نه جیغی ، نه پرخاشی !
بازوم رو با دستش گرفته و انگاری بین انگشتای دستش اونو می چلونه که حس میکنم کمی با شکسته شدنش فاصله دارم .
چهره م از درد درهم میشه و من … من گوشی رو توی دست دیگه م ول میکنم .
صدای افتادن و برخوردش به آسفالت سکوت شب رو می شکنه و دستم رو به دستش که بند بازوم شده گیر میدم … می خوام ولم کنه …
با لکنت میگم :
_ و … ولم کن … تارخ …
صورتش رو جلو میاره تا چند سانتی با صورتم … کمی خم شده و لب میزنه :
_ جوووون … مونده تا درد رو بفهمه …
می خوام حرف بزنم که کمتر از چند ثانیه بازوم رو ول میکنه و با دست دیگه ش دستمالی رو جلوی دهنش میگیره …
دقیقه های آخره به هوش بودنم میبینمش که هول و مضطرب این سمت و اون سمتش رو دید میزنه که نکنه کسی باشه!
پاهام سست میشن … رمق از اونا میره و می خوام زمین بخورم که دستش رو دور تنم حلقه میکنه ..‌
من نگاه آخرم رو به ساختمون می دوزم … کاش پونده بودم همونجا … کاش آریا بیرون بیاد … کاش …
*
(آریا)
_ د میگم ول کن دستمو …
صدام می پیچه … توی راهرو … در چند تا اتاق باز میشه و پرستار پیشخوان پرستاری رو دور میزنه برای رسیدن به من …
محلش نمیدم و رو به حسام از لا به لای دندونای به هم چفت شده م میگم :
_ به حضرت عباس الام همین خراب شده رو روی سر خودم و خودت خراب میکنم …

سرم رو پایین میارم …
پام رو از جسمه زیرش مونده برمی دارم . یه گوشی ! … ته دلم پیج می خوره … قلبم از هزار شایدم بیشتر از اون شروع میکنه کوبیدن .
دلم نمی خواد خم بشم و برش دارم … دلم می خواد تو دنبای بیخبری باشم و دلم خوش باشه رها توی همون ماشین نفرت انگیز نشسته و داره به من نگاه می کنه !
حتی اگه بخواد لوس بازی در بیاره یا قهر کنه …
می خوام بگم دوست دارم به همه چیز فکر کنم جز اینکه صاحبه این گوشیه روی زمین افتاده رها باشه …
صدای پا می شنوم … یکی با عجله خودش رو بهم می رسونه … کنارم می رسه …حسامه … تنها کسیه که مونده و سینا و سرهنگ خیلی وقت میشه رفتن .
میگه :
_ تو روحت آریا … میگم پنج مین بصبر تا …
مات بردن و ساکت موندنم رو می بینه …. ادامه ی جمله ش رو قورت میده .
نگاهه به هم ریخته م به زمین رو دنبال میکنه تا به گوشی میرسه .
روی پاهاش می شینه و گوشی رو بر می داره … صفحه ش شکسته و اما روشن میشه …
نور صفحه توی صورت حسام منعکس میشه و کاش بگه ماله رها نیست اما … اما …
صفحه رو سمت من برمی گردونه … یه تصویر از خودمه … خوده احمقم … برای روز عقد که عین برج زهره مار نشسته بودم روی صندلی !
راضی نبودم … دوسش نداشتم … برام مهم نبود …. حالا چی ؟ …
حالا یکی پاش رو گذاشته بیخ گلوم … راه نفسم رو بسته که دستم رو روی سرم می ذارم و موهام رو چنگ میزنم تا کمی کم بشه ابن حاله بد و لب میزنم :
_ وااای …. وااای حسام …. یا خدا …
روی پاهام می شینیم …

روی پاهام می شینم چون توانه ایستادن ندارم …
اشک نمیریزم اما انگاری همه ی این عقده ها توی شقیقه م جمع میشه که نبض زدنش رو حس میکنم …
تو مغزم می کوبه و به هم میریزم …
*
(رها)
تکون تکون می خورم … بابت دست اندازایی هستش که ماشین از روی اونا رد میشه و من از ترس قلبم نامنظم می کوبه …
حاله بدم وقتی بدتر میشه که پارچه ی دور سرم بسته شده نیمیش توی دهنم رفته و گاهی عق میزنم …
از جیغ زدن و دست و پا زدن خسته شدم که کوتاه اومدم و تارخه لعنتی منو یه وری روی صندلی عقب ماشینش انداخته …
کجا داریم میریم ؟ …به مرگ فکر میکنم .. به تجاوز .. به هرچیزی که برام خطرناکه و اشک هام از گوشه ی چشمم میریزن …
اریا گفته بود … گفته بود تارخ خطرناکه … من احمقم !
نیمرخه تارخ رو میبینم و میتونم حدس بزنم که اخم داره …
دووم نمیاره و گوشیش رو از روی صندلی شاگرد چنگ میزنه …
شماره میگیره و بیخ گوشش میذاره … طول میکشه تا بگه :
_ الو …
کمی مکث میکنه و باز میگه : خب …. خب … رویا رو کجا بردن ؟ …. پس تو چه غلطی میکردی که نفهمیدی ؟ … نه … معاوضه می کنیم … سرهنگ کدوم خریه ؟ … نه … با خود اریا … آره !
اسم آریا که میاد گوشام تیز میشه و می خوام بیشتر سر در بیارم …
می خواد سو استفاده کنه از من … از علاقه ی اریا …
دوسم داره … آریا منو دوست داره ! … راستش دلم می خواد باور کنم برای نجاته من میاد و تصویر الهام ذهنم رو …

آرامشم رو مخدوش می کنه …
کاش دوسم داشته باشه !
انگاری از آسفالت وارد یه جاده خاکی میشیم که تکون خوردنای ماشین شدید تر میشه .
من کمرم درد میگیره از بس می خوام حتی اگه شده چند سانت سرم رو بالا بگیرم تا بدونم اون بیرون چه خبره و کجاییم ؟
همه جا سیاهی مطلقه … یه ساعتی میشه که داره رانندگی میکنه …
تهش ترمز میزنه و میشنوم که بوق میزنه … دو یا سه بار ‌…
صدای قیژ باز شدن در فلزی گوشام رو پر میکنه و من عرق از شقیقه راه گرفته از اضطراب … از ترس …
باز راه می افته … داری بدبخت میشی رها … آبروت میره … کاش فقط مرگ باشه ، تجاوز و بعد مرگ نباشه !
بالاخره ترمز میزنه و تند پیاده میشه … در عقب رو باز میکنه و من با اینکه پاهام رو از مچ بسته باز لگد می ندازم و به قفسه ی سینه ش می خوره ….
عصبی فحش میده :
_جفتک ننداز حروم زاده !
می خوام خودم رو بکشم تا عقب برم که این بار در سمت دیگه ی ماشین باز میشه و یکی خم میشه توی صورتم …
تاریکه و نمی بینمش اما از سر شونه هام مانتوم رو میگیره و بیرون میکشه …
با کمر زمین می خورم … سنگ ریزه ها فرو میرن توی کمرم … توی آرنج دستام و دستامم از مچ به هم بسته شدن …
نفسم میره از درد … چهره م مچاله میشه و مرد با صدای زیادی بم و مردونه ش بالا سرم ایستاده و میگه :
_ عرضه نداشتی بیاریش بیرون ؟ …
تارخ قدم قدم نزدیک میاد و رو در روی مرد … سمت دیگه ی تنه روی زمین مونده ی من می ایسته و اخم کرده میگه :
_ هار شده !