کنارش روی تخت دراز کشیدم و به نیم‌رخش خیره شدم. چشم‌هاش رو بسته بود و قفسه‌ی سینه‌ش به‌آرومی بالا و پایین می‌شد. می‌دونستم خوشش نمی‌آد کسی زیاد بهش خیره بشه، ولی نمی‌تونستم نگاهم رو ازش بردارم. اون آهوی من بود، دختری که سال‌ها عاشقش بودم و بعداز این‌همه انتظار بالاخره محرم تنم شده بود.
بازوم رو گرفت تا به چشم‌هاش نگاه کنم. – یعنی می‌خوای بگی شبنم قراره بشه جاسوس ما توی اون عمارت؟ – خودت چی فکر می‌کنی؟ گیج‌شده نگاهم کرد. – با چه منطقی اطمينان داری که شبنم به ما کمک می‌کنه تا باباش رو گیر بندازیم؟ دستم رو جلو بردم و تار موهای رها‌شده‌ی روی صورتش
سریع ازجا پرید و کف دستش رو به پیشونیم چسبوند. – وای تب نکنی دوباره، علی… اجازه ندادم ازم فاصله بگیره، محکم بین بازوهام حبسش کردم. – استراحت کنم خوب می‌شم. همین‌جوری بمون! سکوت کرد و بی‌حرکت موند. این روزها برای من قشنگ‌ترین احساس همین بود… بدون این‌که خودش متوجه باشه تنش به نوازش دست‌هام…
جفتمون با تعجب به‌طرفش برگشتیم. امیرعلی با اخم نگاهش کرد. – که چی بشه؟ نوید ازجا بلند شد. – از من با چک و لگد حرف می‌کشی، به گندکاری این که می‌رسه آروم می‌شی؟ به‌جای امیرعلی خودم بهش چشم‌غره رفتم. – یه نگاه توی آینه بنداز، خودت رو با ندا مقایسه می‌کنی؟ صدای جدی
چند لحظه با دندون‌های به‌هم‌فشرده نگاهش کردم. – خب حرف بزن. کمی صبر کرد تا آروم‌تر بشم، هنوز نفس‌نفس می‌زدم، بالاخره بااحتياط دست‌وپام رو ول کرد. از روی تنم که عقب رفت یه گوشه با بغض و ناراحتی کز کردم. – قضیه برمی‌گرده به همون پنج سال پیش… اولین بار از دهن نوید اسم
دندون‌هام رو به‌هم فشار دادم که به‌سمتم خم شد. – مگه نمی‌خوای همه‌چیز رو راجع‌به قاتل بابات بدونی؟ مگه کلی سؤال توی اون سر کوچیکت حبس نشده؟ مگه به من شک نداری؟ تا وقتی با من برنگردی جواب هیچ‌کدومشون رو نمی‌گیری! با اخم غلیظی به چهره‌ی جدیش نگاه کردم، انگار حالا اون طلب‌کار بود. – تا وقتی
امیرعلی ابرویی بالا انداخت. – حالا شد بنده‌خدا؟ چشم و ابرویی واسه‌ش اومدم که سوتی نده من قبلاً چه‌قدر ازش بیزار بودم. شبنم آروم گفت: همیشه همینه. حتی نمی‌ذاره یه کلمه حرف بزنم، واسه خودش می‌بره و می‌دوزه. حتی این قضیه‌ی سرکان هم گیر داده تقصیر منه که جدی برخورد نکردم. اخمی به صورت ناراحت
دستش رو روی دستی که صورتش رو لمس می‌کرد گذاشت و با لذت عجیبی چشم‌هاش رو بست. – هیچ‌کدوم… من وطن شوکام! هرجا که بری همیشه به من برمی‌گردی! بی من غمِ غربت اسیرت می‌کنه، دونه انار. این رو خودت خوب می‌دونی، مگه نه؟ برای همین از قعر جهنم دوباره به‌هم رسیدیم! من نباید قلبم می‌لرزید. این تصویر لرزون،
یاسمن با دیدنم توی آشپزخونه لبخندی زد. – پس کی قراره این آقا داماد رو نشون بدید؟ بابا دلمون آب شد. ببینم داداشی، رفیقی، چیزی نداره؟ سرفه‌ای کردم. مسلماً قرار نبود اجازه بدم دختر‌خاله‌م هم مثل من خودش رو به یه خلاف‌کار بسپاره. – به‌درد تو نمی‌خورن، عزیزم. همه سنشون بالاست. تو هنوز زیاد وقت داری واسه این حرفا.
کمی مکث کرد. – کجا می‌ریم؟ نگاهی به صورت مضطربش انداختم. – خونه‌مون! توی نگاهش پر از شک و ترس بود، ولی به‌روی خودش نمی‌آورد. حق هم داشت، قرار بود بعداز چند سال یه‌هو وارد محیطی بشه که هیچ آشنایی باهاش نداره. اون نزدیک‌ترین آدم به من بود و برخلاف من هیچ احساس نزدیکی‌ای بهم نداشت. میونه‌ش با بچه‌های
با نگرانی نگاهش کردم. – گریه نکن حالت بد می‌شه، آروم باش! لب‌هاش لرزید. – گفتن می‌کشنت… مثل بابا. فکم منقبض شد و با اعصابی داغون و به‌هم‌ریخته بهش خیره شدم. من اون مرید بی‌شرف رو با دست‌های خودم می‌کشتم. – آخ… علی! با شنیدن صداش متوجه شدم دستش که بین دست‌هام بود رو زیادی فشار داده‌م. پلک‌هاش مدام
مسلماً هیچ آمادگی‌ای برای شروع این رابطه نداشتم و نمی‌دونستم ممکنه چه بلایی سر خودم و اون بیارم. – آره عمو، همه‌چیز خوبه. ان‌قدر نگران نباش. – به‌زودی می‌آم اون‌جا، باید باهاش آشنا بشم. قضیه‌ی یه عمر زندگیه، همین‌جوری نمی‌شه تصمیم گرفت. چشم‌هام رو محکم بستم. حالا همه گیر داده بودن از امیرعلی اطلاعات بگیرن. می‌ترسیدم مشکوک بشن و
ماشین رو جلوی یه طلافروشی بزرگ پارک کرد و پیاده شد. هیج عقیده‌ای نداشتم که قراره برای سر عقد چی بخریم. وارد طلافروشی که شدیم مرد فروشنده ازجا بلند شد. – سلام جناب، بفرمایید. امیرعلی نگاهی به من انداخت. – اول حلقه؟ آروم سر تکون دادم. مرد فروشنده چند مدل حلقه روی میز گذاشت و کمی فاصله گرفت تا
راشد همون‌طورکه چاییش رو سر می‌کشید گفت: اون موقع هم که تعقیبش می‌کردم همچین به نظرم اومد رفتارش عادی نیستا. چپ‌چپ نگاهش کردم. – هیچ‌کدوم از این حرف‌ها رو به روش نمی‌آرید، مخصوصاً تو نوید. خم به ابروش بیاد حسابت با منه! با یادآوری چیزی، رو به راشد چشم‌هام رو ریز کردم. – راستی تو عکس‌هاش رو از توی
چشم‌هاش رو گرد کرد. – به من دستور نده، یاکان! از طرز حرف زدنش گره اخم‌هام محکم‌تر شد. پیاده شدم و در ماشین رو واسه‌ش باز کردم. امیرعلی که جونش رو می‌گرفتی هم تا صبح می‌نشست تا ناز شوکا رو بکشه و اخم‌هاش رو ازهم باز کنه الان تبدیل به یاکان شده بود. یه سری از غدبازی‌هاش بیش‌از حد