۱۹۱)

خواستم سوار آمبولانس بشم ولی گفتن که نمیشه همراهشون برم و سریع رفتم ماشین خودمو از گاراژ درآوردم و دنبالشون رفتم..
کامیار وقتی سوار آمبولانس میشد منگ بود و فهمیدم که آمپولی که بهش زدن کار خودشو کرده..

ولی وقتی به تیمارستان رسیدیم و پیاده ش کردن، دیدم که بازم ناآرومه و فریاد میکشه..
از دیدنش توی اون حال قلبم به درد میومد.. مدتی بود انقدر حالش خوب و عادی بود که اصلا یادم رفته بود مشکل روحی داره..
نگاهی به ساختمان تیمارستان کردم که میبردنش داخل، و دلم از غصه ترکید که کامیارم بازم برگشت اونجا..
اشکامو پاک کردم و زود دنبالشون رفتم تو..

بردنش توی یه اتاق و خوابوندنش روی تخت..
تقلا میکرد و نمیخواست بخوابه.. داد میزد و میگفت ولم کنین..
و گاهی هم اسم آرین رو با درد فریاد میکشید..
از دردی که میکشید منم زجر میکشیدم..
میدیدم که روحش در عذابه..

مردهای پرستار، قوی و درشت هیکل بودن و میتونستن کنترلش کنن..
دستاشو محکم گرفتن و به زور خوابوندنش.. مقاومت کرد و سرشو کوبید به میله ی بالای تخت..
هینی کشیدم و دستامو گذاشتم جلوی دهنم که صدای گریه م بلند نشه..
پرستار بالشی رو گذاشت مقابل میله تا دیگه نتونه سرشو بزنه..
ولی هنوزم زور میزد که بلند بشه و پاهاشو میکوبید به پایین تخت..

مردها دستهاشو بستند به تخت، و دل من تکه تکه شد..
با گریه و التماس گفتم
_دستاشو نبندین تو رو خدااا

_میبندیم که بهش آرامبخش تزریق کنیم.. وقتی آروم شد بازش میکنیم

جلوی در با بیچارگی گریه میکردم که دکتر محمدی با دو تا پرستار خانم اومدن..
با دیدن گریه ی من سرشو با تاسف تکون داد و سریع رفت پیش کامیار..
کامیاری که دستهاشو بسته بودن و یکی از مردا پاهاشو گرفته بود و اونم داشت داد میزد که ولم کنین، بچه مو برد..

با دیدن اون بچه و با حرفی که زده بود دقیقا صحنه ی گرگی که بچه ی کوچولوشو به دهن گرفته بود و برده بود، براش زنده شده بود و دیوونه ش کرده بود..
دویده بود دنبال گرگ، ولی بقیه ی گرگها ناگهان به خودش حمله کرده بودن و زده بودنش زمین..
و کامیار خودشو مقصر میدونست که نتونسته بود بچه شو از چنگ گرگ دربیاره و نجات بده..

قضیه ی پسر بچه توی کافه شوک بد و بزرگی بود براش و عجیب به هم ریخته بودش..
دکتر محمدی به پرستار همراهش دستور دارو داد و اونم یه آمپول بهش زد و بعد هم سرم وصل کرد بهش و یه آمپول دیگه هم قاطیه سرمش کرد..
پرستار دیگه هم زخم سرش رو پانسمان کرد و از لای موهای آغشته به خونش دو سه تا خرده شیشه درآورد و خونهای روی صورت و دستاشو تمیز کرد..

پنج دقیقه طول نکشید که کامیار کاملا بیحرکت شد و فقط آروم ناله میکرد..
بعد از ده دقیقه، صدای ناله ش هم قطع شد و چشماش بسته شد..

دکتر و پرستارهای مرد از اتاق خارج شدن و دکتر محمدی به من گفت که برم تو اتاقش و تعریف کنم که چی باعث حمله ی عصبیش شده..

اونا رفتن و من رفتم نزدیک کامیار و کنار تختش وایسادم..
دستشو که بسته بودن گرفتم و بوسیدم و گریه کردم..
گریه کردم برای مردی که ساعتی قبل در اوج عشق و خوشی دستمو گرفته بود و آماده میشد که ازم درخواست ازدواج کنه و قدم بزاریم به دنیای رویاهامون، و الان با دستهای بسته روی تخت تیمارستان منگ و کرخت افتاده بود..

حضورمو حس نمیکرد و کاملا به خواب رفته بود..
از پرستار پرسیدم که میتونم پیشش بمونم یا نه.. ولی گفت نمیشه و باید برم..

_تا هفت هشت ساعت بیدار نمیشه.. بعدشم که بیدار شد اگه بازم ناآروم باشه دوباره آرامبخش میزنیم بهش.. پس اینجا موندنتون فایده نداره و بهتره برید

از اینکه نمیزاشتن پیشش بمونم دلم گرفت و دستی به موهاش کشیدم و دوباره دستشو بوسیدم و با گریه از اتاق خارج شدم..
توی راهرو به این فکر کردم که حرفایی که در مورد سختی عشق شنیده بودم درست بوده.. و چقدر سهم من از عاشقی پر از سختی و دشواری شده بود..

عشق دشوار است و
هضمش مرد میخواهد عزیز
کودکان بی شک
غذای تلخ را
تف میکنند…

حتی اگه لازم میشد جونمو هم از دست بدم، تو راه عشق کامیار محکم می ایستادم و کم نمیاوردم.. حتی اگه مجبور میشدم پشت درهای تیمارستان پیر بشم..

رفتم مقابل اتاق دکتر محمدی و در زدم و وارد شدم..
همه ی جریانو براش تعریف کردم.. اونم مثل من فکر میکرد و گفت که شوک و بدشانسی بزرگی بوده و ممکن نبود که دچار حمله نشه..
بهم گفت که برگردم خونه ولی گفتم که نمیرم و توی سالن میشینم..
بهم قول داد که به پرستاره میسپره وقتی بیدار شد بهم زنگ بزنه تا بیام..
با قولی که داد یکم خیالم راحت شد و تصمیم گرفتم که برم خونه.. نگران نگار جون بودم.. میترسیدم قلب مریضش طاقت نیاره..
دوباره رفتم بالا و به کامیار سری زدم.. همونطور خوابیده بود و پرستار داشت دستاشو باز میکرد..
_پرستارش این شیفت شما هستین؟
_بله منم تا شب
_دکتر گفت بهتون میسپره اگه بیدار شد به من زنگ بزنین.. این لطفو میکنین در حق من؟
لبخندی زد و گفت

۱۹۲)
_حتما.. شماره تونو بگید سیو کنم

شماره مو دادم بهش و تشکر کردم و بعد از یه نگاه طولانی و پر از حسرت به کامیارم، از اتاق خارج شدم..

منیره نگار جونو برده بود توی اتاقش و زن بیچاره هنوزم گریه میکرد..
رفتم پیشش و گفتم
_قرصتونو خوردین؟.. بهترین؟
_خوردم مادر.. بچه م آروم شد؟
_بهش چندتا آمپول زدن.. گیج و بیحسش کردن باز

اشکاشو با دستمال پاک کرد و گفت
_چاره ی دیگه ای نبود.. دیدی که با خودش چیکار کرد.. سه سال پیش هم یه بار دچار حمله ی عصبی شد و من راضی نشدم بره تیمارستان ولی انقدر به خودش ضربه زد که تا مرز مرگ رفت.. وقتی اینطوری میشه هیچی بجز آمپولهای آرامبخش جلودارش نیست

خسته و مستاصل نشستم روی زمین کنار تخت نگار جون..
هنوز کاپشنم تنم بود و از کافه که برگشته بودیم درنیاورده بودم..
لباسام و دستام پر از لکه های خون کامیارم بود..
نگاهی به دستام کردم و آروم گریه کردم..
برای خودم.. برای کامیار.. برای مادرش..
برای عشقمون که راهش هموار نمیشد و پر از سنگ و خار بود..

نگار جون از روی تخت دستشو دراز کرد و موهامو نوازش کرد.. اونم گریه میکرد.. منیره هم کنار پنجره گریه میکرد..
_الهی بمیرم برای هردوتون مادر.. پسرم بخاطر دردش داغونه، توام بخاطر اون داغونی

با بغض گفتم
_عشق چقدر دردناک و سخت بوده نگار جون.. انگار جونم به جونش وصله و همپاش عذاب میکشم

بازم دستشو کشید به سرم و زمزمه کرد
_که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها…

و آهی کشید و ادامه داد
_عشق آتشیه که میسوزونه ولی بازم نمیخوای که رها بشی از شعله هاش.. چون فراقش بیشتر میسوزونه آدمو.. عشق بزرگترین موهبتیه که خدا به آدم داده تا توی کوره ش پخته بشه و قلب و روحش از خامی دربیاد

نگار جون راست میگفت.. من حاضر بودم هر روز توی کوره ی عشق کامیار بسوزم ولی یک روز ازش جدا نباشم.. چون تحمل آتش دوریشو نداشتم..

از جام بلند شدم و گفتم
_من تنهاش نمیزارم.. بازم خوب میشه، برمیگرده خونه.. حتی اگه خوب نشه هم من تنهاش نمیزارم.. شمام دیگه گریه نکنین و بسپرین به خدا

و بعد رو به منیر گفتم
_برم لباسامو عوض کنم میخوام دوباره برم بیمارستان

منتظر زنگ پرستار نشدم و راهی تیمارستان شدم..
وقتی رفتم توی اتاقش دیدم که هنوزم خوابه و لباسهاشو عوض کردن و لباس بیمارستانو تنش کردن..
صندلی رو کشیدم و نشستم پیشش که یه خانمی اومد و یه پلاستیک بزرگ داد دستم و گفت
_لباسها و وسایل آقا کامیاره

پالتوش و کت و شلوارش توی پلاستیک بود..
_کیف پول و یه جعبه کوچک هم هست که باید بیایید پایین امضا بدید که تحویل بگیرید

لباسهاشو ازش گرفتم و تشکر کردم و باشه ای گفتم..
خانمه رفت و من به کت و شلوارش نگاه کردم و اشکام ریخت روش..
کت و شلواری که وقتی تنش دیده بودم از خوشتیپی و خوشگلیش دلم رفته بود..

از کجا میدونستم چند ساعت بعد همون کت و شلوارو توی پلاستیک میدن دستم..
زندگی چقدر غیرقابل پیش بینی و غافلگیرکننده بود..
گاهی زندگی چقدر بیرحم بود..
ولی برای هرکسی به نوعی بی رحمی هاشو به رخ میکشید و فقط من و کامیار نبودیم.. مبارزه با مشکلات و خم نشدن تنها چاره بود و راه دیگه ای نبود بجز صبر و سرسختانه زندگی کردن..

نگاهی به کامیارم کردم و آروم زمزمه کردم
_الان برمیگردم جون و دلم

رفتم پایین و گفتم که اومدم وسایل کامیار کیان رو تحویل بگیرم..
کاغذی جلوم گذاشت امضا کردم و یه پلاستیک کوچیک بهم داد و گفت
_چک کنید لطفا

بازش کردم و دیدم کیف پولش و گوشی ای که من براش خریده بودم و یه جعبه ی کوچک توشه..
با دیدن جعبه ی مخملی مشکی دلم به درد اومد..
جعبه ی انگشتر بود..
همون سورپرایزی که میگفت توی جیبمه..

سیل اشک بی محابا فشار آورد به چشمام و سریع رفتم بالا و توی راه پله ها اشکامو رها کردم که ببارن..
چرا اینطوری شد.. چرا این انگشتر اینطوری به دست من رسید..
جعبه رو باز کردم و انگشتر ظریف و خیلی زیبایی رو که توش بود نگاه کردم..
سلیقه ش تو هر چیزی عالی بود و دیدم که توش تاریخ امروز و اول اسمهامون حک شده..
دیگه گریه امونم نداد و نشستم روی پله ها و هق زدم از گریه..

انقدر که دیگه نایی برام نموند و بلند شدم و رفتم توی اتاق پیش کامیار..
پرستار وارد شد و با دیدن چشمای پف کرده و قرمز من گفت

_یکم قبل نیمه بیدار شد و بازم بیقراری کرد.. دکتر گفت نزاریم کامل بیدار بشه و بازم دارو تزریق کردیم بهش.. تا صبح بیدار نمیشه، شما برید

پس هنوزم حالش بد بود.. انقدر بد بود که با گذشت ساعتها و با وجود داروی آرامبخش قوی توی خونش هنوزم ناآروم بود و عادی نشده بود..

دلم گرفت و گفتم
_چرا اجازه نمیدن پیشش بمونم؟
_اولا که اینجا تیمارستانه.. قوانینش با بیمارستانها فرق میکنه، دوما بخش مردان هست و خدای نکرده اگه توسط یکی از بیماران آسیبی به شما برسه کی میخواد جوابگو باشه؟.. به همین دلایل اجازه نمیدن بیمارها همراه داشته باشن

_چشم.. میرم تا چند دقیقه

M:
۱۹۳)
پرستار رفت و من کامیارمو که آشفته و پر از درد روی تخت بی حس و منگ افتاده بود با گریه و حسرت بوسیدم.. طولانی و عمیق گوشه ی لبشو بوسیدم و آروم زمزمه کردم
_تنهات نمیزارم.. هیچوقت.. هیچوقت ولت نمیکنم.. صبح برمیگردم عشق من

نه حرکتی نه واکنشی هیچی نداشت و من با بی میلی از اتاقی که دلمو توش جا گذاشته بودم خارج شدم و رفتم خونه..

کامیار سه روز توی تیمارستان موند و دو روز اول هر بار که بیدار شده بود فریاد کشیده بود و پرستارها میگفتن مثل پنج سال قبل شده و صدای فریادهاش بیمارستانو لرزونده..
هر بار که من میرفتم توی خواب بود و داروها بیحسش کرده بودن..
آذر هم فهمیده بود و اونم میومد بیمارستان و یه بارم به دکتر فریتس زنگ زده بود و وضع کامیارو گفته بود..
میگفت میخوام بازم ببرمش آلمان.. ولی هیچ کاری نمیشد کرد تا اینکه حالش بهتر بشه و به خودش بیاد و تصمیم بگیره که چیکار کنه..

بالاخره بعد از سه روز وقتی صبح رفتم بیمارستان دیدم که چشماش بازه و آرومه..
دلم برای دیدن چشمای قشنگش لک زده بود..
صدای پامو که شنید نگاه غمگینش رو دوخت بهم و حرفی نزد..
با اشک و لبخند رفتم پیشش و گفتم
_سلام
با صدای خفه ای گفت
_سلام
و دستشو کشید به زخم گونه م..

دستشو از گونه م برداشتم و بوسیدم، گفتم
_بهتری؟
اشاره کرد به خودش و تخت و با پوزخند گفت
_همینم که میبینی.. خلاصی ندارم از اینجا

نشستم پیشش روی تخت و گفتم
_نمیشه که یهویی کامل خوب بشی.. جادو نیست که اجی مجی کنی همه چی درست بشه.. باید درمانتو ادامه بدی و کم کم تموم بشه

نگاهی به پنجره کرد و آهی کشید و گفت
_تموم نمیشه لیلی.. به دکتر فریتس خیلی امید داشتم ولی میبینی که بازم اینجام

_آذر میگه بازم میخوام کامیارو ببرم آلمان

_آذر گوه خورده.. من دیگه هیچ جا نمیرم

_بنظر منم فعلا تحت درمان دکتر محمدی باش تا بعدها اگه خواستی بازم میری

_نمیرم جایی.. اگه درد من خوب شدنی بود اینجوری نمیشدم

_کامیار…

_هیچی نگو لیلی.. فقط میخوام برگردم خونه.. مامان چطوره؟.. سکته که نکرده از دیوونگی من؟

_خوبه.. نگران نباش.. دکتر چی گفته؟ مرخصت میکنه؟
_چرا نکنه؟.. نزاییدم که بخیه م پاره بشه.. میخام برم خونه

_باشه میرم پیشش ترخیص بنویسه برات کاراتو انجام بدم بریم
هیچی نگفت و چشماشو بست..
کارای ترخیصشو انجام دادم و رفتیم خونه..

خسته و داغون بود و اول مادرشو محکم بغل کرد و اشکای روی صورت پیرشو پاک کرد و گفت
_باید حلالم کنی که اینقدر تو رو ناراحت میکنم خاله ریزه

نگار جون با اون جثه ی کوچولوش که واقعا خاله ریزه بود توی بغل کامیار گم شده بود.. با گریه گفت
_من فدای تو و دل پر از دردت بشم مادر نگو اینجوری.. مگه دست خودته

منیره رو هم بغل کرد و گفت
_توام منو ببخش منیر، یادمه که چه کارا کردم

منیره هم اشکاشو پاک کرد و گفت
_الهی منیر پیشمرگت بشه تو کاری نکردی این حرفا چیه

برگشت و نگاه غمگین و شرمنده ای به من کرد و گفت
_میرم بالا.. خیلی خسته م

چشمامو آروم روی هم گذاشتم و گفتم
_برو استراحت کن

رفت و نمیدونستم اون بالا رفتن سرآغاز خیلی چیزا بود..