کارم دیگه تقریباً تموم بود و چند دقیقه انقدر مشغول گرفتن و تحویل سفارش شدم که حواسم به کل از میران و اون پسره بی تربیت پرت شد و حالا داشتم می دیدم که میز جفتشون خالی شده.

یعنی میران اومد پول شامش و حساب کرد و رفت و نیومد سراغ من؟ این اصلاً با شناختی که تو این مدت ازش پیدا کرده بودم همخونی نداشت.

با فکر اینکه تو ماشین منتظرم نشسته.. برای اینکه بیشتر از این آتو دستش ندم واسه عصبانیت.. با قدم های بلند راه افتادم سمت اتاق استراحت برای عوض کردن لباسم.

ولی همینکه در اتاق و باز کردم.. با دیدن میران که با تکیه به دیوار رو به روی در وایستاده بود و داشت با گوشیش ور می رفت.. همونجا خشک شدم و ناباور بهش زل زدم.. اینجا چیکار می کرد؟

سرش و بلند نکرد.. فقط چشماش و برای دیدم بالا آورد و خونسرد گفت:

– بپوش بریم دیگه!

خیلی سخت نبود فکر کردن به اینکه همه اینا یه پیش درآمده برای بازی اصلیش و من.. طبق معمول باید درست تو همین مسیری که میران جاده اش و برام هموار کرده پیش برم.. تا ببینم تهش قراره به کجا برسم.. یا در واقع هدفش چیه از کشوندن من تو این مسیر..

واسه همین.. ترجیح دادم فعلاً ساکت بمونم و با قدم های آروم و نامطمئن رفتم سمت کمدم و خواستم کلیدش و از تو جیبم دربیارم که دیدم احتیاجی نیست.

قبل از اینکه بخوام دنبال کلیدم بگردم دیدم در کمدم بازه و این.. تمام مدت کار کردنم تو این هتل.. اصلاً سابقه نداشت..

نفهمیدم چی شد.. فقط یه لحظه همه تیکه های پازل و کنار هم چیدم و با فکر اینکه حضور میران تو این اتاق.. کاملاً ربط داره به باز بودن در کمدم هولزده رفتم سمتش و مشغول گشتن تو همه زوایا و زیپ های کوچیک و بزرگ و اون مکان مخفی کیفم شدم.

تقریباً دیگه داشتم مطمئن می شدم همه این نمایش برای چی بود و میران.. چرا یهو تصمیم گرفت بی خبر بیاد اینجا دنبالم که قبل از نتیجه گیری نهایی صداش از پشت سرم بلند شد:

– دنبال این می گردی؟

با چنان شدت و سرعتی برگشتم سمتش که بدون شک چند تا از مهره های ستون فقراتم جا به جا شد.. ولی خب کاش کمرم به طور کامل می شکست و چشمم به اون قرصی که بین دو تا انگشت میران بود نمی افتاد.

اون قرص همه امید من برای خلاص شدن بدون تردید از این وضعیت بود و حالا.. با کار احمقانه یا در واقع عجولانه صبحم.. داشتم موقعیت بعدیم هم از دست می دادم.

چشمام و محکم بستم و سرم و با نهایت درموندگی به چپ و راست تکون دادم.. حتم داشتم اون لحظه ای که من تو اوج خشم بودم از رفتار وقیحانه اون پسره.. میران وقتی کمکم کرد تا از رو زمین بلند شم کلید این کمد و از تو جیبم درآورده و من انقدر حواسم پرت بود که نفهمیدم و حالا باید چوب این حواس پرتی رو می خوردم.

وسط اون آشوب و هیاهوی ذهنم.. یه استرسم بابت این داشتم که هر لحظه یکی از همکارام سر برسه و چشمش به میران تو این اتاق بیفته.

از اونجایی که می دونستم این آدم قرار نیست به همین راحتی دست از سرم برداره.. اول رفتم سمت در و قفلش کردم و بعد با قدم های بلند راه افتادم سمت میران.

شدنی نبود ولی شانسم و امتحان کردم و خواستم تو یه حرکت قرص سلفون پیچ شده رو از بین انگشتاش بیرون بکشم که دستش و مشت کرد و با ابروهای بالا رفته و لبخندی که رو لبش نشونده بود خیره ام شد.

دندونام و محکم به هم فشار دادم و با حرص غریدم:

– بدش به من!

– واسه چی؟ می خوای چیکار کنی باهاش؟

– به تو ربطی نداره!

– چرا اتفاقاً.. با کاری که صبح کردی فکر کنم دیگه به منم مربوط می شه!

– نترس.. این یکی دیگه واسه خودم.. موقعیتی که می تونستم باهاش از شر تو خلاص شم سوخت شد. ولی نمی ذارم شانس خودم از بین بره.

لبخند ساختگی روی لبش.. با این حرف از بین رفت و انگار دیگه نتونست بذاره اون نقاب خونسردی و که تمام یک ساعت گذشته روی صورتش بود باقی بمونه..

– اگه می گفتی اینم واسه من می خوای راضی تر بودم. مطمئن باش اون موقع حتماً بهت برش می گردوندم چون.. خیلی کنجکاوم بدونم دفعه بعدی چه جوری قراره خودت و راضی کنی واسه آلوده کردن دستت به خون یه آدم. ولی حالا که داری انقدر با صداقت حرف می زنی…

قرص و بین دو تا انگشت وسط و اشاره اش نگه داشت و رو هوا تکونش داد:

– پشت گوشت و ببینی.. این قرصم می بینی.