با جمله ی اخرش، پرند پر از حرص شد و با چشم های گشاد شده به سورن نگاه کرد و با صدای بلند گفت: -چرا به تو خبر ندادیم؟..چون جناب عالی مثل بچه ها قهر کرده بودی..چون شما قصد تنبیه کردن منو داشتین و حتی امروزم به زور جواب…

        گریه ها و هق هق های پرند داشت قلبش رو از جا می کند و فقط می خواست زودتر بهش برسه و ببینه حالش خوبه و سالمه….   زیر لب مدام خودش رو لعنت می کرد که چرا قبل این اتفاق نرفته پیش پرند و باهاش…

  از روی صندلیش نیمخیز شد و با احترام جواب خداحافظی بیمارش رو داد و با نگاه بدرقه ش کرد تا وقتی که از اتاق خارج شد و در رو پشت سرش بست….. با خستگی روی صندلی نشست و گردنش رو به چپ و راست حرکت داد… با سر انگشت…

  دکتر دوباره لبخند زد و گفت: -چیزی نیست..با فیزیوتراپی درست میشه.. لبم رو جویدم و گفتم: -همینطور ناقص نمونم اقای دکتر؟.. دنیز اروم خندید و دکتر هم با خنده گفت: -نه نگران نباش..چون مدت زیادی توی گچ بوده الان کمی مشکل داری..فیزیوتراپی بری کم کم حل میشه… تشکر کردم…

  دستی به صورتم کشیدم و اروم گفتم: -میشه یه چیزی بگم؟.. کیان با لبخند گفت: -شما دوتا چیز بگو.. لب هام رو جمع کردم و با مکث گفتم: -من خیلی اینجا حوصله ام سر میره..هیچ کاری نیست انجام بدم..میگم میشه کارامو بیارین تو خونه فعلا روشون کار کنم؟…. کیان…

  کیان با اخم و ناراحتی کمی نگاهم کرد و بعد از جاش بلند شد و اومد طرفم… روی مبل کنارم نشست و دستم رو توی دستش گرفت و مهربون گفت: -ما نمی خواهیم اذیتت کنیم عزیزم..فقط دوست داریم حالت خوب باشه..ببین با یه کار اشتباه هم حال خودت اینطوریه،…

  اشک هام با سرعت روی صورتم فرو ریخت و حتی توان حرف زدن هم نداشتم… ملتمس و با حالی داغون تکرار کردم: -تورو خدا.. -میگم حالش خوبه پرند..به خدا خوبه.. به نفس نفس افتاده بودم: -با..چی..تصادف..کرده؟.. با نگرانی نگاهم کرد و حرفی نزد که عصبی و بی حال گفتم:…

  با احساس دستی که روی سرم کشیده میشد و موهام رو نوازش می کرد، لای چشم های خمارم رو باز کردم… با دیدن دنیز لبخنده بی جونی زدم و همونطوری هم جواب گرفتم… با صدای گرفته و خوابالود گفتم: -سلام..کِی اومدی؟.. -تازه اومدم..خوبی؟.. چشم هام رو باز و بسته…

  نمی خواست باور کنه پرند این حرف رو جدی زده و در حالی که همچنان می خندید گفت: -ممنون که بعد از مدتها تونستی منو بخندونی.. اروم اروم خنده ش رو جمع کرد و با فک منقبض شده و اخم های تو هم غرید: -اما اصلا شوخی جالبی نبود..…

  وقتی عکس العملی ندید، مشغول بازی با موهاش شد و دوباره گفت: -عزیزم بیدار شو..برات سوپ اوردم از صبح چیزی نخوردی..پاشو خوشگلم… پلک های پرند تکونی خورد و خوابالود لای چشم هاش رو باز کرد و با صدای دو رگه ای از خواب گفت: -چی شده؟!.. لبخند سورن پررنگ…

  دنیز وقتی دید پرند قصد جواب دادن نداره گفت: -اره بریم.. سورن پوف پر حرصی کشید و ماشین رو روشن کرد و راه افتاد… کمی که از بیمارستان دور شدن، با نگاهی به اطراف ماشین رو کشید گوشه ی خیابون و نگه داشت… مهتاب خانوم نگاهش کرد و گفت:…

  باز هم پرند هیچ عکس العملی نشون نداد..انگار اصلا براش مهم نبود… مهتاب خانوم دست هاش رو رو به سقف بلند کرد و با خوشحالی گفت: -الهی شکر مادر..الهی شکر.. سورن با لبخند سری تکون داد و با ایستادن کیان کنارش، نگاهش کرد… کیان با نگرانی و اهسته گفت:…

  کمی توی سکوت به صورتش خیره شد و وقتی دید قصد جواب دادن نداره، دستش رو از روی دست پرند برداشت و برد سمت صورتش…. سر انگشت هاش رو این دفعه پشت پلک پرند کشید و با همون لحن ادامه داد: -دلم لک زده واسه اون نگاه خوشگلت..بیشتر از…

  با صدای قدم های محکم و پیوسته ش، کیان و البرز سر بلند کردن و با دیدنش چشم هاشون گرد شد… کیان از جا بلند شد و همینطور که به نزدیک شدنش نگاه می کرد، با حرص گفت: -چیکار میکنی سورن؟..می خواهی خودتو به کشتن بدی؟!… بی حوصله دستش…

  سرگرد دستش رو برای سورن بلند کرد و ازش خواست سکوت کنه و بعد خودش رو به پرند گفت: -خیلی خب..اینو وقتی یادت اومد برامون تعریف میکنی..حالا از لحظه ای که از خونه بیرون رفتی بهمون بگو چه اتفاقی افتاد…. با اخم های توی هم و محکم ادامه داد:…