– مگه تنهامیخوای بری؟ منو بچه هام میآیم… سمیر که رفته؛ خودم میبرمت. دلم قرص میشود به این لحن محکم، به این بودن او. دستانش را نوازش میکنم. – سمیر… آقا سمیر البته همون دم در محو شد، لعنتی… آرام میخندد. – ترسیدم بری، گفتم نمونه… زن، تو چرا اینقدر بوی خوبی میده پوستت؟ آدم و به هوس میندازی.

  – هرچی باشه اون پدرته. کسی خاطرات شو نمیتونه ازت بگیره، گلی… اون واقعی بوده، حتی اگه یه غریبه بوده باشه. سر تکان میدهد. شاید قانع شده است. شاید چیزی بیابد و کمی جان بگیرد. شاید ققنوس من بعداز آتش گرفتن و سوختن، بار دیگر جان تازه بگیرد. – باشه… بهش فکر میکنم. و این فکر کردن میشود سکوت

  – شوهرت با شاپرک نسبت داره؟ چرا نیومد دنبالش اگه میخواست ؟ سؤالی است که من هم درگیر آنم. – شوهرم و من قبل از باردار ی اقدام کردیم برای حضانت شاپری. بهادر عاشق شاپریه، ولی الان داره بهار رو نگهداری میکنه، خانوم. دختر من هنوز قوی نشده. پدرش بالای سرش باشه بهتره الان. اونی هم که مادر رضاعی

  نمیدانم عصبانی است یا ادایش را درمیآورد، اما دلم آرام میشود. روحم از تلاطم می افتد. شوق رقص دارم… دلم لحظه ای کنار او بودن را هوا میکند. – حرف زدنت هم عین آدم نیست، بهادر. فکر کنم همین کاری کرده که بگم گور… میخواهم بگویم گور پدر تمام این ماهها، اما… ارسلانم… ارسلان ما… یادش میشود آه حسرت…

  – من میترسم، آقا سمیر… چرا اینجوری زل زدن؟ آرام میخندد. – خانوم، با ماشین چندصدملیونی اومدین جایی که نصف اینا پولش رو تا حالا ندیدن میخواین نگاه نکنن؟! حالا بحث غریبه بودن جای خودش و داره. این حقیقت محض است. واقعاً چه فکری کردیم که اینگونه وارد چنین جایی شدیم. کاش بهادر بود که بگوید چه کاری بهتر

  کمی حالم بهتر میشود از این مهربانی. من حتی فرصت برقراری ارتباط با مادرهایی که دو ماه کنارشان بودم را نداشته ام . – راه حل خوبیه، بهش فکر میکنم. کار تیغ زدن موهایم تمام میشود، چهره عجیب و متفاوتی است. – بشین صورت و ابروتم اصلاح کنم، یکمم بهش برسم. حیفه، قشنگیته. یه کلاه بذار جای روسری و

  شماره را میخواند، پیش شماره برای جایی است که نمیشناسم. – گفتن تو هتلن. بعض شما نباشه، وضعشون خوب بود. خلاصه، خبر خوب بود، شیرینی ما یادتون نره. دندان روی دندان مسکشم، مردک طماع! باشه کوتاهی میگویم و قطع میکنم. پیام بهادر روی صفحه است. ! » خیلی خری « خندهام میگیرد، شاید یک توهین است، اما بهادرگونه. به

ایستاده سیگاری روش میکند. نگاه نمیدزدد. وقتی عباس بگوید نامردم، پس هستم. – بذار بگذره چند روز… ستاره باهاشه امروز… هرچند تو واقعاً نباید کمکی بهت بشه، ولی بازم به خاطر دل اون دختر میگم… میدونم هنوز خیلی دوست داره. اشار های به عباس میکند. – تو آپارتمان مهگل خانوم یه واحد فروشی هست، طبقه پایین… آقا فرامرز به مالکش

  – چیکار داری میکنی، مهگل؟ خونه پدریت و فروختی؟ – اخبار زود میرسه… بله، فروختم. من کار خاصی نمیکنم، فقط میخوام رد‌پای نامردای زندگیم و پاک کنم. میخوام دخترم و جوری بزرگ کنم که مادرم نکرد، وقتی بی پدر شدم. – بهار بی‌پدر نشده ، مهگل. فرصت بده… فقط… سینه‌ام تیر میکشد. درد دارم. درد نبودن مردی که روح

  تمام سه ساعت را بالای سرش میمانم، نکند که پس بزند یا افت اکسیژن… شاید هم چون شجاعتم بیرون از اینجا تهنشین میشود. باز هرچه پیش آمد را مرور میکنم. آن مرد کنار رستوران وقتی به خانه فرامرز میرفتیم. او که از لحظ های غفلت استفاده کرد و در ماشینی که باز شد. خوب به یاد دارم چه گفت،

  آخر با چه رویی بگویم که از لحظه خروج از ویلای فرامرز به دنبال تمام کارهایت بودم ؟ یعنی مهگل تف نمی‌اندازد به صورتم که میدانستی و چنین بلایی سرم آوردی ؟ نمیگوید بچه‌هایمان و جان من را فدای غرور لعنتیات کردی؟! پاهایم یاری ام نمیکنند . توان نگاه کردن در چشمانش را ندارم. حرفهایی که زدم بخشودنی نیستند.

  کاش آن روز لعنتی هوس کباب نمی‌کردم. کاش از ترس از دست دادن داشته‌هایم، همه را به‌باد نمی‌دادم. کاش… ماشین جلوی بیمارستان نگه می‌دارد. کاش او نباشد. می‌ترسم. از او، از حرف‌هایی که شاید بگوید. از رفتن و رها کردنم. شاید بیش‌تر که بگذرد، دلش تنگم شود، شاید ببخشد. _ تشریف آوردی؟ تو چه‌جور مادری هستی؟ اصلاً عاطفه داری؟

  اشک‌هایم را پاک می‌کنم، کودکانم به امید من بیش‌تر نیاز دارند. اولین چیز در این اتاق صدای بوق دستگاه‌هاست. این یعنی همه‌چیز نرمال است… یعنی خوب، یعنی زنده بودن، بعد بوی الکل و مواد ضدعفونی. من‌هم دستم را با مایع ضدعفونی می‌کنم. هر آلودگی این‌جا می‌تواند مرگ به همراه داشته باشد. گان را سفت‌تر می‌بندم. شاید می‌خواهم وقت‌کشی کنم.

  این بچه مرگ را از کجا می‌داند؟ _ نانا شکمش گنده شد، خاله گفت مرد. نگاه غمگین فرامرز به اوست. _ ببر یکم بخوابونش، اگه می‌خوابه. بچه ترس برش داشته… این‌جا چندتا دوست دارم تو کلانتری. آدرس بده، بگم ببینم چیزی دستگیرشون می‌شه… _ چیزی به مهگل نگو، سکته می‌کنه. اون کار ارثشم پیش بگیر، به حرف اون گوش