لبخند زدم و با مهري كه طي همين چند ساعت به دلم افتاده بود، جواب دادم: عاصي چيه؟! اين بچه ها همه شون نعمت خدائن. ياسمنم كه از فرشته بودن فقط دوتا بال كم داره!
با ديدن وسايلم جدي شد و پرسيد: جايي مي خواي بري؟! شال و كلاه كردي!
– اگه اجازه بديد من ديگه رفع زحمت كنم. ديشبم هم به شما زحمت دادم هم جاي بقيه رو تنگ كردم.
– مطمئني جايي واسه رفتن داري؟! اينجا فقط واسه بچه ها نيستا، اينجا درش به روي هركسي كه نياز داشته باشه بازه. توام كه تا همين جا كلي كمكون كردي و برامون دردسر نداشتي.
– ميرم، ولي اگه جايي نبود هنوزم اينجا جا دارم واسه موندن يا بايد يه فكر ديگه بكنم؟!
جلو اومد و دستام و بين دستاي پر از مهر مادرانه اش گرفت.
– در اينجا هميشه به روت بازه عزيزدلم. موفق باشي.
با لبخندي ازش فاصله گرفتم و بعد از خداحافظي از خودش و سفارش خداحافظي از بقيه دخترا، به سمت حياط اصلي رفتم.
خب حالا كجا مي خواي بري ساغر؟! اصلاً كجا رو داري كه بهت پناه بدن و بتوني بدون منت سرت و بذاري زمين؟!
خونه هامون كه نمي توني بري. خدا رو صد هزار مرتبه شكر خانواده درست و حسابي ام كه نداري بخواي بري اونجا.
پول كافي ام ته جيبت نيست كه حتي بخواي امشب و تو يه مهمان پذير جمع جور بموني و شام و ناهارت و يكي كني.
خب مثل اينكه چاره اي نيست. بايد بري خونه مادري كه خيلي وقته نديدي اش و احتمال داره با شوهر جديدِ عزيزش بيرون باشه.
من انقدر بدبخت و بي پناهم كه حتي خونه مادرمم نمي دونم جايي واسه موندنم هست يا نه. حالم از خودم كه انقدر ضعيف بودم و هيچ غلطي نمي تونستم واسه جبران اين ضعف بكنم بهم مي خورد.
كاش يكي پيدا شه و من و به جرم مزخرف بودن و نداشتن كوچكترين ذره اي عرضه انقدر كتك بزنه تا پوست كلفت شم.
بغضم و قورت دادم و به ناچار با وسايلم سمت خيابون رفتم. دستم و براي اولين تاكسي اي كه رد شد بلند كردم و بعد از يه حساب و كتاب ذهني كلمه «مستقيم» و به زبون آوردم.
راننده تاكسي كه مرد سن بالا و جا افتاده اي بود، ترمز كرد و وقتي نگاهش به چمدونم افتاد از ماشين پياده شد.
با كلي احترام چمدونم و روي صندلي پشت راننده گذاشت و خودم پشت صندلي شاگرد نشستم.
– خيلي ممنون آقا لطف كرديد كه كمكم كرديد.
از تو آينه ماشين نگاهي بهم انداخت و لبخند مهربوني كه شبيه پدربزرگاي مهربون قصه ها بود به روم زد.
– كاري نكردم كه. توام مثل من دخترم. حالا كجا ميري دخترم؟!
– مستقيم بريد مسير و بهتون ميگم.
سر تكون داد و بدون حرف ديگه اي دنده رو جا زد. شروع به رانندگي كرد و منم خيره هواي ابري بيرون شدم.
دل آسمونم گرفته بود. مثل قلب من پر از حرف و درد بود و هنوز موقعيتش و پيدا نكرده بود كه شروع كنه.
شايدم مي ترسيد همين يه ذره محبت و آدمايي كه موندن از دستش برن و از تنهام تنها تر بشه؛ درست مثل من!
نویسنده عزیزززززز قصد نداری ادامشو بدی یکم ۶.۷ ماه طول دادن یه پارت زیاد نیستتت!!!!!!؟
ناموصن قصد ندارین ادامه بدین؟شورشو در اوردین😑😑😑😑
پس بغیه اش کوووووووو
کیفم اول تو نویسنده ی دلارای دوم تو نویسنده ی این رمان.:!)
خاک تو سرت کنن بابا برو بچه داریتو بکن تو رو چ ب رمان نوشتن.
یعنی اینقدر ننوشتی یادت نره . میخوای داستانو برات تعریف کنیم نویسنده جان ؟ بگیم شخصیت اصلی کیه وضعیتش چجوری بود😐
اصلا مادر ساغر مظلوم بود و تو خونه ایه که هامون بهش داده . بعد تو میگی با شوهر جدیدش؟
خاک تو سرت این رمانو یادت رفته نویسنده!؟😐
.
سلااام
من تو پارت ۸۷یه خلاصه گفتم
هرکی یادش نیس بره بخونه😊😗
اصلا داستان چی بود یکی تعریف کنه دوسال گذشت هنوز این رمان تموم نشده
یعنی واقعا بعد این همه مدت قرار نیست پارت جدید بیاد
بعد سه ماه تنها اتفاقی ک افتاد این بود ک از اونجا رفت بیرون
بعد از این همه مدت این پارت کم . رفت تا ۲ماه دیگه 🤣🤣🤣🤣🤣
لعنتی
داستانش که هیچ کلا یادم نمیاد کی به کی بود ولی اصن یادم رفته بود همچین رمانی هم وجود داره😂😂😂💔💔💔