لیلی

وقتی کامیار نشست توی ماشین و رو به من که داغون بودم و گریه میکردم کرد و پرسید “میتونی با یه دیوونه زندگی کنی” دلم هری ریخت و دست و دلم لرزید..

باورم نمیشد که همچین حرفی زده باشه.. یعنی ممکن بود بازم برگردیم به روزای خوشمون و متعلق به هم باشیم؟..
خواب بود؟.. دستامو محکم به هم فشار دادم و حس کردم که بیدارم و رویا نیست..

تو چشمای مشکی جذابش که هنوز اثر خشم دقایقی قبلش به بهرام، توش بود نگاه کردم..
چقدر عاشقش بودم..

چقدر عجیب بود که با همه ی اتفاقات و جدایی ای که بینمون افتاده بود، حسی که بهش داشتم ذره ای تغییر نکرده بود و حتی بیشتر شده بود..

این جدایی و حسرت، عشقمو به کامیار حتی بیشتر کرده بود.. درست مثل کسی که وقتی چیزی رو از دست میده تازه بیشتر به ارزشش پی میبره..

تو چشمای کامیار هم خوندم که اونم مثل منه و این سه ماهی که جدا بودیم بهش فهمونده که بدون هم نمیتونیم..

ما حس از دست دادن همو چشیده بودیم و در اوج ناامیدی و جدایی، سرنوشت دوباره به هم وصلمون کرده بود..

دلم میخواست برم توی بغلش و آغوش امنش و پناه بگیرم.. و بگم که دیگه هیچی بجز مرگ نمیتونه منو ازش جدا کنه..
ولی نتونستم بگم چون هنوز رسما و قانونا همسر بهرام نامرد بودم..

ولی نگاه مطمئن و عاشق کامیار دلمو قرص میکرد که دیگه هیچی نمیتونه مارو از هم بگیره و فقط باید کمی صبر کنم تا طلاقمو بگیرم و همه چیز مثل قبل بشه..

کامیار منو برد پزشکی قانونی و تمام مراحل درخواست طلاق رو انجام دادیم و خسته و کوفته رفتیم خونشون..

اولین قدمم رو که گذاشتم توی حیاط شروع به گریه کردم تا وقتی که رفتیم تو و نگار جون محکم بغلم کرد..
انگار از یه جهنم برگشته بودم به بهشت خودم و دلم آروم شده بود..

حس امنیت مهم ترین نیاز انسان بود و این خونه و دستهای مردی که مثل یه کوه پشتم وایساده بود و از جهنم زندگی با بهرام بیرونم کشیده بود، مامن و پناهگاه من بود..

من تو بغل نگار جون گریه میکردم و کامیار غمگین نگاهم میکرد.. ساکمو برداشت و برد گذاشت توی اتاقم و گفت
_بیا وسایلتو بزار تو اتاقت

دنبالش رفتم تو اتاقی که روزها و شبها با فکر و عشق کامیار توش سپری کرده بودم و دلم براش تنگ شده بود..

جلوم وایساد و توی چشمای اشکیم نگاه کرد و آروم گفت
_دیگه نمیزارم گریه کنی.. این آخرین باره که اشکاتو میبینم.. تا وقتی من زنده م دیگه نمیزارم غصه ای داشته باشی و گریه کنی

دو سه ثانیه تو چشمای هم زل زدیم و سرشو انداخت پایین و از اتاق رفت بیرون..

وقتی طلاقنامه رو که قبل از من بهرام امضا کرده بود، امضا کردم احساس کردم یه کوه روی شونه هام سنگینی میکرده و برش داشتن..

چقدر تحت فشار بودم و چه اشتباه بزرگی کرده بودم که بخاطر کینه و لجبازی با زندگیم بازی کرده بودم..
قبلش بخاطر بهرام هم عذاب وجدان داشتم ولی با حرفایی که زده بود فهمیده بودم که بهرام آدم متعهد و بامسئولیتی نبود و حتی اگه من هم دوسش داشتم و باهاش عادی رفتار میکردم، بعد از مدت کمی که منو بدست میاورد، ازم سیر میشد و میرفت دنبال خوشگذرونیهاش.. و آخر این ازدواج در هر صورت طلاق میشد..
پس چه بهتر که خدا بهم رحم کرده بود و هرگز بهش نزدیک نشده بودم..

کار طلاق، چون توافقی بود، خیلی راحت تموم شده بود و حتی کلمه ای هم با بهرام حرف نزدیم..
خودش تنها اومده بود و روی صورت هردومون آثار ضربات و کبودی باقی بود..
ولی نه من از ضرب و شتم اون شکایت کرده بودم و نه اون از کامیار..
میدونستم که از تهدیدای کامیار ترسیده و بدون دردسر راضی به طلاق شده..

خدا رو شکر کردم که به راحتی و به خیر گذشت و وقتی با کامیار نشستیم توی ماشین هنوزم باورم نمیشد که اون کابوس ازدواج تموم شده و من و کامیار همون آدمای قبلی شدیم..

نگاهی به هم کردیم و لبخند زدیم.. چشماش میخندید و توش چلچراغ روشن بود..

عاشقانه توی چشمام نگاه کرد و گفت

_تموم شد.. الان میبرمت جایی که قصه مون اونجا نصفه موند و از همونجا ادامه ش میدیم.. طوری که انگار این سه ماه و این جدایی اتفاق نیفتاده

نمیدونستم منظورش چیه ولی یکم بعد که مسیرشو عوض کرد فهمیدم که داریم میریم کافه ناندو..

اونجا بود که خوشبختی و روزای قشنگمون متوقف شده بود و به قول خودش قصه ی خوشبختیمون نصفه مونده بود..

دلم لبریز از شادی و هیجان شد و لبامو به هم فشار دادم‌..
وقتی وارد کافی شاپ شدیم از یادآوری اون روز و سورپرایزهاش و بعدش که اون بچه بهش گفته بود بابا، دلم گرفت ولی کامیار با لبخند نگام کرد و گفت
_بیا

رفتم دنبالش و پشت همون میزی که اونروز نشسته بودیم نشستیم و کامیار رو به پسری که اومد تا سفارشامونو بگیره گفت

_فعلا هیچی نیار.. ما یه کار نصفه نیمه داریم که باید هر چه زودتر تکمیلش کنیم

پسره به هیجان کامیار خندید و رفت و کامیار از جیبش قوطی مخملی سیاهی رو درآورد که میشناختمش و دلم با دیدنش به تپش افتاد..

با خنده و هیجانزده گفتم
_چقدر عجله داری همین الان طلاقنامه رو امضا کردم

_به اندازه ی کافی دیر شده و اشتباهای زیادی کردیم.. دیگه نمیخوام صبر کنم

در جعبه ی کوچولو رو باز کرد و انگشتری که خیلی حسرتشو کشیده بودم رو درآورد و گرفت سمتم و با عاشق ترین نگاه دنیا گفت

_اینبار برای هیچ سورپرایز و تشریفاتی وقت نداشتم و فقط خیلی ساده از ته دلم ازت میخوام که با من ازدواج کنی

قلبم هزار تا میزد و از خوشحالی و هیجان نفسم به شماره افتاده بود..
توی چشمای عاشقش زل زدم و گفت

_با من ازدواج میکنی لیلی؟.. دستمو تا آخر عمرم میگیری؟

دلم داشت براش پر میکشید و با صدایی که از خوشحالی میلرزید گفتم

_آره.. تا آخر عمرم دستتو ول نمیکنم.. تا وقتی که نفس دارم

خندید و انگشترو کرد توی انگشتم و دستمو گرفت توی دستش..

حتی یه لحظه هم نگاهمونو از هم نگرفتیم و دستمون محکم به هم قفل شده بود..

نگاهی به انگشتری که توی انگشتم بود کردم و اشکام جاری شد..

کامیار غر زد که دیگه گریه نکن و گفتم که اشک خوشحالیه و باورم نمیشه که بازم باهمیم..

_ما همیشه با هم بودیم لیلی.. با اینکه جسماً از هم دور و جدا بودیم ولی روحاً و قلباً بهم وصل بودیم و هرگز جدا نشدیم.. حتی یکساعت بدون فکر تو نگذشت برام لیلی.. هر چقدر که با خودم جنگیدم که فراموشت کنم و بهت فکر نکنم نشد و تو همیشه تو قلبم و ذهنم بودی.. هیچی عوض نشده، همون لیلی و کامیاری هستیم که اونروز پشت همین میز نشسته بودیم و کاغذهای کوچک شعرهای من توی جیبت بود و به گیتار و آواز پسرا گوش میکردیم و قرار بود تو به من بله بگی.. تنها چیزی که عوض شده زخمهاییه که این سه ماه توی روح و قلب تو ایجاد شده و من دونه به دونه اون زخمارو خوب میکنم و با عشقی که به پات میریزم کاری میکنم که اثری ازشون نمونه.. بهت قول میدم لیلیِ من.. قول مجنونی.. باور داری قولمو؟

دستشو فشار دادم و خیره شدم توی چشمای پر از عشقش و گفتم

_با تموم قلبم باورت دارم.. همون قلبی که اولین روزی که دیدمت بهت دادم و دیگه ازت پس نگرفتم و پیش توئه

روزهایی که در پی اون روز اومدن، قشنگترین و زیباترین روزهای عمرم بودن..
من و کامیار در طول روز یک لحظه هم از هم جدا نمیشدیم و فقط شبها موقع خواب به زور از هم دل میکندیم و کامیار با شیطونی زمزمه میکرد

_کم مونده.. تا چند روز دیگه میبرمت تو اتاقم و هر شب تا صبح نمیزارم از بغلم بیای بیرون

نگار جون و مادرم وقتی فهمیدن که قرار ازدواج گذاشتیم از خوشحالی گریه کردن و گفتن که دیگه نباید صبر کنیم و هر چه زودتر عقد کنیم..
مادرم گفت که بخاطر ازدواجم با بهرام و از اینکه به حرفش گوش نکردم و با لجبازی همیشگیم با اون ازدواج کردم از دستم عصبانی بوده ولی الان که این خبرو شنیده زود برمیگرده ایران و برای دختر عروسش مادری میکنه..

نگار جون انقدر خوشحال بود که مدام گریه میکرد و دستاشو بلند میکرد و خدارو شکر میکرد..

من و کامیار بغلش میکردیم و میگفتیم که گریه نکنه..
منیره از شادی روی پاش بند نبود و همش آهنگای شاد میزاشت توی ضبط صوت و خودشم میرقصید و گاهی هم من و کامیارو میکشید وسط هال و ما هم مسخره بازی درمیاوردیم..
شاد بودیم و کم کم اثرات غم و غصه ی عمیقی که تو اون سه ماه تحمل کرده بودیم داشت محو میشد..

هردومون برگشته بودیم به وزن سابقمون و مادرم وقتی اومد و منو دید گفت که انگار دوباره متولد شدم و پوستم از سرزندگی و شادی میدرخشه..

روزی که با کامیار رفتیم برای خریدمون، با اصرار منیره رو هم با خودمون بردیم.. منیره ازدواج نکرده بود و بجز نگار جون هیچوقت کسی خوشحالش نکرده بود و کامیار میگفت که میخواد دل اونم شاد کنه..

یه لباس قشنگ برای عروسیمون و کیف و کفش و مانتو و روسری برای منیره خرید و اونم همش داد و بیداد میکرد که غلط کردم اومدم و بسه دیگه خجالتم ندین..
کامیار هم سربه سرش میزاشت و میگفت میخوام برات آینه و شمعدون هم بخرم..

انقدر خندیدیم و خوش گذشت بهمون که ناخوداگاه به روزی که با بهرام و خانواده ش برای خرید رفته بودیم فکر کردم که مثل یه مرده ی متحرک کنارشون راه رفته بودم و چشمم دنبال کامیار گشته بود..

چقدر فرق بود بین اون روز و امروزی که مردی که با تمام وجودم عاشقش بودم کنارم بود و داشتیم برای مراسم ازدواجمون خرید میکردیم..

ناخوداگاه به کامیار نگاه کردم و آهی کشیدم که متوجه شد و دستمو گرفت و گفت
_چرا آه کشیدی عشق من؟

لبخندی زدم بهش و آروم گفتم
_هیچی.. خیلی دوستت دارم کامیار.. خیلی خیلی خیلی

خندید و دستمو محکمتر گرفت و اونم آروم زمزمه کرد
_من عاشقتم.. دیوونتم.. دیوونه ای که عاشق پرستارش شد

به حرفش خندیدم و رفتیم تو مغازه ی بزرگی که آینه و شمعدون میفروخت..

همه ی وسایلمونو با عشق و علاقه خریدیم و موقع برگشت انقدر دستامون پر بود که نمیتونستیم همه رو با هم ببریم تو خونه..

مادرم همراه با لاله و پژمان اومده بود و به من هم گفته بود که بهتره تا روز عقد برگردم خونمون، ولی کامیار نزاشت برم و گفت غیرممکنه بزاره حتی یکساعت ازش جدا بشم..

دلم قیلی ویلی میرفت با کارها و حرفاش و منم از خدام بود که نرم خونمون و پیش کامیار باشم..
رسم و رسوم و حرف مردم ذره ای برام مهم نبود و بعد از این فقط میخواستم برای دل خودم زندگی کنم..

شبی که فرداش عقدمون بود کامیار ازم خواست که برم اتاقش و یکم باهم حرف بزنیم..

رفتم بالا و دستمو گرفت نشوند روی تخت پیش خودش و گفت

_ببین لیلی.. این حرفایی که میزنم شاید اصلا نیاز نیست که گفته بشه، ولی خواستم قبل از عقد یه بار دیگه حرف بزنیم باهم

_هر چه میخواهد دل تنگت بگو.. تو اصلا فقط حرف بزن من نگات کنم

خندید به لحن شوخ و عاشقم و گفت
_جدی باش دیوونه

منم خندیدم و گفتم
_باشه بگو

_لیلی من بعد از تو یه بار دیگه دچار حمله ی عصبی شدم و دو روز بستری شدم.. دکتر محمدی بهم گفت که ممکن نیست یه کسی که سالها بیماری روح و روان داشته بتونه کاملا سالم بشه و حتی اگه ظاهرا خوب هم باشه، تا اخر عمرش باید قرص و دارو مصرف کنه.. و حتی ممکنه یه روز عود کنه.. من بخاطر این مسائل از تو و از دلم گذشتم و خواستم که با مرد سالمی که میتونه خوشبختت کنه ازدواج کنی.. ولی نمیدونستم که اون از منم روانی تره و بیشتر از من لیاقتتو نداشت.. و اینم فهمیدم که هردومون بدون هم داغون شدیم و یه روز خوش نداشتیم.. برای همینم قانع شدم که علیرغم مریضیم بازم ازت درخواست ازدواج کنم.. الان برای آخرین بار ازت میخوام که تا فرصت هست بازم فکر کنی و ببینی اگه نمیتونی دوباره سر زندگیت ریسک کنی بهم بگی و از همینجا برگردیم.. من درکت میکنم و ازت ناراحت نمیشم

توی چشمای قشنگش نگاه کردم و دست کشیدم به ابرو و پیشونیش..

چند ثانیه نگاهش کردم و گفتم

_من انقدر زیاد دوستت دارم که حتی اگه یه روزی حالت اونقدر بد بشه که مجبور بشی برای همیشه توی تیمارستان بستری بشی، منم میام و اونجا پرستارت میشم و با تو همونجا زندگی میکنم.. تو هنوز نمیدونی که من چقدر عاشقتم کامیار کیان.. انقدر زیاد، که حاضرم با تو دیوونه بشم و ساکن دارالمجانین

دستمو که روی پیشونی و موهاش میلغزید گرفت بوسید و با لبخند گفت
_فکر نمیکنم اجازه بدن بصورت زن و شوهری توی تیمارستان زندگی کنیم.. باید با دکتر محمدی حرف بزنم در موردش

منم بهش خندیدم و گفتم
_باشه حرف بزن.. فقط بدون که همه جوره پایه تم

بلند خندید و زد به پشتم و گفت
_دمت گرم خانم پایه.. عاشق همین دیوونگیات شدم

_دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید.. ماییم دیگه

خندید و گفت
_یه چیز دیگه م هست.. در مورد خونه.. تا حالا حرفشو نزدیم، درواقع من فراموش کرده بودم و مامان بهم یادآوری کرد.. تو دوست داری همینجا زندگی کنیم یا بریم تو یه خونه ی مستقل برای خودمون؟

با تعجب نگاش کردم و گفتم
_تو که میدونی من چقدر نگار جون و منیره و این خونه رو دوست دارم.. اصلا نیازی به پرسیدن نبود.. در ضمن این طبقه مستقله و خودمون دوتا اینجاییم.. دوست ندارم از اینجا بریم

یه آرامشی اومد توی نگاهش و گفت
_خیالم راحت شد.. راستش خودمم دوست داشتم اینجا باشیم تا مامان و منیر تنها نمونن.. درسته که من قبلا خونه ی مستقل داشتم، ولی اونوقتا بابا زنده بود و مامان و منیر یه دو سالی تنها بودن و بعدش میخواستم بیاییم پیششون که اون اتفاق افتاد

به حادثه ی گرگها اشاره میکرد و من اصلا دلم نمیخواست تو همچین شبی یاد اون بیفته و حالش بد بشه..

انگشتامو توی انگشتاش قفل کردم و گفتم
_این خونه پر از خاطره های عشقمونه.. دلم میخواد تو همین خونه با تو پیر بشم

عاشقانه نگام کرد و گفت
_بخند

خندیدم و خم شد و چال گونه مو عمیق و طولانی بوسید..

چشمامو بستم و آروم گفت

_امشب آخرین شبیه که جداییم.. فردا شب همینجا تو بغلمی

خجالت کشیدم و خندیدم و به فردایی فکر کردم که سرآغاز تعلقم به کامیار بود..

ساعت ۸ صبح بود که کامیار لباس عروسمو گذاشت پیش بقیه ی وسایلم روی صندلی عقب ماشین و گفت
_بریم عروس خانمم

هردومون تو آسمونا بودیم از خوشحالی و انگار پاهامون به زمین نمیخورد..
تو تموم لحظه هایی که میگذشت ناخوداگاه به روز عقد و ازدواجم با بهرام فکر میکردم و حال و هوامو با اون روز مقایسه میکردم..

روزی که عروس بودم و هر چی اصرار کرده بودن قبول نکرده بودم که لباس عروس بپوشم و الان لباس عروس قشنگ و زیبایی که با کامیار با عشق انتخابش کرده بودیم و عجله داشتم برای پوشیدنش، روی صندلی ماشین بود و من داشتم با خوشحالی و هیجان میرفتم آرایشگاه که به آرزوم برسم و عروس کامیار بشم..