بی حس و حال و خسته به در یخچال تکیه داده بود و با ریشه های نازک در آمده از فرش زیر پایش بازی می کرد .

گاهی نگاهی به مادرش می انداخت و دوباره خیره آن تیکه نخ بیرون زده از فرش می شد .

– مامان .

– بله ؟

کلافه گی و سر در گمی در چهره مادرش تنها چیزی بود که بیداد می کرد .

– بابا نتونست پول جور کنه ؟

فرنگیس خانم لب های خشکیده اش را به هم فشرد و دو عدد سیب زمینی از جا سیب زمینی پلاستیکی گوشه آشپزخانه اشان برداشت ……. جا سیب زمینی خالی شده ضربان قلبش را کند تر از حد معمول می کرد . این دو سیب زمینی آخرین سیب زمینی های خانه اشان بود و با شرایط مالی جدید خرید حتی یک کیلوی آن نا ممکن به نظر می رسید .

خورشید به مادرش نگاه کرد . فشار روحی این مدت ، انگار فرنگیس خانم را ده سال پیرتر کرده بود . می دانست آخرین فرصت های باقی مانده برای تسویه حساب با صاحب کار همسرش است و همین جو خانواده را تا قسمتی متشنج کرده .

یک بی احتیاطی کوچک باعث تمام این مشکلات شده بود . آقا رسول ، پدر خورشید در یک کارخانه لوازم و تجهیزات چوبی آشپزخانه کار می کرد . چندین سال بود که به عنوان کارگر در بخش مونتاژ قطعات چوبی و ام دی اف کار می کرد و حالا بعد از ۱۲-۱۳ سال یک بی احیاطی کوچک ضرر مالی بزرگی ، به بار آورده بود .

به گفته آقا رسول او زمان ناهار گوشه ای ایستاده بود و سیگار می کشید و خستگی در می کرد . کارگرها یکی یکی از در خروجی سالن خارج می شدند و به سمت سلف سرویس می رفتند . سکوت سالن بعد از چندین ساعت وز وز زوزه کشان و اعصاب خردکن دستگاه ها که زمان ناهار خاموششان می کردند ، آرام بخش بود .

گوشه ای به دیوار تکیه زده بود و سیگار دود می کرد . بعد از به پایان رسیدن سیگار به هوای اینکه ته سیگارش را درون سطل زباله آهنی کنار دستش انداخته از سالن خارج می شود اما غافل از اینکه ته سیگار روشنش روی دستمال های نظافت گوشه سطل می افتد و با همان آتش اندک ته سیگار ، آنها هم شروع به آتش گرفتن می کنند و آتش به طور خودکار به سمت چوب های ام دی اف تلمبار شده روی هم که کمی آن طرف تر از دستمال های نظافت قرار داشتند ، سرایت می کند ، شعله های کوچک آتش به حریقی بزرگ تبدیل می شود .

با روشن شدن یکدفعه ای صفحه مونیتور لبتاپ مدیر عامل کارخانه و آلارم خطر حریقه گوشه صفحه لپتابش ، وحشت زده خیره صفحه ای شد که تنها دستگاه ها را در دود و مه غلیظی نمایش می داد .

از رو صندلی اش جستی زد و در را با شتاب باز کرد . به سمت سالن مونتاژ دوید . هنوز با سالن فاصله داشت اما به راحتی می توانست صدای داد و فریاد معاونش را میان هیاهوی گارگر ها تشخیص بدهد .

نگاه هر کارگری که به کیان آرا می افتاد ، ترسیده قدمی عقب می کشید و راه را برای او باز می کرد . در این موقعیت جلوی این رئیس خشمگین قرار گرفتن حماقتی محض بود و انگاری همه این را می دانستند که عقب عقب رفتند . نزدیک معاونش ایستاد و نگاه به اخم نشسته اش رل به آتشی داد که زبانه هایش به سقف رسیده بود . در میان آن همه هیاهو فریاد کشید :

– چی شده معلوم هست ؟

و به پشت سر چرخید و بلندتر فریاد کشید :

– چرا ایستادید و نگاه می کنید ؟ یالا خاموشش کنید .

با صدای فریاد کیان آرا تعدادی کارگر جوان به سمت علمک های آتش نشانی تعبیه شده برای چنین شرایطی رفتند و آب بافشار را به روی آتش گرفتند .

ساعتی بعد تنها صدای تیک تیک چوب های زغال شده ، درون سکوت یکدفعه ای سالن شنیده می شد . آتش مهار شده بود و کف سالن را هم آب گرفته بود و کیان آرا با خشم و عصبانیت تنها به منظره ناخوشایند سیاه شدهٔ قسمتی از سقف و دیوار پشت چوب ها نگاه می کرد و حتی چوب هایی هم که کمی آن طرف تر بودند و آتش بهشان سرایت نکرده بود و یا دستگاه هایی که به احتمال زیاد آبی بهشان گرفته شده بود ، تماما خیس و نابود شده بود .

– کار کی بود ؟

صدای هیچ کسی بلند نشد . کیان آرا بار دیگر آرام پرسید :

– گفتم کار کی بود ؟

با بلند نشدن هیچ صدایی عصبی فریاد کشید :

– صداتون در نمی یاد نه ؟؟؟ باشه …… باشه .

و باقدم های بلند از میان کارگرها خارج شد و معاونش هم به دنبالش . وارد دفترش شد و خشمگین خودش را روی صندلی چرخانش انداخت . آدم هرچقدر هم که پولدار باشد باز هم با دیدن خاکستر شدن اموالش آتش می گیرد حتی اگر یک میلیون باشد .

– تمام دوربین های سالن و با دقت چک کن تا دو ساعت دیگه می خوام نام اون شخص و همچنین میزان خسارت وارده شده روی میزم باشه . به نظام پور بگو یه محاسبه سر انگشتی کنه و مقدار خسارت وارده رو تخمین بزنه .

مهدوی معاون کارخانه ، جوان ۳۶ ساله پخته و کوشا و چشم و دل سیری که یک جورایی امین کیان آرا هم حساب می شد با دیدن چهره برافروخته کیان آرا سمت میزش رفت .

– چشم می گم . ولی شما حالتون خوبه ؟ رنگتون ……

– برو کاری که بهت گفتم و زود انجام بده .

مهدوی عقبگرد و از دفتر خارج شد .

دوربین ها به خوبی آقا رسول را نشان می دادند . همه بدبختی ها هم از همان لطظه پایان سیگار کشیدنش آغاز شده بود . آقا رسول که به هیج عنوان فکرش را نمی کرد یک ته سیگار چنین آتش سوزی به راه بیندازد ، جدی و قاطع این مسئله رو رد کرد اما بعد از دیدن فیلم دوربین های مدار بسته قلبش هر آن می رفت تا از دهانش به بیرون پرت شود .

ضرر وارد شده تخمین زده شد . مبلغی که برای کیان آرا شاید زیاد نبود اما برای آقا رسول نجومی به نظر می رسید . چیزی حدود صد و هفتاد ملیون تومان . کیان آرا عصبی تنها اولتیماتوم می داد که فقط یک ماه برای پرداخت ضرر فرصت دارد و آقا رسول قسم و آیه می آورد که چنین پولی در دست ندارد و کیان بازم همان حرف قبلش را تکرار می کرد که در صورت پرداخت نکردن مبلغ خسارت از کارخانه اخراج و از او شکایت می کند .

و اکنون حدود دو ماهی از آن ماجرا گذشته بود و هیچ پولی کف دستشان برای پرداخت خسارت نگرفته بود .

خورشید به مادرش که سیب زمینی های لاغر را پوست می گرفت نگاه کرد .

– یعنی بابا می افته زندان .

– خدا نکنه .

– پس دیگه باید چی کار کنیم ؟

– نمی دونم . دیگه فکرم کار نمی کنه . کل زندگی مونم بفروشیم ده ملیون نمی شه چه برسه به ……

مادرش ادامه نداد و تنها با افسوس سری تکان داد و نفس نیمه جانی کشید .

– نمی شه بابا به صاحب کارش بگه چند سال براشون بدون حقوق کار کنه تا کامل تصفیه حساب بشه ؟

استیصال و درماندگی درون جز جز صورت خورشید هویدا بود .

– اگه بابات بی حقوق براشون کار کنه ما از کجا بیاریم بخوریم . اصلا مگه یه ذره دو ذره است که بشه با پنج شیش سال کار کردن تصفیه حساب کرد ؟ پول کرایه خونه ، پول آب و برق و گاز ، پول خورد و خوراک و هزارتا کوفت و زهرمار دیگه رو باید از کجا جورش کنیم ؟؟؟

خورشید عجولانه خودش را رو زمین سمت مادرش کشید و دو زانو مقابلش نشست ……… فکر می کرد راه حل درون ذهنش برای رهایی از این مخمصه کار ساز است . لبخند پهن و هول هولکی زد .

– خب ….. خب من می تونم کار کنم و خرجی خونه رو دربیارم .

فرنگیس خانم بی حوصله و ابرو در هم کشید نگاه چشمان برق افتاده خورشید کرد …… دخترش برود کار کند ؟ آن هم بیرون ؟

– تو هنر داری که می خوای بری دنبال کار ؟ درس خوندی ؟ فن بلدی ؟ سابقه کار داری؟ چی داری آخه ؟

– خب ……. اینا رو بلد نیستم ولی بلدم برم خونه مردم کار کنم یا اصلا ، اصلا برم پرستار بشم …… خونه این پیرزن پیرمرد ها …….. ها ؟ خوب نیست ؟

فرنگیس خانم اخم کرده و حرصی دست از کار کشید و نگاه خورشید کرد .

– بابات هیچی …… داداشت بفهمه می خوای بری خونه مردم کار کنی سرت و می زاره لب باغچه می بره ….. زندت نمی زاره .

خورشید اخم کرده و طلبکار دوباره عقب کشید و به یخچال تکیه زد و درگیر همان نخ کوتاه بیرون زده از فرش نخ نمای زیر پایش شد .

– خشایار کمک که نمی کنه هیچ ، جلوی کار کردن بقیه رو هم می گیره ؟ برامون خط و نشون می کشه ؟ بره به زندگی خودش برسه ، همین جوری که تا حالا سرگرم زندگی خودش بود و مادر پدرش و فراموش کرده بود .

فرنگیس خانم درون چشمان خورشید نگاه کرد ……… ذهن آشفته اش اعصاب یکی به دو کردن با او را دیگر نداشت . فکر و خیال پرداخت پول به اندازه کافی به مرز جنون کشانده بودتش ، دیگر اعصاب فکر به زندگی پسرش را نداشت .

– دیدی که خشایارم زیاد دنبال وام افتاد تا برای بابات بگیره ولی گیر نیاورد …….. دیگه باید چی کار می کرد ….. خودشم انقدر پس انداز نداره ……. می گی دیگه باید چه غلطی می کرده که نکرده ؟

خورشید می خواست جواب مادرش را بدهد که با شنیدن صدای کوبیده شدن در از ترس در جایش پرید و نگاه ترسیده فرنگیس خانم هم به در خروجی آشپزخانه خیره شد .

– چرا ماتت برده ……. برو ببین کیه داره در و از جا می کنه .