_نمیدونم این سوال برای خودمم پیش اومده شاید چون من شبیه مادرمم و جاوید شبیه پدرم ولی در اصل جواب این سوالو نمیدونم! هیچی نگفتم که این سری اون سکوت و شکست _هنوز به جاوید فکر میکنی یا حس داری بهش؟! از سوال یهوییش جا خوردم و بعد مکثی صادقانه جواب دادم _اگه بگم نه دروغ
هنوز نگاهش روم بود و خواستم سوالی که این همه مدت ذهنم و درگیر کرده بود و بپرسم اما باز سوالمو خوردم چون می‌ترسیدم باز با یاد خاطرات حالش بد بشه! _چی میخوای بگی؟ _چی؟ _میگم چی میخوای بگی این چند روزه خیلی از حرفات و میخوری بگو راحت باش _نه من… _بگو؟
سوالی نگاهم کرد که ادامه دادم _خب یادمه جاوید از کله پاچه بدش میومد و اولین بار که قرارمون بود یه جورایی قیافش دیدنی بود! لبمو از مرور خاطرات گاز گرفتم و ادامه دادم _من تورو بردم طباخیو منتظر یه واکنش بد از طرفت بودم تا یکم بخندم اما خب خیلی ریلکس نشستی خوردی یکم اون
××× آوا* در اتاقش و آروم باز کردم و با دیدن چهره ی خوابش رو تخت پوفی کشیدم وارد اتاقش شدم و در و بستم و کلافه غر زدم _بعد به من میگه چرا این قدر می‌خوابی خودش و نمیگه که روی تختش نشستم و نگاهم به چشمای خوابش دادم که از این زاویه به
××× جاوید* با خودکار توی دستم بازی میکردم که صدای در اومد قامت آیدین تو جایگاه در معلوم شد و قیافه من و که دید لب زد _چته باز چی شده؟!… الان که باید خوشحال باشی بالاخره قانونی و رسما الان جز مردایی هستی که صاحاب شرکتای بزرگن تو ایران به هدفت رسیدی الان چته چند
هیچی نگفت و معلوم شد حال خودش خوب نیست که الان نگاهش و بهم نمیداد برای همین دوباره دستش و خواستم بگیرم اما این دفعه دستش و عقب کشید و لب زد _بهتره بری! _اما… _برو! با لحن جدی و تحکُمیش دیگه حرفی برای گفتن نداشتم اما نمیخواستم تنهاش بزارم و سری به چپ و راست تکون
برگشتم و نگاهم و تو همون تاریکی اتقاق بهش دادم حالت صورتش تو تاریکی زیاد معلوم نبود اما موهای آشفتش و لحن صداش نشون میداد اوضاعش تا چه حد خرابه و نیازی به دیدن صورتش نبود! سر جام برگشتم و تو سکوت خیره بودم بهش اونم انگار قصد و نیت حرف زدن نداشت برای همین دست دراز کردم
××× آوا* نگاهم به در اتاقش بود! از دیشب بعد دیدن قیافه ی مات شده ی من بدون هیچ حرفی تنهام گذاشتو رفت… وَ تا الان هم نه اجازه داده بود کسی وارد اتاقش بشه نه خودش بیرون اومده بود و خودمم مونده بودم چیکار کنم برم پیشش یا نرم!؟ بین دو راهی مونده بودم و
سری به تایید تکون داد و لب زد _برو پیشش بگو بیاد باید ببینمش باید یه چیزایی و بدونید! من میدونم اون حاضر نیست تو صورتم نگاه کنه پس پیغام پسغوم نفرست چون اون نمیاد و ته دلش از مرگ منم شاید شاد شه… چند بار سرفه کرد و من فقط حیرت سراسر وجودم و گرفته
××× جاوید* جرعه ای از قهوم و خوردم که دستی رو شونم قرار گرفت… سرمو برگردوندم و با قیافه ی ژیلا روبه رو شدم و همین که نگاهم بهش خورد لب زد _تو چرا نخوابیدی؟ _خوابم نمیاد حالش چطوره؟! _خوب نیست… دکترش گفت باید بستری شه ریه هاش آب آوردن ولی گوش نمیده که
_سنی نداشتم بچه بودم… میگم بچه یعنی این قدر سن داشتم که فرق خوب و بد و کم و بیش می‌دونستم! اون روزا تو اون عمارت قشنگ پدربزرگم که همیشه رویای همچین زندگیو داشتم کابوس میدیدم وَ کسیم نفهمید این کابوسا این حال بدیا این نفرتای بچه گونه از داداشم این سکوتا داره زره زره ی وجودم و
××× کلافه و ناراحت از رو تختم بلند شدم و ساعت حدودای سه چهار صبح بود ولی من خوابم نمیبرد و استرس این و داشتم که دوباره حس تنهایی و تجربه کنم چه حس ترسناکی! دلم می‌سوخت برای خودم که این طوری زندگی به بازیم گرفته شده بود… شده بودم عروسک خیمه شب بازی و با
سیاوش بدون حرف از کنارم رد شد و من وارد اتاق شدم در و پشت سرم بستم و گاهم و به فرزانی دادم که دو روز قید سرکار رفتن و زده بود و از اتاق کارشم بیرون نیومده بود، خیره بهش لب زدم _همرو شنیدم _خب؟ _از من چیا به جاوید دروغ گفتی برای این که
××× آوا* نگاهی به در اتاقش انداختم از اون شب که عزم رفتن کرده بودم تا الان دو روز میشد که گذشته بود و فرزان هنوزم بیرون نیومده بود خودم دلیل این که چرا و به چه دلیل موندم تو این خونه رو نمیدونستم ولی وقتی تو آغوشش کشیدتم حسش و درک کردم حی تنهایی و
سمتشون قدم برداشتم و به سیاوش با سر اشاره کردم کنار بره _بریم بالا حرف بزنیم _من نه حرفی دارم نه کلامی، می‌خوام برم! دستش و سمت در دراز کرد و نیمه بازش کرد که اجازه ندادم دستم و رو در ورودی گذاشتم که با صدای بدی بسته شد و آوا ترسیده سمتم برگشت