هنوز قصد همراهی کردنش و.. به هیچ عنوان نداشتم.. ولی فقط برای اینکه مطمئن بشم جدی جدی اومده از رو تخت رفتم پایین و خودم و به پنجره اتاقم رسوندم. پرده رو که زدم کنار و ماشینش و درست رو به روی خونه امون دیدم.. فهمیدم بلوف نزده و واقعاً اینجاست که همون موقع یه بار

        – به نظرت چند قدم فاصله اس تا در خونه اتون؟ چند دقیقه طول می کشه تا برم زنگشون و بزنم و داییت بیاد پایین و با من رو به رو شه.. با کسی که در نظرش سرش و کلاه گذاشته و الآن.. دوست پسر خواهرزاده اشه! یه کم ادای فکر کردن و درآوردم و خودم

      – می شنوم! – به این فکر کن که از نظر یکی مثل من.. مرگ برات بهترین پایانه. ولی تو اصلاً لایق همچین پایان خوشی نیستی. پس چرا باید با خلاص کردنت از این جهنمی که واسه خودت ساختی و هرچی جلوتر بری شعله های آتیشش بیشتر می شه در حقت لطف کنم؟ من دنبال یه راهی

        اصلاً دیگه چیزی برای از دست دادن نداشت که بخواد به بدتر از این هم فکر کنه.. به اینکه من.. در اوج عشق و علاقه این کارا رو باهاش کردم. منم نمی تونستم جوابی بهش بدم.. هیچ وقت.. نه خواستم و.. نه تونستم که حتی شده پیش خودم اعتراف کنم به دوست داشتن درین.. همه احساسی

        ولی من اهمیتی بهش ندادم و انگار که جدی جدی می خواستم این کار و بکنه تا بلکه یه کم روح تیکه پاره شده اش ترمیم بشه با آب و تاب بیشتری ادامه دادم: – فقط چند لحظه چشمات و ببند و فکر کن.. به یه زندگی راحت بدون من فکر کن.. به ندیدن پیام و

        بعد از هر حرفم.. چند ثانیه طول می کشید تا بتونه یه جواب پیدا کنه و بهم بگه.. کاملاً گیج شده بود و ناباور و می دونستم به همین راحتی.. راضی به همچین کاری نمی شه و باید بیشتر از اینا تحریکش کنم. – من… من نمی فهمم چی می گی.. به زور سعی نکن حرف

        – با ماشین برو خونه من.. همونجوری که قبلاً بهت یاد دادم.. نترس سخت نیست. ولی حواست و جمع کن.. رفتی خونه اثر انگشتت و از همه جا پاک کن.. خودم همه دوربینا رو قطع کردم. سریع برو خونه ات.. اونجا نمون. فقط… اگه بتونی ریتا رو با خودت ببری.. یه پانسیونی.. جایی که ازش نگهداری

        درای ماشین و که قفل کردم راه افتادم و درینم که دستش توی دستم یخ زده بود دنبال خودم کشوندم.. اینجا رو یه روزی که برای خرید ویلا.. داشتم می رفتم سمت خارج از شهر پیدا کردم.. یه جورایی راه طولانی ترِ رسیدن به مقصد بود.. واسه همین کسی ازش استفاده نمی کرد. ولی منی که

      با همه اینا.. موضوعی نبود که بخواد ذهنم و درگیر کنه اونم وقتی.. برای یه کار دیگه ای رفته بودم محل کار درین تا خیال خودم و از یه چیزایی راحت کنم. الآن همه ترس من از این بود که درین بالاخره یه روزی.. یه جایی.. از شدت فشاری که روشه تصمیمش و بگیره و بخواد خودش

      با همه حرص و خشم و بغضی که داشت گلوم و پاره می کرد.. به قفسه سینه ام مشت کوبیدم و نالیدم: – به تو ربطی نداره.. زندگی خودمــــه! مچ دستم و محکم با دست آزادش نگه داشت و اونم مثل من عصبی جواب داد: – مثل اینکه یادت رفته زندگیت توی دست منه! منم.. نه الآن..

        کارم دیگه تقریباً تموم بود و چند دقیقه انقدر مشغول گرفتن و تحویل سفارش شدم که حواسم به کل از میران و اون پسره بی تربیت پرت شد و حالا داشتم می دیدم که میز جفتشون خالی شده. یعنی میران اومد پول شامش و حساب کرد و رفت و نیومد سراغ من؟ این اصلاً با شناختی

    ولی خشم اصلی برای وقتی بود که خودشم از رو صندلیش بلند شد و رو به روی من نشست تا مثلاً تو جمع کردنشون بهم کمک کنه. – شب ها هم هستی اینجا؟ با سوال یهوییش سرم و بالا گرفتم و متعجب و مبهوت زل زدم بهش که با همون لبخند کریهی که در نظرم حتی از لبخندهای

    – من؟ – اوهوم! یه چیزی سفارش بده با هم بخوریم! – من.. من فعلاً میل ندارم. سرمم شلوغه.. باید به کارم برسم. – کار جای خودش.. شامم جای خودش دیگه! گوشه لبم و به دندون گرفتم و یه کم فکر کردم چه جوری از این یه دندگیش که بعضی وقتا مثل الآن به بالاترین حدش می رسید

  برگشتم سالن و رو به همکارم که داشت می رفت سمت میز مشتری تا سفارش بگیره گفتم: – می خوای من برم؟ – نه عزیزم خودم می رم.. تو به مشتری بعدی برس! سری تکون دادم و برگشتم سمت در ورودی تا به محض اومدن مشتری جدید برم به استقبالش و جلوی چشم سمیعی که اومده بود تو سالن

    با اینکه حس کردم داره دنبالم میاد و هرلحظه ممکنه بهم برسه.. از سرعتم کم نکردم و همینکه از پله ها بالا رفتم دوییدم سمت در حیاط.. چون با این عصبانیتی که توی وجودش بود و مطمئناً وقتی بهت و تعجبش از بین می رفت بیشترم می شد.. تلافی این کارم و سرم درمی آورد و من.. نمی