دیگه واینستادم تا آتیش گرفتنش و بیشتر از این ببینم.. چون همینجوریشم داشتم می ترسیدم از صورت وحشتناک شده اش که رفته رفته بدتر می شد و حتی دیدم که رنگ پوستشم داره تغییر می که..

برگشتم که تا دیر نشده و به خودش نیومده برم بیرون که نعره زد:

– وایستا سر جــــــــــــات!

دیگه ماجرا رسید به نقطه ای که چاره ای جز فرار برام نمونده بود که جیغی کشیدم و حمله کردم سمت در و حتی بازشم کردم..

ولی قبل از اینکه بخوام یه قدم به سمت بیرون بردارم.. میران زودتر از من خودش و رسوند و در و محکم به چهارچوب کوبوند..

جفتمون نفس نفس می زدیم و من با چشمای گشاد شده خیره بودم تو اون چشمایی که چیزی از سفیدیش پیدا نبود و همه اش با خون پر شده بود..

چرا؟ فقط به خاطر حرفی که از شدت عصبانیت به زبون آوردم؟ اونم وقتی مقصر خودش بود؟ پس.. پس من چه جوری باید این خشم و از وجودم پاک می کردم وقتی حتی اجازه حرف زدن هم نداشتم؟

شک نداشتم که رنگ و روم حسابی پریده بود و پاهای لرزونمم داشت آخرین زورش و می زد واسه عقب عقب رفتن و فاصله گرفتن از این آدم..

ولی هیچ کدوم از اینا به چشم میران نیومد که با همون صدای دورگه شده اش غرید:

– با کدوم حرومزاده بی پدری می خوای بخوابی که واسه ات یه توله سگِ حرومزاده تر از بابای پفیوزش پس بندازه؟ هــــــــــــــان؟

پشتم که به ستون وسط خونه خورد.. میران تا یه قدمیم جلو اومد و من.. حین کنار زدنش به کمک ساعد دستم.. درحالیکه خیلی هم سعی داشتم این ترس و وحشتم به چشمش نیاد گفتم:

– چر.. چرت و پرت نگو.. برو کنار! می خوام برم..

ولی گوشاش نمی شنید.. کر شده بود و دوباره زده بود تو کانال دیوونگیش که هوار کشید:

– دیوونه نکن منو… سگ نکن منـــــــــــــــــو! جوابم و بده دریــــــــــــــــن!

– برو کنار میگـــــــــــــم! می خوام بــــــــــــرم.. برو کنار روانـــــــــــی!

تو یه لحظه تغییر حالت داد.. اون خشمی که چیزی نمونده بود باهاش هم خودش و هم من و به آتیش بکشه یهو فروکش کرد و لبخند ترسناکی رو صورتش نشست..

با عقب کشیدن یهوییش تونستم نفس حبس مونده ام و بریده بریده بیرون بفرستم.. ولی.. زود بود برای اینکه خیالم راحت باشه چون.. دیدم که میران رفت سمت در و دستش و برای قفل کردنش.. حرکت داد..

اونم.. اونم با رمزی که دیگه نمی دونستم چیه و این یعنی.. تا وقتی خودش نمی خواست.. نمی تونستم پام و از این خراب شده.. بیرون بذارم..

– نه دیگه! از این خبرا نیست.. بعد از این زر مفتی که زدی.. فکر کردی می ذارم بدون یه نطفه توی رحمت پات و از این در بذاری بیرون؟ اون وقت ببینم کدون نره خر چلغوزی تخم می کنه با زن من بخوابه و شکمش و بیاره جلــــــــــــــو!

– چی.. چی می گی واسه خودت؟ کدوم نره خر؟ مگه… مگه کسی تو زندگی منه؟ چرا دوباره دیوونه شدی تــــو؟ من مگه بهت نگفتم دیگه از هر مردی متنفر شدم؟ حالا برم سراغ یکی دیگه؟ ولم کن میران.. دست از سرم بردار تو رو خدا بذار برم.. من همین الآنشم…

با دیدن دستش که روی لبه های تی شرتش نشست و خیلی سریع از تو تنش درش آورد.. حرف تو دهنم ماسید و مات و مبهوت بهش زل زدم..

وقتی دیدم جدیه و حالا داره شلوارش و درمیاره.. مثل همیشه به غلط کردن افتادن و تنها راه نجات دیدم.. هرچند که امیدی نداشتم نتیجه بده.. ولی باید به هر طنابی چنگ مینداختم تا یه بار دیگه با تصمیمات خودخواهانه این آدم مریض و روانی.. ته چاه پرت نشم..

– ببخشید.. ببخشید میران اشتباه کردم.. نباید اون حرف و می زدم ببخشید.. بذار برم!

خندید و من توی اون چهره خندون.. تونستم شیطانی که به وجودش نفوذ کرده بود و تشخیص بدم..

– چرا انقدر بیخودی می ترسی؟ اصلاً اون حرفت و ندید می گیرم.. خوبه؟

– پس بذار برم.. ما که.. ما که دیشب با هم بودیم.. بسه دیگه..

– دیشب با میل تو با هم بودیم.. امشب با میل من!

دهنم و باز کردم یه حرف دیگه بزنم و با هر جون کندنی که شده از این رابطه ای که می دونستم تهش قرار نیست به جای خوبی ختم بشه خودم و نجات بدم که یقه مانتوم و تو مشتش گرفت و من و چسبوند به خودش..

نگاهم و بین چشمایی که به خاطر اون همه خون اطرافش هیچی از رنگ واقعیش مشخص نبود چرخوندم که با نهایت جدیت لب زد:

– همین الآن.. همین جا.. بچه ام و با هم می سازیم.. بعد هرجا خواستی برو!

– من نمی خوام.. نمی خوام بچه داشته باشم.. دروغ گفتم.. می خواستم اذیتت کنم.. ولم کن.. تو رو خدا!

– ولی من می خوام.. دلت نمی سوزه؟ به حال تنهایی و بیچارگیم دلت نمی سوزه؟ یه قدمی برام بردار.. به جبران خبط مادرت.. جای اون بچه ای که از بین برد و اگه بود می تونست شریک تنهایی هام باشه.. یه بچه بهم بده..

– تو مگه به حال بدبختی من دلت می ســـــــوزه؟ این همه آدم.. این همه زن.. این همه دختر.. اراده کنی همه اشون می تونن یه بچه برات به دنیا بیارن.. چرا می خوای من و بدبخت تر از اینی که هستم بکنــــــی؟!

– من با بقیه چی کار دارم؟ نفهمیدی چی گفتم؟ برام مهمه که بچه ام شبیه تو باشه..

تو همون وضعیتی که یه ثانیه هم ثابت نمی موندم و مدام در حال تکون خوردن واسه خلاص شدنم بودم.. دستش و بلند کرد و روی موهای بیرون زده از شالم کشید.. انگار اصلاً تو یه دنیای دیگه بود:

– همین قدر مهربون.. همین قدر خانوم.. همین قدر دلرحم.. پس.. پس باهام همکاری کن درین.. بعدش آزادی.. بهت قول می دم!

– بعدش دیگه چیزی از من نمی مونه که بخوام بابت آزاد شدنم خوشحال باشـــــم؟! بفهـــــــــــم! من دارم توی کثافت و تحمل می کنم فقط برای حفظ آبروم.. حالا تو درست انگشت گذاشتی رو نقطه ای که بیشترین ضربه رو به آبروی من وارد می کنه؟ من به بقیه بگم این بچه از کجا اومــــــــــده؟! چرا آخه انقدر تو حیوونــــــــــی؟ چرا این و نمی فهمی که حتی اگه حامله بشم نمی ذارم اون بچه بمــــــونه.. از هر راهی که بتونم می کشمـــــــــــش.. حتی اگه پای جون خودم وسط باشـــــه!

مشت و لگد و تقلا کردنم.. هیچ تاثیری روی میران نداشت که من و کشون کشون تا وسط سالن برد و پرتم کرد رو مبل سه نفره..

با پوزخند نگاهی بهم انداخت و گفت:

– تو؟ تو می خوای بچه ات و بکشی؟ حرف های خنده دار نزن.. تو دلرحم تر از این حرفایی! حتی اگه بابای اون بچه من باشم.. تو به مادر بودن خودت فکر می کنی.. انقدری می شناسمت که دارم این و می گم!

با کمک آرنجام نیم خیز شدم و با نفس نفس زدن جواب دادم:

– خیلی مطمئن نباش.. من دختر همون مادری ام که به گفته خودت.. یه بچه رو دزدید و از مادرش جدا کرد.. تا به پول برسه.. من دختر همون مادری ام که وقتی گرفتار شد.. بچه اش براش کمترین ارزش و اهمیت و داشت.. پس صد در صد.. از ژن مزخرفش.. یه چیزی هم نصیب من شده!

نزدیک شد و خواست مانتوم و در بیاره که نذاشتم و میران هم جفت دستم و با یه دستش نگه داشت و گفت:

– من سعی می کنم.. با احتمال پنجاه پنجاه پیش برم.. پنجاه درصد می گه ممکنه به بابات رفته باشی.. البته.. با فرض بر اینکه اون آدم خوب و با محبتی باشه. پنجاه درصد هم.. یه احتمال خیلی خوبیه برای تصمیم گیری.. نه؟ پس بیخودی سعی نکن من و منصرف کنی!

دستش که رفت سمت شلوارم و بی اهمیت به لگد انداختن های بی فاصله ام.. با یه دست از تو تنم درش آورد.. دیگه هیچ تلاشی برای خلاص شدنم نکردم و عین آدم های لمس شده.. همونجا روی مبل دراز کشیدم و نگاه تو خالیم و به سقف بالای سرم دوختم..

بر فرض که خودم و از بین دستای میران که زورش چندین برابر من بود بیرون می کشیدم.. بعدش چی؟ کجا می رفتم؟ با دری که قفل بود و تا وقتی خودش نمی خواست نمی تونستم بازش کنم.

انگار.. انگار باید این دفعه هم تو سکوت منتظر تقدیری که بازم قرار بود به دست میران رقم بخوره می موندم و هیچ کاری از دستم برنمی اومد برای تغییر دادنش..

هرچند که مطمئن بودم.. اگه این حرف تهدید نباشه و اینبار جدی جدی عملیش کنه.. من نمی ذارم حتی به مرحله شکل گیری و برسه و تو همون نطفه خفه اش می کنم..

اینجا دیگه دلرحمی به کارم نمی اومد.. حس مادرانه هم هیچ ارزشی نداشت.. فقط اطمینان داشتم از اینکه.. نمی خوام بچه ای رو وارد این دنیای کثافت کنم.. که پدرش.. میران باشه!

لباسام و که درآورد و خودش و روی بدنم کشید.. با همون لحنی که دیگه هیچ امید و انگیزه ای توش حس نمی شد.. لب زدم:

– اسمت و به جای میران.. باید می ذاشتن ویران..

یه کم مکث کرد و به حرفم گوش داد..

– چون انگار.. هیچ هدفی توی زندگیت نداری.. به جون ویروون کردن من..

ولی بدون اینکه حرفی بزنه یا واکنشی نشون بده.. به کارش ادامه داد و لباش و به پوست گردنم چسبوند.. با یه هوس شدید.. طوری که انگار همین دیشب این حس و با بدن من تخلیه نکرده بود!

منم چشمام و بستم و خودم و آماده کردم برای یه بار دیگه تجربه کردن حس حقارتی که انگار.. حضورش توی زندگیم.. همیشگی شده!

×××××

ماشین و سر کوچه اشون نگه داشتم و یه نیم چرخ به سمت درینی که نگاهش مات رو به روش بود و اصلاً متوجه نشده بود که رسیدیم زدم..

به جای صدا زدنش.. دستم و روی شونه اش گذاشتم و تکونش دادم که عین برق گرفته ها از جا پرید و با وحشت به صورتم زل زد..

ناخودآگاه دو تا دستام و بالا بردم و گفتم:

– نترس..

با ابرو به بیرون اشاره کردم..

– رسیدیم!

یه نفس عمیق کشید و روش و برگردوند.. هنوز گیج بود و خواست تو همون حال در و باز کنه و پیاده شه که بازوش و گرفتم و گفتم:

– حرفام که یادت نرفته؟

فقط نگاهم کرد و من درحالیکه سعی داشتم جلوی دلم و بگیرم که دیگه بیشتر از این برای مظلومیت و حال خرابی که خودم باعثش بودم نسوزه توضیح دادم:

– راجع به اینکه چه جوری می تونی از دستم خلاص شی! مطمئن باش.. عاقلانه ترین راه همینه.. خیلی خیلی بهتر از اینه که شب و روزت به استرس و نگرانی بگذره و هر روز منتظر یه حرکت از سمت من باشی.. پس.. فکر جلوگیری کردن و قرص خوردن و از سرت بیرون کن. همین روزا هم با هم می ریم پیش یه متخصص خوب.. که این روند اصولی تر پیش بره و انقدر اجبار و سختی و مشقت پشتش نباشه.. پس تو هم با من راه بیا.. بذار جفتمون آرامش داشته باشیم.. مطمئن باش هرچی آروم تر باشی. حاملگیتم راحت تر می گذره!

چشمای ناباورش و به صورتم دوخت.. یعنی تا الآن نفهمیده بود چقدر تو این تصمیم جدی ام که هربار یه حرفی درباره اش می زدم سایز چشماش دو برابر می شد؟

شاید تو موقعیت بدی بهش گفتم و اونم به خیال اینکه دارم تلافی حرفای تندش و سرش درمیارم زیاد جدیش نگرفته بود.

ولی کم کم می فهمید که چقدر مصمم بودم و روی هوا حرف نزدم که بخوام چند وقت دیگه.. پشیمون بشم و حرفم و پس بگیرم.

البته همه اش و راست نگفتم.. قرار نبود بعد از به دنیا اومدن بچه امون.. درین و ول کنم که بره پی زندگیش.. فقط بچه یه بهونه بود که بگم باهاش این انتقام تموم شد و بعد از اون.. سه تامون تا آخر عمر کنار هم می موندیم و زندگیمون و می کردیم.

چون نه من اجازه می دادم که درین.. یه زندگی.. با یه کس دیگه جز من و داشته باشه و نه مسلماً خود درین می تونست از بچه ای که تو وجودش رشد کرده بگذره و بره.

اما روش خوبی برای تحریک کردنش بود و امیدوار بودم که جواب بده.. تا شاید کم کم.. بتونیم دوباره همه چیز و درست کنیم.

دستم و به سمت موهای بهم ریخته اش که انگار اصلاً براش مهم نبود که مرتبش کنه دراز کردم و حین فرو کردنشون توی شال گفتم:

– نگران رفتن آبروتم نباش.. کسی قرار نیست چیزی بفهمه.. یه بهونه برای داییت اینا میاری و می گی یه ماموریت کاری بهم پیشنهاد شده که مثلاً باید یه سال تو یه هتل توی کیش کار کنم.. چون هم حقوقش خوبه.. هم از اونجا می تونم موقعیت شغلی خیلی خوبی به دست بیارم که به درد آینده ام بخوره.. تو این یه سال هم پیش من می مونی و بچه امون و درست می کنیم و بعد به دنیا میاریش.. بعدشم برمی گردی سر خونه و زندگیت.. بدون اینکه آب از آب تکون بخوره.. دیگه آدمی به اسم میران و هم فراموش می کنی.. منم پول داییت و پس می دم و اون فیلمم از همه جا پاک می کنم که دیگه.. نتونه برات یه تهدید باشه.. خوبه؟

همچنان تو چشمام خیره مونده بود و حرف نمی زد.. منم برای اینکه کارش و راحت کنم خودم دولا شدم در و باز کردم و گفتم:

– دیگه برو.. خوب فکرات و بکن! یادت باشه که این دومین باریه که دارم یه راه نجات برات می ذارم و تو اگه بازم بخوای ردش کنی.. بعداً پشیمون می شی.. مثل همون شبی که اگه من و لب اون پرتگاه هل می دادی.. کار اصلاً به اینجا کشیده نمی شد..