آیدین نگاهی به نرگس کرد

_یه قندی یه چیز شیرینی!

نرگس بدو سمت کابینتی رفت و قندون و ازش دراورد و داد دست آیدین… حبه قندی از قندون دراورد و سمت لبم برد و گفت:

_دهنت و باز کن آوا

از مزه قند خوشم نمی‌اومد برای همین سری به چپ و راست تکون دادم و سعی کردم بگم خوبم ولی دهنم باز نمیشد که عصبی طوری که تا حالا ازش همچین لحن و قیافه ای ندیدم غرید

_اگه میخوای حواست به بچه ای که تا چند مین پیش داشتی قسمش میدادی و میگفتی حواست بهش هست باشه باز کن دهنتو!

مات شدم!… نه!… یعنی آیدین پشت سرم اومده بود تو آشپر خونه و صدامو حرفامو شنیده بود!؟ هیچی نگفتم و فقط اشک رو صورتم می‌ریخت که بی توجه قند و تو دهنم گذاشت!

نرگس با تعجب نگاهم می‌کرد و اخر سر گفت:

_عزیزم چرا نگفتی بارداری!؟

چونم می‌لرزید و نگاهی به آیدین کردم که انگار دلخور بود از دستم و حتما فکر میکرد این بچه بچه ی فرزان!

یعنی الان با چه فکر و دیدی بهم داشت نگاه میکرد!؟… نگاهش و ازم گرفت که صدای نرگس اومد

_بزار یکم بادت بزنم

نزدیکم اومد که سری به چپ و راست تکون دادم و این بار بریده بریده و ناتوان شایدم ترسیده گفتم:

_ن…نه..خو..خوب…خوبم!

سری تکون داد و سمت خروجی آشپز خونه رفت و تو همین حین گفت:

_برم ببینم قرص فشاری چیزی پیدا میکنم بیارم برات رنگ به رو نداری دختر

همین که پاشو از آشپزخونه بیرون گذاشت صدای آیدین بی توجه به حالم بلند شد و سرزنشگرانه گفت:

_آوا!؟ چیکار کردی؟… وایــــی وای وای

×××

صدای باز شدن در باعث شد تو تُشکم غلطی بزنم و تو همون تاریکی قیافه فرزان و تشخیص بدم! تو جام نیم خیز شدم که کیلید پیریز روی دیوار کنارش و روشن کرد و باعث شد نور تو اتاق پخش بشه و چشمم و بزنه!

پلکام و محکم بستم و بعد مدتی آروم باز کردم و نگاه خیرم و دادم بهش گفتم:

_چه عجب دل کندی!… بالاخره حرفاتون تموم شد!

سری به تایید تکون داد

_نمی‌زاشت از اتاق بیرون بریم… می‌ترسید باز بریم و دیگه نیایم

الانم چشم روهم گذاشت و خوابید اومدم پیش تو… چرا هنوز نخوابیدی؟

_فکر و خیال نمیزاره بخوابم

چند قدم جلو اومد

_فکر و خیال نه برای تو نون و آب میشه نه اون بچه نرگس گفت حالت خوب نیست!… گفت شامم نخوردی چیزی شده؟

تو جام صاف نشستم و با پتوی نازک تو دستم بازی کردم

_آیدین فهمید!

دستی رو شکمم گذاشتم و ادامه دادم

_داشتم باهاش حرف میزدم‌ طبق عادت یهو پشتم ظاهر شد!… حرفام‌ و شنید فهمید باردارم

وَ حتی یک درصدم ذهنش سمت بچه جاوید نرفت!… سرزنشگرانه نگاهم میکرد مثل یه آدم‌ گناهکار نگاهم میکرد… منم هیچی نگفتم

بغض تو گلوم چنگ زد و دیگه ادامه ندادم که صدای فرزان بلند شد

_مگه همین و نمی‌خواستی؟!

مگه نمیخواستی بقیه فکر کنن پدر بچه ی تو شکمت منم!؟

_مَ…من… نمیدونم!.. میترسم از دروغ میترسم از اینکه بچم‌ من و فردا مقصر بدونه میترسم از جاوید میترسم حتی از آینده خودم میترسم! مادرت و ببین، خودت و جاوید و ببین!

تاوان دادن گاهی خیلی سخت میشه

من نمیدونم… مَ… من‌‌.‌‌.. گیج شدم سردگمم… خستم دلم آرامش میخواد نه فکر و خیال

فقط نگاهم میکرد و من اشکام خواسته یا ناخواسته رو صورتم می‌ریخت!

بعد مدتی نزدیکم شد و کنار پام زانو زد… اشک رو صورتم و پس زد و گفت:

_مادرم ازم پرسید دختری که همراهم آوردم عروسشه

نگاهم و بهش دادم که ادامه داد

_جلو جاوید گفتم جای خواهرمه!