ولی خشم اصلی برای وقتی بود که خودشم از رو صندلیش بلند شد و رو به روی من نشست تا مثلاً تو جمع کردنشون بهم کمک کنه.

– شب ها هم هستی اینجا؟

با سوال یهوییش سرم و بالا گرفتم و متعجب و مبهوت زل زدم بهش که با همون لبخند کریهی که در نظرم حتی از لبخندهای به شدت رو اعصاب میران مزخرف تر بود گفت:

– من تا فردا شب تو همین هتلم.. اتاق سیصد و هشت.

چشمکی زد و با وقاحت.. یا شایدم رذالت ادامه داد:

– شماره ات و بده.. شاید شب به یه بالش اضافه احتیاج داشته باشم. بگم برام بیاری!

– خجالت بکشید!

تنها حرفی بود که به زبونم اومد و دلم می خواست فریادش بزنم که بقیه هم بشنون و بفهمن چه آدم پست و کثیفی داره کنارشون تو این رستوران غذا می خوره.

ولی از اونجایی که حس می کردم اونی که باید به من حق بده.. نمی ده.. صدام و بالا نبردم ولی خشمی که داشتم انقدر زیاد بود که از نگاهم بخونه و متوجهش بشه..

– چرا؟

دندونام و محکم به هم فشار دادم و سرم و انداختم پایین.. ترجیح می دادم دیگه هم کلام نشم با عوضی هایی مثل این که سریع مشغول ادامه کارم شدم تا زودتر از شرش خلاص شم.

– با توام می گم چرا؟

– تو پاشو.. من بهت می گم چرا!

با شنیدن صدای آشنایی از بالای سرم.. مو به تنم راست شد و نفسم توی سینه گیر کرد.. چرا واسه چند دقیقه به کل حضور میران و فراموش کردم و اصلاً یادم نبود تمام مدت با نگاه خیره اش داره من و برانداز می کنه و صد در صد در جواب پررویی این آدم ساکت نمی مونه!

آب دهنم و قورت دادم و سرم و با تاخیر گرفتم بالا.. ولی نگاه پر از اخم اون به پسره خیره بود که حالا اونم داشت بر و بر به میران نگاه می کرد ولی از جاش تکون نمی خورد.

وحشت این و داشتم که هر لحظه صدای میران بلند شه ولی با همون حالت خونسردانه و ولوم پایین گفت:

– تن لشت و بلند می کنی یا کشون کشون دنبال خودم ببرمت؟

یارو با این حرف بهش برخورد که یه ضرب بلند شد و توپید:

– به شما چه ربطی داره؟

میران با دست به در ورودی اشاره کرد و گفت:

– بریم بیرون حرف بزنیم.. دوست ندارم تو محل کار خانومم آبروریزی درست بشه.

رنگ از صورت پسره پرید وقتی دید میران موقع گفتن «خانومم» به من اشاره کرد.. درست مثل منی که هنوز توانایی بلند شدن از رو زمین و نداشتم و چیزی به پس افتادنم نمونده بود.

نگاه میران که یه لحظه به سمتم برگشت.. متوجه حال و روزم شد که اخماش بیشتر تو هم فرو رفت و نزیکم شد و از پشت پهلوهام و گرفت و کمکم کرد تا بلند شم و آروم در گوشم گفت:

– نترس.. دهنش و بی آبروریزی سرویس می کنم.

کنارم که وایستاد عاجزانه صداش زدم:

– میران!

لبخند مهربونی به روم زد ولی دوباره با همون چهره پر از خشم برگشت سمت پسره که انگار تو این فاصله خودش و آماده کرده بود واسه توضیح:

– جناب من در جریان نبودم که…

– گفتم بریم بیرون.. کر که نیستی.. هستی؟

– مواظب حرف زدنتون باشید!

لبخند میران اینبار رنگ و بوی تهدید داشت.. دلم می خواست آویزون پسره بشم و التماسش کنم که با این آدم یکه به دو نکنه.. دلم می خواست بگم صابونش به تن من خورده و می دونم اگه باهاش راه نیای ممکنه همینجا حرصش و با یه مشت توی صورتت خالی کنه.

ولی خوشبختانه کوتاه اومد و جلوتر از میران راه افتاد بره که اونم رو به من گفت:

– کارت که تموم شد حاضر شو بریم.. نگران اینم نباش. خب؟

بدون اینکه به من فرصت عکس العمل نشون دادن بده پشت سر پسره راه افتاد و منم نفس حبس مونده توی سینه ام و با خیال راحت بیرون فرستادم.

دیگه برام مهم نبود بیرون چه اتفاقی بینشون می افته و اگرم پسره می رفت به سمیع شکایت می کرد بهش می گفتم چه پیشنهاد وقیحانه ای بهم داد.. هرچند.. عجیب حس می کردم میران جوری ساکتش می کنه که محاله واسه همچین چیزی بره پیش سمیع و از این جهت.. یه جورایی مدیونش شدم.

با همه حس های مزخرفی که تو یه ساعت گذشته با حضورش بهم داد.. اگه نبود این قضیه انقدر راحت فیصله پیدا نمی کرد و اگه می خواست یه بار دیگه پام در اثر نارضایتی مشتری ها به اتاق سمیع باز بشه.. کارم تموم بود.

چون براش هیچ اهمیتی نداشت اون مشتری چی ازم می خواست و تحت هر شرایطی من باید جوابش و محترمانه می دادم.