با لبخند میگوید: -منم همینو میخوام… اما در کنارش از توام خوشم میاد! میخواهم جواب بدی بدهم که او با چشمکی میگوید: -حیف که تو از بهادر خوشِت میاد… قلبم هری پایین می افتد. با دهان باز مانده، پر از حرص میغرم: -چرا کسشِ… حیرت میکند و من سریع و بلند میگویم: -نه بی ادبِ بی کلاس! میگم چرا

  با دو لیوانِ بزرگ آب انار برمیگردد. سینیِ مقوایی را که لیوانها داخلش چفت شده اند، مقابلمان میگذارد و می نشیند. -بزن روشن شی… زیر لب تشکری میکنم و فکرم کاملا درگیرِ حسِ او، هم تیم شدن با او، و نزدیک شدنش به من است! خودش یکی از لیوان ها را برمیدارد و به سمتم میگیرد: -بخور عزیزم… پوزخند

  پیام را میخوانم. “-آبتین داره میاد اینجا… ببین چه فرصتی رو از دست دادی حوری… ریدم تو شانست!” خنده ام صدادار میشود. و ته این خنده ی بلند، درد موج میزند. -هیچی اندازه ی این بازی براش مهم نیست! و آرامتر میگویم: -هیچی اندازه ی برنده شدن براش اهمیت نداره… و زمزمه میکنم: -هیچی به اندازه ی شکستنِ من

  وقتی روی صندلی شاگرد می نشینم، نفس حبس شده ام را با بازدم عمیقی بیرون میفرستم. تمام تنم هنوز میلرزد و بازویم آزرده شده است. قلبم هم! اتابک پشت فرمان می نشیند و با خوشحالی ای که سعیی در پنهان کردنش ندارد، میگوید: -چه سیزده به دری بشه سیزدهِ امسال! نگاهش میکنم… او با قدرشناسی میگوید: -همراه حورای زیبا

  نگاهی به صفحه ی موبایل میکنم و میگویم: -الاناست که برسه… در سکوت… فقط نگاهم میکند. خیز برمیدارم و میگویم: -برم درو براش باز کنم! مچ دستم را میگیرد. قلبم می افتد! در چشمانم میپرسد: -دعوتش کردی؟! لبخندی به رویش میپاشم. -دعوتش رو قبول کردم! مچ دستم فشرده میشود. عصبانی نیست… دیوانه است! -چرا؟!! شانه ای بالا می اندازم

    -حرفو عوض نکن! لبخند درمانده ای میزنم: -نشسته هم میتونیم بحث کنیم… چند لحظه ای نگاهم میکند. سر به سمت شانه کج میکنم و آرامتر میگویم: -لطفا… پوفی میکشد و بالاخره تسلیم میشود. البته کاملا عصبانی و ناراضی! زیر انداز را برمیدارد و درحال پهن کردن روی زمینِ ایزوگام شده ی پشت بام، پرحرص غرغر میکند: -حرفشو میزنه،

  دستم را بندِ چهارچوب میکنم و کم نمی آوردم. بلند میگویم: -فردا میای؟ بلندتر از من میگوید: -خفه شو!! خنده ی پر حرصی روی لبم می آید. داخل میشوم و در را به آرامی میبندم و مشغول کارهای فردا میشوم. و او آخرِ شب، وقتی نگاهم روی صفحه ی گوشی به اسم اتابک است، پیام میدهد: -میام! لبهایم به

  -به خاطر بی خوابی دیشبه… جدی نگیر… برمیگردد… و من همچنان نگاهش میکنم. و او… وقتی میخواهم داخل شوم، دوباره رو به من میکند و میپرسد: -نگفتی چه مدلی خوشِت میاد بکنم! دهانِ باز مانده ام بسته نمیشود. او دستی در هوا تکان میدهد و دوباره به سمت در خانه اش برمیگردد. اینبار کلید می اندازد و میگوید: -هرجوری

  موهای حالت دارش پخش و پلا، و نخ سیگاری پشت یک گوشش… و نگاهش.. به مرغ و خروس هایی که در حیاط رها کرده تا از هوای بهاری لذت ببرند! نگاهم نمی‌کند… من با تعلل چشم میگیرم و به سمت خانه قدم برمیدارم. میخواهم بی تفاوت بگذرم و بروم. اما متاسفانه چنگیز هست! نسبت به بهادر هم بی تفاوت

  -یه فکری میکنم… دهان باز میکند دوباره مخالفتی بکند، که کف دستم را بالا میگیرم و میگویم: -هیچی نگو! دوستیمون سرِ جاشه… اگه واقعا دوست منی و حق رو به من میدی، پس لطفا هر حرفی بینمون رد و بدل شد، بین خودمون بمونه… باشه؟ هیچی نمیگوید و فقط بازدم بلندی بیرون میفرستد. میدانم که نمیگوید… که اگر میخواست

  من به شدت عصبانی بودم و حالا به جز عصبانیت، باید خجالت زده هم باشم. چرا؟! واقعا انصاف نیست. پس این وسط بازیچه بودن من چه میشود؟!! -تو فهمیده بودی بازیه… میدونستی من به بهادر میبازم… اما چیکار کردی؟! او هم جوابی ندارد. و من خودم جواب میدهم: -فقط نشستی و تماشا کردی… هیچی بهم نگفتی… از دور فقط

  نمیخواهم گریه کنم، اما بغض سمج تر از این حرفهاست که از پسش بربیایم. به سختی ادامه میدهم: -چون از اول قرار بود که من بازنده باشم و بهادر برنده! آبتین متحیر از این همه اعتراض من، دست جلوی دهانش میفشارد. کلافه است؟ یا ناراحت؟! با زهرخندی میگویم: -عجب بابا عجب!! با مکث دستی در هوا تکان میدهد و

  همین را میخواهم! و کسی جز خودِ آبتین نمیتواند من را از این سردرگمی وحشتناک دربیاورد. اول بفهمم چه خبر است، بعد با خیال راحت سرم را میگذارم و میمیرم! -کِی؟! دقیقه ای دیگر جواب پیامم میرسد: -فردا خوبه؟ بی تعلل جواب میدهم: -خوبه! -باشه پس، فردا ساعت چهار… و من تا فردا چطور قرار است دوام بیاورم، فقط

  شاید هم… هردو! من با فکر کردن به آن نگاه، قلبم با شدت کنده میشود. که من هم… هردو حس را باهم دارم و چقدر زشت! چرا باید با دیدن آن کفتربازِ بدتیپ، ته دلم قیلی ویلی برود و تحریک شوم؟! و دلم بخواهد که او… مرا بخواهد؟! یعنی آنقدر بخواهد که منتظرِ لجبازیِ من نشود!! منتظر اعتراض و

    ساعتها صدای آهنگ همانطور بلند و اعصاب خُرد کن، به گوش میرسد. اما من فقط به رفتار عجیبش فکر میکنم. که امشب به دنبال چه بود؟! چرا با هربار فکر کردن به صورت عصبانی و نگاهِ گرمش، قلبم از جا کنده میشود؟! روی هم مبل دراز کشیده ام و در همان سر و صدای دیوانه کننده، کم کم