اصلا چه کسی بود که مارال تنها دختر زیبا و عزیز کرده ی پرویز خان را دوست نداشته باشد. شاید فقط او… آن گمشده!

نگاهی به کیکی که با خامه ی صورتی، صاف و تمیز پوشیده شده بود کرد و با خودش فکر کرد بی شک کیک صورتی که داخلش پر از شکلات مایع و کارامل باشد قشنگترین و لذیذترین کیک دنیاست.
هنوز مشغول عشقبازی با کیک و گاناش شکلاتی اش بود که با صدای آقا رضا که با بالابر از زیر زمین بالا می آمد سرش را بلند کرد.

_سلام خانم
_سلام آقا رضا… خسته نباشی
_سلامت باشین… بنظرم قهوه ای که دیروز آوردن مثل همیشه نیست، یه ته مزه ی سوخته و بدی داره
_پس بزارش کنار، پس میفرستیم… وانیل چطوره؟ همونیه که میخواستی؟
_وانیل عالیه… نمیبینین بوش کافه رو پر کرده؟

لبخندی به آقا رضا زد و گفت
_از وقتی پامو گذاشتم تو کافه، بوی خوشش مستم کرده

رضا نگاهی به کیک صورتی روی میز کرد و گفت
_کیک بچه هاست؟

نگاه مارال به کیک مقابلش غمگین شد و گفت
_آره… تو میبریش بیزحمت؟
_کارم تموم شده، کیک ها رو گذاشتم پایین خنک بشن… هر موقع خواستین میبرم پرورشگاه تحویل میدمش

سر هر ماه یک کیک بزرگ برای بچه های پرورشگاه درست میکرد و برایشان یک تولدبازیِ ماهانه ترتیب میداد.
هیچ چیزی مثل جشن تولد نمیتوانست یک بچه را خوشحال کند… خودش هم وقتی بچه بود عاشق جشن های تولدش بود… تا اینکه روز تولد ۱۵ سالگی اش آن اتفاق افتاد و بعدش دیگر از جشن تولد بیزار شد.
با یادآوری آنروز انگار زمان برگشت به سیزده سال قبل و همه چیز جلوی چشمانش جان گرفت…

باغ قشنگ و سرسبز عمارتشان پر بود از مهمان و صدای بلند موسیقی شاد با صدای همهمه ی مهمان ها و خدمتکارانی که با جنب و جوش زیادی هر کدام مشغول کاری بودند ادغام شده بود.
تولد ۱۵ سالگی نورچشمی پرویز خان بود و مارال با لباس پرنسسی یاسمنی رنگ و تاج گل طبیعی بنفشی که روی موهای مواج سیاهش نشسته بود، مثل یک عروسک وسط باغ میدرخشید. پدرش خواسته بود آن سال تولدش از همیشه باشکوه تر باشد چون معتقد بود مارالش از دنیای بچگی خارج شده و قدم به دنیای دخترهای بزرگ و خانم گذاشته.
اکثر فامیل و دوستانشان دعوت بودند و پرویز خان دست دخترش را گرفته بود و با تعدادی از دوستانش که قبلا مارال را ندیده بودند آشنایش میکرد.
مهندس صابری با خانمش و پسری که هیجده نوزده ساله به نظر میرسید دور یک میز نشسته بودند و با نزدیک شدن پرویز خان و مارال از جایشان بلند شدند.
نگاه پسر طوری روی مارال میخ بود که پرویز خان متوجه شد و از فکر اینکه تیرش به هدف خورده چشماش از خوشحالی برق زد.
آنشب مارال معنی برق نگاه پدرش و ذوقش از آشنا کردن دخترش با خانواده های ثروتمند مجلس، که بر حسب اتفاق پسری هم داشتند را نفهمیده بود، چون تمام هوش و حواسش پیش مهمان ویژه ای بود که خودش دعوتش کرده بود و روزها برای راضی کردنش زحمت کشیده بود.
مهمان خاصی که خانه اش ته باغ بود و مغرورتر و به اصطلاحِ رفقایش خفن تر از پسرهای رجال مهم حاضر در مهمانی بود.

معراج… معراج بداخلاق و بیتفاوت که بعد از یکهفته خواهش و تمنای مارال باز هم دعوتش را قبول نکرده بود و با اخم گفته بود “از اینجور مجالس خوشم نمیاد دست از سرم بردار بچه”!

معراج خواهرزاده ی مشهدی حسن باغبان و نگهبان باغ، بود و بعد از فوت پدرش همراه مادر و خواهر کوچکش به ملک خصوصی پرویز خان آمده بودند تا با دایی اش زندگی کنند.

روزی که مارال معراج را برای اولین بار دید، ده سالش بود و معراج سیزده سال…
مثل اکثر مواقعی که از دست مادر و خانجان فرار میکرد، بالای درخت گردویش روی یک شاخه نشسته بود و به زن چادری و دختر و پسری که همراه مش حسن وارد باغ شدند نگاه میکرد.
مهمانها مارال را نمیدیدند و احتمال نمیدادند که دختر بچه ای بالای درخت باشد… زن چادری که قد خمیده ای داشت و مشخص بود غمگین و معذب است، با سر پایین افتاده و ساکی به دست، همراه دختری هشت نه ساله، آرام قدم برمیداشت… ولی پسری که با قدمهای محکم و نگاهی بیخیال پشت سرشان با دو چمدان در دست می آمد، هیچ وجه اشتراکی با مادر سرخورده اش نداشت.

مش حسن خواهرش را به سمت خانه ی ته باغ راهنمایی کرد ولی نگاه پسر به چیزی لابلای درختها افتاد و از دایی و مادرش جدا شد و به سمت مارال راه افتاد.
دختر با نگاه دقیقی به پسرک تازه وارد خیره شده بود… لاغر و سبزه بود و سیزده چهارده ساله بنظر میرسید… موهای کوتاه مشکی و قیافه ی معمولی داشت… و دماغی که کمی از معمولی بزرگتر بود… پیراهن سفید نه چندان نو، و شلوار جین تنش بود.
با نگاه تیزی به آرامی جلو می آمد و مارال خیلی میخواست بداند چه چیزی نظر آن پسر را اینطور به خودش جلب کرده. که با تعقیب نگاه پسرک متوجه یک قرقی کوچک روی شاخه ی درخت بلند مقابلش شد!

پسر با قدمهای محتاط و آهسته پیش می آمد تا پرنده را نترساند و فراری اش ندهد، ولی قبل از اینکه به پرنده برسد، مارال گردویی از درخت کند و پرت کرد طرف پسرک که درست خورد وسط سرش!

با حرکت مارال، قرقی سریع بال هایش را باز کرد و پرواز کرد… پسر با اخم و تعجب مارال را نگاه کرد و دستش را گرفت به سرش!

مارال بلند گفت
_سن کیمسن بورنی یکه اوغلان؟
(تو دیگه کی هستی پسره ی دماغ گنده؟)

پسر سرش را کامل بالا گرفت و بدون اینکه جواب دختربچه را بدهد به ترکی گفت

_چه باغ وحش قشنگیه اینجا… هم قرقی داره هم میمون

مارال که فهمیده بود منظورش از میمون اوست، با عصبانیت گردوی دیگری پرت کرد طرفش، که اینبار پسرک با پوزخندی جا خالی داد و پشتش را کرد به مارال و رفت سمت خانه ی مش حسن.

با حرص داد زد
_میمون خودتی بی ریخت

پسر گستاخ رفته بود ولی مارال به این فکر میکرد که چقدر چشمانش مثل چشمهای همان قرقی نافذ و گیرا بود!