والله به خدا که حرفهایش را یکی درمیان می فهمم! یعنی ژستش… عضله هایش… سیکس پک هایش… پوستش… و کلا… بی لباس بودنش و اندام روی فرمش، هوش و حواسم را برده!   بالاخره با خود کنار می آیم که… خجالت بکشم و چشم بدزدم! نگاهم با پلک زدنی به سمتی کشیده میشود. -آهان… چند ثانیه ای همانطور می

  -بیخود میگی، بگیر بخواب بینَم! مات میشوم: -وا… غر میزند: -ترسوندیم زن! تا ما رو سکته ندی ول نمیکنی نه؟ لب و لوچه ام از لحنش جمع میشود: -خب باید بری دکتر… اصلا برو پزشکی قانونی، ازش شکایت کن…   پوزخندی میزند و بی اعصاب میگوید:     -شکایت از کی؟ اون بنده خدا آخه شکایت کردن داره؟ از

  تهدیدش برای اتابک اهمیتی ندارد… که با پوزخند پرتاسفی خیره به من میگوید: -نمیفهمی تو چه دامی افتادی… نمیفهمی داری با زندگیت چیکار میکنی… میخواهم جوابش را بدهم، که نمیگذارد و میگوید: -چشمتو باز کن، ببین با چه جونوری وصلت کردی! این جونور زندگیتو مثل زندگی اروند به باد میده… نذار بازیت بده حورا! جلو میروم و هرچند… حرفهایش

  شالم روی شانه هایم میافتد و او دستش را به پشت سرم میرساند. درحال بوسیدنم، روی لبهایم نجوا میکند: -همراهیم کن کارمند! حالا که رئیس دستور دادند، با کمال میل! میان همراهی ام میگویم: -یکی میاد تو بها! او صورتم را بوسه باران میکند و دم گوشم پر حرارت زمزمه میکند: -یکی گوه میخوره بی اجازه بیاد تو! لب

    -چون اون شرط بازی بود… من بهونه ی دیگه ای نداشتم که… نمیتوانم جمله ام را کامل کنم و با اخم و چشمهای پر شده میگویم: -انقدر تلافی نکن بهادر! نفس عمیقی میکشد و دستم را میفشارد. -تلافی نمیکنم… به جان جفتمون تلافی نمیکنم حوری! فقط دارم بهت میگم که همونقدر که تو شک داری من میخوامت، منم

آنجا را بوسه باران میکند! هرچقدر من میخندم و قلقلکم می شوم، او بیشتر و پرشورتر میبوسد! در آخر زیر گلویم میگوید: -من می میرم واسه این خنده هات دختر! تو فقط بخند خوشگله! قلبم از هیجان رو به انفجار میرود! خنده ام کم کم ته میکشد و به جایش تنم است که گرم میشود. نفسم است که تند میشود.

    حتی چشمانم را هم روی هم میفشارم و هم خجالت میکشم، هم نمیدانم چه بگویم! اعتراف میکنم که حرفهایش… درست است! او چند لحظه ی دیگر با خنده میگوید: -بگیر بخواب… و بیرون میرود و در را میبندد. با رفتنش د ِم عمیقی میگیرم و بازدمم را فوت میکنم. طاق باز روی تخت می افتم. قلبم با سرعت

    آه خدا چه بگویم؟! -نه ولی حوصله م سر رفته بود… صدایش خش میگیرد: -اومدی اینجا که من حوصله تو بیارم س ِر جاش؟! چقدر پیچیده میکند یک آمدن به اتاق را… آن وقت مادرش میگوید میتوانم اذیتش کنم؟! این بشر خدای مردم آزاری است! اگر کم بیاورم، همچنان میخواهد سربه سرم بگذارد و با زبانش روی مغز

    -خاویار بدم، مجبورم کنی که بپرم روت؟ یا ُشله بدم، بشی اولین زنم؟ سرگیجه میگیرم از دستش! با خنده ای که از روی لبم محو نمیشود، تایپ میکنم: -از ِکی بیام شرکت؟ تازه میپرسد: -کلاسات چی شد؟   درمورد استادها و واسطه گری های آبتین برایش توضیح میدهم. کوتاه درمورد شرکت توضیح میدهد و من دلم میخواهد به

  جوابم را نمیدهد! فکر کنم بازهم شتابزده و با بدبینی جوابش را دادم. ولی ذهنم آرام نمیگیرد و بی طاقت بار دیگر پیام میدهم: -چرا؟! این یکی از سوال قبلی هم بدتر بود و میدانم. انتظار جواب ندارم، ولی ده دقیقه ی دیگر پیامش می رسد: -بردار موهاتو خشک کن، بعد بخواب… با صدای دلنشین و خوش آهن ِگ

    به خدا دارم جواب کم می آورم! -چرا… ولی تو خیلی… پررویی… -توام پررو باش! چشمانم را در حدقه میچرخانم و میگویم: -لزومی به انقدر تند پیش رفتن نیست… بعدم… موضوعات دیگه ای برای آشنایی هست که… با جدیت میگوید: -موضوع از این مهمتر؟! اصلا این یکی از اون موارد مهمه که تو دوران نامزدی یا به قول

  -آقایی خیلی با شرم و حیاست… لطفا اذیتش نکنید… یه جوری ژست بدید که بتونه از پسش بربیاد و ترس وسوسه شدن نداشته باشه! بهادر که نگاه میکند، پشت چشمی برایش نازک میکنم. هرچقدر مسخره بازی دربیاورد، من هم پایه ام! -قربون خجالت کشیدنای آقامون! چشمانش باریک می شوند و نمیتواند خنده ی پرحرص و لذتش را پنهان کند.

  آن زن جوان که لاک های ابر و   بادی ملایم ناخن هایم را چک میکند، میگوید -چه عرو ِس کوچولو و بامزه ای… خیلی ناز شدی… چند سالته؟ دستی به   دامن پف دار و پُرم میکشم و با نگاه به آینه، نگا ِه بهادر را تصور میکنم! لب میگزم… خجالت میکشم… میخندم… و ت ِه قلبم ناخودآگاه

  -همین امشب ببرمت تهرون، خونه ی خودت… بعد ِهی از تراس بپرم اونور، تو تخت خودت خفتت کنم! قلبم از هیجان میریزد و بی اراده نگا ِه گوشه ای به آن قسم ِت شرمنا ِک تنش میکنم که ببینم قابل روئیت است؟! دیده و ندیده لب میگزم… چه خبر است از الان؟!! خیلی سریع چشم میدزدم و با جدیت

  -نمیکنم… اخم میکند: -بغض نکن… پلک میزنم و لحن زهرمارم را توی صورتش میپاشم: -تو که خوشحال میشی! -بخندی خوشحال میشم… بخند! ناخواسته با نفرت و دلخوری میگویم: -بری، میخندم… می ری؟ لب میفشارد و میگوید: -نه!     #پست648 -می مونی که بهم بخندی؟! محکمتر و عصبی تر میگوید: -نه! توی چشمهایش میگویم: -داری از بازی لذت میبری؟