_ این، چجوری؟ یعنی چی؟ چجوری خودم خبر ندارم؟

سرخوش خندید و میوه‌ی دهانش را قورت داد:

_ خب قرار بود خبر دار نشی دیگه…یه آژانس گردشگری بود، بهشون گفتم که زبانت خوبه، همچین یکم هم شرایطتو که توضیح دادم بیشتر موافقت کردن، اما مدارک تحصیلیت هم اونایی که میدونستم چیاس رو خودم برداشتم بردم نشون دادم، پس همه چی جور شد!

بغض کرده نزدیکش شدم، بهترین خبر زندگی‌ام شده بود:

_ کیمیا، نمیدونم چی بگم!

خندید و دستم را به ملایمت کشید:

_ نمیخواد چیزی بگی، همینجا بشین با برادرزاده‌م یکم حرف بزنم ببینم به کجا رسیده این توله سگ!

خندیدم و او با ذوق گوش به شکمم چسباند، انگار نه انگار مادر دوتا بچه باشد!

مشغول حرف زدن بود و من درحال دید زدن قرارداد کاری، ذوق هنوز در وجودم حس میشد و حتی تکان‌های کوچولو‌ام برای ذوق من مشهود بود.

چندباری هم کیمیا برای تکان‌هایش ذوق کرد، همه را خنداند، حتی چندبار محمد قصد داشت دستش را جلو بیاورد تا حسش کند، اما انگار اعتقاداتش کنترلش میکرد، تا به نامحرم تا حد امکان تماس نداشته باشد!

وحید هم رسید، او هم تبریک گفت و تاکید کرد که برای تایید این قرارداد حتما باید امضا کنم، از آنجایی که ندیده بودندم و شرایطم خاص بود، در قرارداد ذکر کردند که تا یک ماه اول کار ازمایشیست و برای اینکه از اطمینان کار من خیالشان راحت شود، مقداری هم ظاهراً سفته گرفته بودند!

به گفته‌ی وحید که چندان رقم زیادی نیست و من از پسش برخواهم امد و در صورتی هم که اگر بخواهد از سفته سو‌استفاده کند، قطعا خودش یقه‌یشان را خواهد گرفت.

#پارت592

سر همین‌‌ها هم با خیال راحت امضا کردم، راضی بودم و خوشحال، همه خوشحال بودیم.

محمد رفت و با شیرینی برگشت، تا شب هم کیمیا و وحید کنارمان بودند و سپس بخاطر پسرهایشان ناچار شدند که برگردند.

با محمد غروب را روی تخت حیاط گذراندیم و تخمه شکاندیم، حرف زدیم، از آینده و اتفاقاتش، بهرحال رویای قشنگی میشد، زندگی هم می‌توانست قشنگ باشد، اگر با رویاها پیش میرفت!

دقیقا وقتی که محمد جلوی پایم پایین تخت خم شد و دمپایی‌هایم را گذاشت، چشمانم در نگاهی گره خورد که ماه‌ها از آن فراری بودم!

راوی

ماشین را پشتشان پارک کرد، روستای خاله‌ی وحید بود، میدانست اگر دنبالشان کند به چیزی خواهد رسید، دید که با پای پیاده به سمت انتهای خانه‌های مسکونی رفتند، نمیخواست آنها ببینندش، پس ماشین را حرکت داد و در یکی از کوچه‌ها به دور از دید بقیه پارک کرد.

پیاده شد و به دنبالشان پیاده راه افتاد، به خانه‌ای رسیدند، همان که عزاداری خاله حلیمه در ان بود، و قلبش چنان در سینه میزد که هرآن منتظر بیرون زدنش بود، انگار قلبش خبر داشت، قرار بود همسر فراری‌اش را ببیند.

وارد خانه‌ای شدند، در همه‌ی خانه‌ها تقریبا باز بود، عادتی روستایی، همه هم را میشناختند و کسی نیازی به نگرانی بابت دزد و دست‌بر نداشت.

در همچنان باز بود، اما نمیتوانست چیز زیادی ببیند، لحظه‌ای مردی را دید که روی تختی نشسته و داشت با وحید خوش و بش میکرد، کنارش هم کیمیا نشسته بود و پشت وحید انگار کس دیگری بود که نمیدیدش!

حتم داشت حورا باشد، درواقع مطمئن بود، اما نمیخواست وحید بداند که او اینجاست، نمیخواست وقتی همسرش را میبیند کسی آنجا باشد!