پوست روشن، موي قرمز مایل به قهوه اي و چشمان آبی تالی هاي ریورران
«حداقل تهور داشت.»
جان اسنو گفت:
«نه، اون تهور نبود. اون مرد از ترس داشت میمرد. در چشمهاش میتونستی ببینی،
استارك.»
چشم هاي خاکستري جان آن قدر تیره بودند که سیاه به نظر میرسیدند، اما چیز زیادي از دیدشان
مخفی نمیماند.
همسن راب بود، اما به هم شباهت نداشتند. جان باریک اندام بود اما راب عضلانی بود، پوستش
تیره بود اما پوست راب روشن بود، با وقار و چابک بود اما برادر ناتنی اش نیرومند و سریع بود.
راب تحت تاثیرقرار نگرفته بود.
«آدرها چشم هاش رو بکنند. مرگش شایسته بود. تا پل مسابقه بدیم؟»
جان به اسبش لگد زد و گفت:
«قبول.»
راب ناسزا گفت و به دنبال او راه افتاد.
در مسیر تاختند، راب میخندید وهو میکرد، جان ساکت و مصمم بود، سم اسب هایشان برف را به اطراف میپاشید.
برن سعی نکرد که دنبالشان کند. اسب کوچک او به پاي آنها نمیرسید.
چشم هاي مرد ژنده پوش را دیده بود و حالا به آنها فکر میکرد.
بعد مدتی صداي خنده ي راب محو شد و جنگل دوباره ساکت شد.
آن قدر غرق تفکر شده بود که تا وقتی پدرش سرعت گرفت تا به کنار او بیاید، متوجه نزدیک شدن بقیه نشد.
پدرش پرسید:
«حالت خوبه، برن؟»
صدایش بی محبت نبود.
«بله، پدر.»
به بالا نگاه کرد.
پوشیده در خز و چرم و بر روي اسب جنگی بزرگ، پدرش مثل یک غول روي
او قد کشیده بود.
«راب میگه که اون مرد شجاعانه مرد، اما جان میگه که اون ترسیده بود.»
پدرش پرسید:
«تو چی فکرمیکنی؟»
برن روي این موضوع فکر کرد. «ممکنه یک نفر با وجود اینکه ترسیده، شجاع باشه؟»
«این تنها زمانیه که یک نفرمیتونه شجاع باشه. متوجه هستی که چرا من این کار رو کردم؟»
«اون یه وحشی بود. اونا زنها رو میدزدند و به آدرها میفروشند.»
