مات و مبهوت خیره بودم به عکس روبه روم و احساس میکردم نفسم بالا نمیاد دیگه…

روی زمین افتادم و گوشی‌ انداختم کنار و توجه ای به آوا آوا گفتنای نگران آتنا ندادم و چند بار محکم پلک زدم تا شاید تصویر روبه روم عوض شه اما اون عکس و تصویر هیچ تغییری نکردن و من خیره شدم تو چشمای عسلی پسر بچه ای که پسر بچه دیگه ایو رو پاهاش نشونده بود

کنارشم خانمی با چادر گلی ایستاده بود و سر من گیج میرفت از دیدن عکسی که خیلی قبل تَر تو خونه جاویدم دیده بودمش و الان این عکس تو خونه فرزان چیکار می‌کرد؟

عکس تنها یه معنی داشت و من تازه اتفاقی پازل بهم ریخته ایو چیده بودم بهم… خیره به عکس بودم و تمام اتفاقا و حرفا تو سرم می‌چرخید و می‌چرخید

((اصلا میدونی‌ اون کیه؟))

((شدی وسیله ارضا روحش))

((اسم برادرم جابان))

((از‌ من کینه کرده بود و داستان زندگیش باعث بیماری روحی روانیش شد))

(( پدر مادرمو از دست دادم))

((بعضی رفتارات من و یاد جاوید میندازه))

وای خدایا من چیکار کرده بودم؟

چرا نفهمیده بودم این همه دلیل و بُرهان جلوم بود چرا نفهمیده بودم؟!

چرا نفهمیده بودم فرزان برادر جاوید!

چشمامو محکم باز و بسته کردم و عکس و چنگ زدم و از جام بلند شدم

با قدمای عصبی و بلند قدم برمی‌داشتم سمت اتاق خواب فرزانو بدون این که در بزنم در و محکم باز کردم

طوری که در کوبیده شد به دیوار و نگاهم زوم موند رو فرزانی که یه حوله سفید فقط دور کمرش بود ولی اهمیت ندادم و وارد شدم که اخماش کم کم رفت توهم و خواست چیزی بگه اما اجازه حرفی بهش ندادم و همین طور که سمتش قدمای بلند برمیداشتم با لحن نامحترمانه ای گفتم:

_تــــو!… توی عوضی… تو مریض روانی دوروی کثافت… آشغال میدونی چه بلایی سر جاوید آوردم میدونی چیکار کردم؟

نزدیکش رفتم محکم کوبیدم تخت سینشو عکس و بالا آوردم و حرصی ادامه دادم

_ایــــن چــــیــــه؟

این عکس چیــــه؟

چرا بهم نگفتی جاوید برادرت؟

منم برات مثل ژیلا بودم… منم برات یه بازی بودم؟ مهره بودم

نگهم داشتی تا بشم مهره ی سوخته! آره؟

هیچی نمیگفت دفاعیم نمیکرد و حتی مشتای منم به تخت سینش مهار نمیکرد که حرصی تر و با صدای بلند تری داد زدم

_جواب منو بده فرزان… جواب من و بده روانی!

جــــواب بــــده