سرم را بالا و پایین می‌کنم و دلم می‌خواهد کنار حنا روی صندلی عقب بنشینم، دورترین نقطه به حسام. ولی حسام در شاگرد را باز کی‌کند و با چشم و ابرو اشاره می‌کند سوار شوم.   روی صندلی جای می‌گیرم و حنا تنش را از بین صندلی‌ها جلو می‌کشد   – سلام زن‌داداش.   لبخند دست و پا

    مشکوک نگاهم می‌کنه. عصبی می‌پرسه:   – چه کرمی ریختی دیارا؟   طلبکار نگاهش می‌کنم و بدون سر سوزنی پشیمونی و با افتخار سینه‌م رو می‌دم جلو و جواب می‌دم:   – غذاتو خوردم!   چشمش گرد می‌شه. تهدید آمیز سمتم میاد و انگار که به گوشش شک کرده، می‌پرسه:   – چه غلطی کردی؟   با لبخند

    سرم رو بلند کردم و همزمان اشک های جمع شده تو چشمم ریخت روی صورتم…   از پشت هاله ی اشک عسل رو دیدم که صورت اون هم خیس بود و با ناراحتی بازوم رو نوازش میکرد….   لبخنده تلخی روی لب هام نشست و عسل لب زد: -ببخشید..   سرم رو دوباره پایین انداختم: -تو چرا عذرخواهی

      -حاج اقا صبح خیلی زود رفتن خانوم…!     ماهرخ با مکثی نگاهش کرد و گفت: عزیزم میگم من و ماهرخ صدا کن…!     صفیه نخودی خندید: چشم خانوم بزار یکم بگذره، کم کم عادت می کنم…!   ماهرخ لبخند زد. صفیه خانوم زیادی با نمک بود.   صبحانه اش را تمام کرد… سوالات زیادی داشت

    ×××   جاوید*   جرعه ای از قهوم و خوردم که دستی رو شونم قرار گرفت… سرمو برگردوندم و با قیافه ی ژیلا روبه رو شدم و همین که نگاهم بهش خورد لب زد _تو چرا نخوابیدی؟   _خوابم نمیاد حالش چطوره؟!   _خوب نیست… دکترش گفت باید بستری شه ریه هاش آب آوردن ولی گوش نمیده که

      تا آخرین بوق منتظر میمونم و وقتی جواب نمیده دوباره شمارش رو میگیرم…         اینبار با بوق چهارم پنجم جواب میده..   صدای شلوغی و همهمه میاد و مشخصه که خاندان رستایی بازم تو دورهمی و مهمونی هستن…..   _ الو؟…               با شنیدن صدای بارمان چشمام رو

    بدیهیه که وسایل زیادی هم اینجا ندارم.   چند دست لباس قدیمی، شارژرم، کیف دوربین و یکم پول نقد از معدود وسایلم توی این خونه بود که همه رو جمع کردم و روی تخت گذاشتم.   یه خلاصه‌ی کوتاه از اتفاقات این چندوقتو برای ساغر تعریف کردم و هم زمان هم وسایلو توی کوله‌م جا کردم.   کنار