آوای توکا|

عمارت حاج زین الدین سپه سالار ان قدر بزرگ هست که می ترسم اگر دست مهبد را ول کنم گم شوم .

مهبد سوئیچش را در دست تاب می دهد ، زیر لب و بی خیال آهنگی از شهرام شپ پره را با خود زمزمه می کند .

دنبال او کشیده میشوم . به هیچ کجای این عمارت بی سروته وارد نیستم .‌

مهبد گفته بود که مرتضی برادر بزرگش هم در این خانه باغ در اندشت ساکن است .

به ساختمان ویلایی که نمای سنتی با پنجره های رنگی و ایوانی بزرگ دارد اشاره می‌زند.

– این خونه خود حاجیه.

اهانی میگویم. راه کج می کند .‌ این بار میان دو ساختمانی که نمای نوساز و یکسان دارد توقف می کنیم .

– و این هم خونه خودمون .

از لفظ خانه خودمون قند در دلم اب میشود .می خواهد در را باز کند که کسی از پشت سر می گوید :

– سلام .

من زودتر از مهبد سر برمی گردانم . زن نگاه من را که متوجه خود می بیند می گوید :

– مبارکه چه بی خبر .

حداقل سی سال را دارد پوست گنمدکی دارد حجاب گرفته موهاش را نمی بینم .

سلام میدهم جواب نمیدهد .

مهبد به زن نیشخند میزند .

– خبر کردیم منتها قابل ندوستید .

زن برادرش پشت چشم نازک می کند . مهبد اما آدم حسابش نمی کند و دست من را می کشد و به خانه خودمان وارد می‌ شویم .

مهبد کلید برق را می زند و من به وجد میایم زیباست .

خیلی خیلی زیبا . فرای تصورت من است که حتی زندگی در زیر پله استیجاری را هم تجربه کرده ام .

می پرسد :

-می پسندی ؟

به پهنای صورت لبخند میزنم . مگر میشد که نپسندم ؟

– تو فکر کن نپسندم !

از پشت به من نزدیک می شود . دست هایش را روی شکم تختم به هم می رساند و سر بر روی شانه ام می گذارد و هومی می کشد .

بی هوا از دهانم می پرد :

– حالا چیکار کنیم ؟

شرورانه می خندد :

– کار های مثبت هیجده .

گر می گیرم چه گفته بودم و چه برداشت کرده بود ؟

– خجالت بکش .

به پشت گردنم داغ می گذاردبوسه‌اش ان قدر پر حرارت است که لرز برم دارد . لرز می کنم .

غمزه در صدام می ریزم :

– مهبد ؟

– جانِ مهبد ؟ بلای جون مهبد امشب میخوام تنتو فتح کنم .

دلم هری می ریزد .اما غش غش میخندم زیر گوشم می گوید :

_ بخند ! گریتم می بینیم .

خودم را لوس می کنم در آغوشش می چرخم . یک سر و گردن از من بلند قد و قامت تر است .

سر بالا می گیرم تا صورتش را ببینم .

– دلت میاد گریه کنم ؟

– اگه بحث اعمال منافعی عفت باشه چرا که نه .

نیشگون ازش می گیرم و او غش غش می خندد .

به خنده اش دلخوشم . به اینکه او اگر حتی سنگ هم از اسمان ببارد باز پشتم است .

سر در سینه اش پنهان می کنم و با خجالت می گویم :

– خیلی دوستت دارم .

– از دل من خبر نداری قناری مهبد من خرابتم به مولا .

ملافه را دور خودم می پیچم با انکه شب گذشته سانت به سانت تنم را فتح کرده است اما از او شرمگینم و روی اینکه نگاه در نگاهش بدوزم را ندارم .

صدا می کند :

-قناری مهبد ؟

لحن نرمش دلم را زیر و رو می کند. قلبم تپش می گیرد گویی می خواهد از سینه ام بیرون بپرد .

– بیدار نمی شی ؟

می خواهد ملافه را کنار بزند که جیغ خفه ای می کشم .

غش غش می خندد و دل من با خنده مردانه ضعف میرود . عشقم به این مرد بی اندازه است .

– مگه چیزی هم مونده که ندیده باشم ؟ چرا رو می گیری ؟

شب پیش مرا از بر شده بود . ندیدنی نمانده بود . زیر دلم تیر می کشد و شاکی می گویم :

– مهبد !

– جان مهبد ؟ کم قر و قمیش بیا بابا نوکرتم . میزنه بالا ها اونوقت عواقبش پای خود خودته ‌.

تا به خودم بیایم ملافه را از روی صورتم کنار می کشد . با بالا تنه عریان و لبخند به لب نگاهم می کند و من نگاه می دزدم .

پیشانیم را می بوسد:

– غلاف نکن .

لب می گزم :

– چی ؟

– نگاهتو غلاف نکن ! بذار غرق شم تو اقیانوس چشات .

با شرم نگاهش می کنم .و او بی معطلی ملافه را از تت عریانم هم کنار می زدند و بیشتر خجالتم می دهد :

– اذیت نکن مهبد .

زیر دلم تیر می کشد .‌روی دلم دست می کشد . تن من یخ است و دست او گرم و پر التهاب :

– درد نداری ؟

– کم .

– کم تو یعنی زیاد عروس خجالتی !

می خندم و ای جانی می گوید و همان لحظه صدای در شنیده می شود .

می گوید تو همینجا بمان من در را باز می کنم . از من فاصله می گیرد و من باز تنم را ملافه پیچ می کنم .

درد دارم ، دمر میشوم .‌ شکمم را به لحاف می چسبانم . گرم است . یخ تنم را آب می کند.

سروصدای که از آن بیرون شنیده میشود گوشم را تیز می کند .

– ناموس دزد پفیوز تخم آقام نیستم اگه خونتو همینجا نریزم .

رنگم می پرد . صدا به گوشم آشنا تر از آن است که باید . پلکم می پرد . وحشت می کنم . از هرچه می ترسیدم به سرم آمد .

عربده هاش بلند است آنقدر بلند که هم دل من هم سقف کاشانه ام را بلرزاند .

– توکا ؟ توکا کجاست ؟ ناموس من کجاست ؟

رمق از تنم پر کشیده است اما نمی خواهم مهبد با او دست به یقه شود . درد تنم را نادیده می گیرم و هرچه دم دستم میاید می پوشم .

هراسان با پلکی که عصبی می پرد از خانه بیرون می آیم . میدانم که بعدها مورد ملامت مهبد قرار خواهم گرفت اما برایم فاقد اهمیت است.

مهبد او را سینه دیوار گیر انداخته است . زرین تاج خانوم و بُشرا و خواهر مهبد و خدمه خانه هم گردشان پراکنده اند .

صدا می کنم :

– مهبد ؟

عوض مهبد زرین تاج خانوم با پرخاشگری به من می توپد :

– دختره اکله ببین نیومده چه آتیشی به پا کردی ؟ خدا ازت نگذره .

بغض می کنم اما جوابش را نمی دهم . به دل جمعیت میزنم با پای برهنه و سر وضعی نا مناسب . خدمه راه را برایم باز می کنند .

– مرتیکه بی ناموس ، ناموستو میگام که ناموس دزدی یادت بره .

سرخ میشوم . از ناسزا و الفاظ رکیکی که بار هم می کنند .بازوی مهبد را می گیرم .

– مهبد توروخدا ولش کن .

عربده‌ می‌کشد

_برو تو خونه تا نگفتم هم بیرون نیا .

تنم می لرزد . احساس ضعف می کنم ..اشک میان چشمانم بازی می کند .‌قصد ندارد از عابد دست بکشد .

– مهبد .

– توکا به ولای علی اگه نری هرچی دیدی از چشم خودت دیدی .

عابد از روی سرشانه مهبد گردنکشی می کند :

– بخاطر پولش زنش شدی ؟ بخاطر پول منو مضحکه خاص و عام کردی …

مهبد با مشت به صورتش می کوبد :

– حق نداری صداتو سر ناموس من بلند کنی .

– نمیدونی بدون ناموس تو تا همین دیروز زیر خواب من بود !

ماتم می برد .‌مردمک هایم گشاد می‌شود . از تخم شکی که این مرد در دل مهبد می کارد یخ می کنم .

تنم سست می‌شود از فکر شک او نسبت به خودم .

می نالم : مهبد !

جواب نمی دهد . ‌اشوب میشود . محبوب دلم از کنترل خارج میشود و نه من و نه هیچ یک از خدمه حریفش نمیشویم .

مادرش بلند بلند من را نفرین می کند . نفرین هایش را بی جواب می گذارم . مهبد روی سینه عابد می نشیند .‌ خون از سر و صورت هردو نفرشان در جریان است .

می نالم :

_کشتیش ولش کن !

سرش که به سمت من برمی گردد تا جوابم را بدهد صورتش از درد جمع می‌شود و آخ می گوید .

آن مردک بی همه چیز از غفلتش سوء استفاده می کند و چاقو را تا دسته در پهلوی مهبد فرو می برد .

با همان لباس های دم دستی خانه روی نیمکت بیمارستان می نشینم .

چشمانم دو پیاله خون است بس که گریه کرده ام .

مهبدم . تمام زندگی ام قبل از رسیدن اورژانس از هوش رفته بود .

چشمانم پر است اما نه پر تر از دلم . دلم تا خرتناق پر است .

در مقابل خانواده مهبد تک افتادم . بُشرا شانه زرین تاج خانوم را که به پهنای صورت اشک می ریزد را می مالد و حاجی عصبی قدم رو می رود و هی دست به محاسن مرتبش می کشد و زیر لب ذکر می گوید .

– دختره شوم .‌بد قدم بچمو فرستادی اتاق عمل دلت خنک شد ؟ ای الهی بحق خانوم فاطمه زهرا خیر و خوشی نبینی .

سر به زیر می اندازم . روی سر بلند کردن ندارم . تمام تنم رعشه دارد . حاجی به حاج خانوم تشر می زند :

– حاج خانوم مراعات کن نمی بینی ترسیده ؟

خواهر مهبد لیوانی آب به دستم می دهد .‌ مهبد گفته بود که خواهرش تومانی صد هزار با بقیه فرق دارد .

سر به زیر لیوان کاغذی را می گیرم اما به آب لب نمی‌زنم . دلم مثال سر و سرکه می جوشد .

– معلوم نیست تا حالا زیر خواب کیا بوده …

سرم در یقه ام فرو می رود .

– حاج خانوم …

تشر حاح زین الدین هم زرین تاج خانوم را ساکت نمی کند . در غیاب مهبد حس می کنم بی پشت و پناهم .

اشکم می چکد . خواهر مهبد دستم را می گیرد ولی در آن لحظه من دست حمایتگر کسی به جزء مهبد را نمی خواستم .

در بسته اتاق عمل باز میشود خبردار می ایستم . آقا مرتضی برادر بزرگتر مهبد می خواهد پرستار را سوال پیچ کند ولی زن نمی ماند .‌