_ تا نگی چه مرگته راه نمی‌افتم!
ابروهام جوری از این حرفش بالا پرید و تعجب کردم که انگار اتفاق نادری افتاده!
اون می‌خواست بفهمه ناراحتی من از چیه؟ مهم بود؟؟؟

تو دلم به حرف خودم پوزخند زدم و معلومه که مهم نیستم!

_هیچی نیست فقط ناراحت ‌شدم!
این بار نوبت اون بود که تعجب کنه؛ چشماش گرد شد و چی زیر لب گفت.
سرم و با خجالت پایین انداختم.

من انتظار داشتم هامون از ماشین پیاده شه و جلوی اون خانم ها دستم و بگیره و کمکم کنه سوار ماشین شم.

ولی اون هیچ کدوم از این کار رو انجام نداد و ناراحتی من برای این بود!
آهی کشیدم و غمگین لب زدم :
_اصلا مهم نیست…

من اولین بار ازدواج می‌کنم… یعنی اولین باری که از این مراسم ها توی زندگیم دارم… ولی خوب شما قبلا با گیتی خانم بودید و مطمئنا…. من زیاد مهم نیستم!

سرش و بالا انداخت و جدی لب زد :
_و منظورت از زدن این حرف چیه؟؟؟

از اون جایی که همیشه از این بشر می‌ترسیدم عرق سرد روی تیغه کمرم نشست و با تته پته جواب دادم :
_ هیچی… هیچی فقط در آرایشگاه منتظرتون بودم تا…

انگار از این من من کردنم خوشش نیومد که بار دیگه ای روی فرمون زد :
_ تا چی….؟؟؟

_ من می‌دونم آرزو هایی که دارم محالند! ببخشید اگر…
_حرفت و رک بزن ساغر!

مظلومانه بغض کردم و به سختی لب زدم:
_ فقط دلم می‌خواست بیای و دستم بگیری! همین!

هامون به محض شنیدن این حرف چنان چشمهاش گرد شد که خودمم تعجب کردم.
نگه دروغ گفته بودم؟!
لبم و آروم گاز گرفتم و سرم و به دو طرف تکون دادم.

هامون هم دیگه چیزی نگفت و انگار خودش هم متوجه شد که ناراحت بودنم برای چی بوده.
آهی کشیدم و سرم و به شیشه ماشین تکیه دادم؛ جایی که داشت می‌رفت و نمی‌شناختم و نمی‌دونستم هدفش چیه؛ پس ساکت موندم تا ببینم می‌خواد چی کار کنه!

با دیدن این که داره به سمت باغ های مجلل برای فیلم برداری میره با فکری که توی سرم افتاد چشمام گرد شد و تو دلم امکان نداره‌ای گفتم!

باروم نمی‌شد همچین قصدی داشته باشه!
بلاخره جلوی باغی ایستاد و اشاره زد که من هم پیدا بشم؛ دهنم از این همه جلال و بزرگی اون باغ باز ‌مونده بود.

_ برای چی اومدیم اینجا؟
گوشه لبش بالا رفت و این یعنی داره به حرفم می‌خنده؟
منم ناخواسته از خنده‌اش دهنم کش اومد.

_ عروس و داماد برای چی میان این‌جور جاها؟
توجه ‌ای به تعجب شدیدم نکرد و سمت ورودی باغ رفت.

با ذوق و شوق باهاش همراه شدم و داخل باغ رفتیم… دقیقا مثل فیلم های عروسی بود که می‌دیدم و حسرتشون به دلم مونده بود!

ولی الان که همچین روزی و تو واقعیت می‌دیدیم.
هامون با چند نفر هماهنگ کرد و داخل محوطه اصلی باغ رفتیم.

چند ساعتی طول کشید تا کلوپ عروسیم و پر کردیم و برگشتیم به سالنی که هامون گرفته بود برای برگذاری عقد!
لبخند از روی لب هام پاک نمی‌شد و شادی عظیمی روحم و گرفته بود!

این چند ساعت مثل برق و باد گذشت و تا به خودمون بیایم شب از نیمه گذشته بود!

سوار ماشین شدیم و هامون چون حوصله‌ی به قول خودش مسخره بازی ماشین های دیگه‌رو نداشت یک راست سمت خونه حرکت کرد.

تو راه دو تامون از خستگی لب حال بودیم؛ دستش و به سمت کرباتش برد و اون و شل کرد.
لبخند ناخودآگاهی روی لب هام نشست؛ حتی توی خواب هم فکر نمی‌کردم اینجوری برا تدارک ببینه و سوپرایزم کنه…
در واقع کارش عادی بود؛ مثل بقیه….مثل همه‌ب داماد ها… و شاید هم کمتر!

ولی برای من خیلی خیلی بیش تر از این چیزا ارزش داشت.
سرم و بع صندلی تکیه دادم و نمی‌دونم کِی خوابم برد!
با حس معلق بودن بین زمین و هوا ترسیده چشمام و باز کردم و به اولین چیزی که به دستم اومد یعنی یقه‌ی پیرهن هامون چنگ زدم.
پلکی زدم و چند بار چشمام و باز و بسته کردم تا موقعیتم و درک کنم.

خدای من! هامون من و تو بغلش گرفته بود و داشت کجا می‌رفت؟
نگاهم و به اطراف دوختم و تازه متوجه شدم رسیدیم خونه…