانوادگی سیلور گود ها؛ اما نشد من دختر بودم. پدرم آنقدر عصبانی شد که دستور داد همه پیشگویان را گردن بزنند. مطمئن بودم اگر می توانست مرا هم می کشت، اما به خاطر مادرم این کار را نکرد. مادرم دختری از جنوب سرزمین بود و به خرافه های غرب اعتقاد نداشت. او مرا دوست داشت. همه در غرب عشق لرد سیلور گود را به همسرش می دانستند. پدرم آنقدر عاشق مادرم بود که حاضر بود برای شادی او هر کاری بکند. او می توانست چند همسر داشته باشد اما هرگز به مادرم خیانت نکرد.
صدای خواهرم مرا به خود آورد.
– منم دوست ندارم اون تو عروسیم باشه؛ اون بدشگونه!
– نورا از یه بانو انتظار میره مودب باشه و به خواهرش احترام بذاره.
مادرم تنها کسی بود که مرا دوست داشت. همیشه از من دفاع می کرد حتی اگر خطایی از من سر می زد.
وقتی به اقامتگاه رسیدیم مادرم گفت:
– لباس تو تقریبا آماده ست نورا، فقط می مونه ایری. برو تو اتاقت و منتظر خیاط بمون.