بابا با نگاه به صفحه ی موبایل متعجب میگوید:
-آقا منصوره…
لبم میان دندانهایم اسیر میشود و مامان میگوید:
-بگو دخترم جوابش منفیه!
-عه مامان؟!!
بابا دستی بالا میگیرد و جواب میدهد:
-سلام علیکم برادر گرام!
و از ما دور میشود. اما مامان به دنبالش میرود و
یکی درمیان زیر گوشش پچ پچ میکند:
-یه جوری ردش کن آقا سجاد… بگو نمیشه… بگو
دخترم هنوز بچه ست… بگو…
دست مامان را با هول میگیرم و به سمت خودم
میکشم. و آرام و دلخور میگویم:
-چرا اینطوری میکنی مامان؟ گفتم قراره
درموردش فکر کنم… چرا از طرف خودت حرف
میزنی؟ من حق انتخاب ندارم؟ حق ندارم درمورد
زندگیم و آینده م فکر کنم؟ حق ندارم به آدمی فکر
کنم که از همه لحاظ برام خاص و متفاوته؟ من آدم
نیستم؟ میخوام جدی فکر کنم… واقعی… این حق
رو ازم نگیرید… بهاد ِر جواهریان اومده
خواستگاریم و من با تمام نقص و ایراداتی که
داره، میخوام درموردش فکر کنم… درمور ِد
خودش… خو ِد واقعیش… حالا که میگه جدی،
میخوام جدا بهش فکر کنم…
مامان هاج و واج به من نگاه میکند و خودم هم
نمیدانم چرا این حرفها را… انقدر جدی و محکم و
مصمم دارم میزنم! به طوری که مامان را حیرت
زده کرده ام و حرفی نمیتواند بزند… مث ِل سوره که
تنها نگاهم میکند.
صدای بابا ما را به خودمان می آورد که میگوید:
-خواهش میکنم خونه ی خودتونه… قدمتون به
روی چشم…
هرسه با تعجب نگاهش میکنیم که با چند تعار ِف
دیگر خداحافظی میکند. و بعد از
ِقطع
تماس، رو
به نگاههای مان
ِر
منتظ میگوید:
-اجازه گرفتن واسه جلسه ی
ِی
جد خواستگاری!
#پست631
جلسه ی جدی!
یعنی همین دیگر؟!
منی که از صبح در تکاپو هستم! دیشبی را که
خواب نداشتم… پیامی که را که برای هزاربار
خوانده ام…
“اینبار بله رو میگیرم”!
و با هربار خواندنش، هیجانی به قلبم تزریق میشود
که ضربانش را به هزار میرساند!
نه تنها آرام و قرار ندارم، که دلشوره هم دارم…
استرس هم دارم… تردید هم دارم… و اصلا
نمیتوانم پیش بینی کنم که قرار است چه اتفاقاتی
بیفتد و چه شبی بشود و بعد از آن چه عکس
العملی خواهد داشت و خواهم داشت!
اینبار به جای کت و
ِن
دام آجری رن ِگ یک سایز
کوچکی که از قضا چند میلیون هم بابتش پول
دادم، به دنبال چی ِز خاص و شیک و ساده ای
هستم!
ِز
شومی سفی ِد حریر، که گلهای لاله ی
ِز
ری قرمز
رنگ در جای جایش گلدوزی شده…
ِر
شلوا راسته
ی بلندی که پاچه اش روی صندل های پاشنه دارم
را پوشانده… و شا ِل سیاه، با گلهای ری ِز گلدوزی
شده ی قرمز…
موهای رنگی رنگی ام را چتر ِی یک وری ریخته
ام و آرایش ملایمی دارم، به جز لبهای سرخی که
برق میزنند…
روی
ِی
صندل روبروی آینه می نشینم و پس از
عطر زدن روی مچ دستها و زیر گلویم، انتهای
موهای بازم را روی یک شانه ام میریزم و به
چهره ی خود توی آینه خیره میشوم.
ازم میخواهد واقعی فکر کنم… جدی بگیرم… تا
پای سفره ی عقد پیش بروم و با او س ِر سفره ی
عقد بنشینم…
و میخواهد اینبار بله را بگیرد ازم!
تکیه میدهم و پا روی پا می اندازم و خیره ی
پیامش می مانم. بله را بدهم که تمامش کند…
تمامش میکند؟!
چرا به این فکر که میرسم، قلبم تیر میکشد؟!
#پست632
بازدمم را فوت میکنم و تما ِم روزهای گذشته از
جلوی چشمانم میگذرد. هرگز آنطور که فکرش را
میکردم، یا حدس میزدم، نبود! غی ِر قابل پیش
بینی… غیر قاب ِل حدس… پر از سوپرایز… پر از
عکس العمل ها و برخوردهای عجیب غریب و
دور از انتظار… پر از یکهویی های پشم ریزان و
قلب ریزان!
و همین ها باعث ترس و استرسم شده که مرا از
هر حدس و تصوری بازمیدارد. میترسم حدس
بزنم و بازهم درست از آب درنیاید و من بمانم و
یک دنیا غافلگیری… شاید خوب، شاید بد!
به هرحال که او بهادر است و نمیشود حدس زد،
جدی بودنش اصلا چطور است!
زنگ در خانه که به صدا درمی آید، چشم روی هم
میگذارم و نفسی میگیرم. هرچه که باشد، اینبار
اجازه نخواهم داد باز ِی جدیدی به راه بیندازد و به
غرورم لطمه بزند.
صدایشان را میشنوم. اصلا منتظر نمیشوم که کسی
صدایم کند تا بیرون بروم. خودم بلند میشوم…
صاف می ایستم… و محکم و جدی و خونسرد، در
اتاق را باز میکنم و بیرون میروم.
از همان بدو ورود مادرش را می بینم… عمو
منصور را هم… و خواهرها و داماها را هم… و
جعبه ی شیرینی ای که عمو منصور به دست بابا
میدهد…
موقر و آرام قدم جلو میگذارم و هم زمان با من،
او داخل میشود!
بگویم که حتی برای خودم هم آنقدر حیرت آور
است که لحظه ای
ِل
مث
مجسمه خشک میشوم،
دروغ نگفته ام!
دیگر مامان و بابا و سوره و وحید بمانند!
اویی که کت و شلوار
ِی
مشک رسمی به تن دارد…
کاملا
فیک ِس تنش…
ِن
پیره سفید و کراوا ِت سیاه، با
طرح های ظریف و زیبای قرمز…
موهای بلندش را عقب زده… و ریش های
نامرتبش، حالا کوتاه و آنکادر شده اند!
خب… درواقع فقط لباس هایش مرتب شده و
موهایش… یعنی یک ذره تغییر کافی بود تا اینی
را ببینم که قبلا هرگز ندیده بودم!
آنقدر… انقدر شیک و مردانه شده و انقدر همه ی
جذابیت هایش… به چشم می آید، که نف ِس من یکی
را بند می آورد… چه برسد به خانواده ام که او را
اولین بار توی یک کت و
ِر
شلوا آجری رن ِگ سه
سایز برزرگتر از خودش دیده اند، با
ِن
پیره زرد
و کتانی!
#پست633
اُه راستی کتانی های دلبرش را که نپوشیده؟!
جعبه ی
ِل
گ بزرگی به دست دارد و نگاهش
مستقیما… به من است و سری بالا و پایین میکند.
-سلام حورا خانوم!
حورا؟!! واقعا بهادر؟!! هاه!! هه!! این یکی حتی
از حوری گفتنش هم خنده دار تر است و اصلا هم
بهش نمی آید!
در جواب میگویم:
-سلام آقای آیدین! خیلی خوش آمدید!!
که من همان ام! و هیچ نیازی نمی بینم همین نباشم
و کسی خوشش بیاید… یا نیاید!
چشمانش باریک میشوند و خب خوشش نیامد
انگار!
با احترامی که سعی میکند ناخالصی نداشته باشد،
با مامان و بابا و بقیه سلام علیک میکند. مث ِل من
که به عمو منصور و
ِن
ماما بها و خواهرها و
دامادها سلام و خوش آمد میگویم.
خواهرش که توی هتل، بعد از آن
ِی
خواستگار
کذایی، مرا بغل کرده بود، ذوق و تعجب توی
چشمانش دارد و دستم را میفشارد… و آرام و
هیجان زده میگوید:
-داداشم گشته گشته، یکیو پیدا کرده از خودشم…
خر… نه یعنی… کله خر… نه چیزه… دیوونه
تر…
خنده اش میگیرد و به سختی میگوید:
-وای نمیدونم چی بگم حوری جون هول شدم… از
خودش…
بهادر از کنارش میگوید:
-پایه تر…
نگاه گوشه ای ام به سمت بهادر کشیده میشود و او
مستقیم خیره ی چشمان من است! خواهرش با خنده
میگوید:
-آره پایه تر! خیلی باحالی حوری جون..
-حورا… اسمش حورا ست! اسمشو درست تلفظ
کن آبجی… حورای پایه ی من!
نفسم یک لحظه بند میرود و خواهرش میگوید:
-اوا ببخشید… حورا جون… ت
ِر
کا تو هتل حرف
نداشت! خیلی خوشحالم که الان اینجاییم…
امیدوارم توام جوابت مث ِل بهاد ِر ما مثبت باشه تا
خیالمون راحت بشه… بهادر گفت که شرط جوا ِب
توئه…
#پست634
مستقیم به بهادر نگاه میکنم و یادآوری هتل درست
اعصابم را نشانه میرود. اما با لبخند پرمعنایی
خیره به چشمان بهادر میگویم:
-درموردش فکر میکنم…
خواهرش گونه ام را میبوسد و میگوید:
-عالیه!
دور میشود. من می مانم و او!
بهادر درست روبرویم می ایستد و جهبه ی مربعی
و بزر ِگ گل را که تماما ُرزهای سفید و قرمز
است، به سمتم میگیرد. و با صدای آرامی میگوید:
-جدی فکر کن… منم جدی خواسته هاتو میشنوم…
پوزخن ِد کمرنگی روی لبم می نشیند و زمزمه
میکنم:
-جدی…
شنیده یا نشنیده میگوید:
-تقدیم!
با مکث جعبه ی خوشبو را میگیرم و مثل خودش
آرام میگویم:
-خودتو تو خرج انداختی شاه دوماد… نیازی به
این همه تشریفات نبود…
و نگاه خاصی به سر تا پایش میکنم و با تکخن ِد
آرامتری میگویم:
-ناپرهیزی کردی… دلت اومد؟!
دستی به کتش میکشد و لبه اش را عقب میزدد. و
با دستی که توی جیب شلوارش میکند، میگوید:
-تیپ دومادیه دیگه… می پسندی عروس خانوم؟
خنده ام میگیرد:
-اوهوع! و من چرا انتظار داشتم که با شلوار
گرمکن و تیشر ِت هاوایی و کتونی بیای؟!
اخم بامزه ای میکند و با خنده میگوید:
-اونطوری دوست داری؟ واسه عقد دی ِفش
ِر
کنم
برات…
سرش را نزدیکتر می آورد و زمزمه میکند:
-به شرطی که توام چادر گلگلی بپوشی و جوراب
سفید پات کنی، با تق
ِی
تق پاشنه دار! من بگردم
ِر
دو عروسم اصن…
لعنت به این زبانش که در جواب هرگز کم نمی
آورد!
گلویی صاف میکنم و میگویم:
-منو که میشناسی… و میدونی از اول چطوری
بودم… ولی حقیقتا انتظار نداشتم که تو انقدر از
خو ِد واقعیت دور بشی…
-خو ِد واقعیم هم درمیارم نشونت میدم… بذار عقد
برسه تموم شه، اون موقع قشنگ با م ِن واقعی
سوفرایز میشی حورا خانوم!
بی ادبی حرف زد؟! نمیدانم!! اخمی میکنم و
میگویم:
-تا ببینیم میرسیم به اون مرحله یا نه!
اینبار عمیق نگاهم میکند و نگاهش توی صورتم
سرکشی میکند و چند ثانیه ای سکوت میکند. و در
آخر توی چشمانم میگوید:
-می رسیم… خوشگل!
#پست635
نمیدانم چرا طرز نگاه و لحنش، تا این حد برایم
نفسگیر است! به خصوص چرخش مردمک های
سیا ِه چشمانش، به قصد دید زد ِن جزء جزء
صورتم…
پلک میزنم و بزاق گلویم را فرو میدهم و با جدیت
میگویم:
-اگر از دید
ِن
زد بنده سیر شدید، لطفا بفرمایید!
-نشدم!
چه ُرک!
قلبم میریزد و چند ثانیه ای بینمان سکوت میشود.
او صورتش را نزدیکتر می آورد و زمزمه وار
میپرسد:
-بازم بریم تو اتاق؟!
جان به جانش کنند، بهادر است! همان بهادر…
دقیقا همان
ِر
بهاد عوضی و لعنتی و خاص…
که با شیطنت ادامه میدهد:
-حرف زیاد داریما… نظرت چیه تو اتاقت به
توافق برسیم؟ هم فضاش خوبه، هم تخت داره، هم
اگر زیپ میپی باز شد، من هستم برات ببندم…
گوشه ی لبم میپرد و آرام میغرم:
-این جدی بودنته؟!
-حرفامونم میزنیم…
دلم میخواهد با مشت بزنم توی سیکس پک هایش!
-دقیقا کدوم حرفا؟ حرف درمور ِد تخت و زیپ و
لباسا و موهای من و رنگ لباس زیرم؟!
این آخری از دهانم در رفت و او با تکخندی
میگوید:
-اونا هم مقوله ی مهمیه… بالاخره آدم میخواد زن
بگیره، باید از زیر و ب ِم زنش سردربیاره یا نه؟
چشمانم را برایش جمع میکنم و تاکید میکنم:
-زنش… نه من!
او خیره ی چشمانم میشود.
#پست636
-نکن اونطوری چشم عسلی! جدی میخوام حرفاتو
بشنوم…
در کسری از ثانیه میتواند موضعش را عوض کند
و من را سردرگم کند.
-چه حرفی بهادر؟
-هر حرفی…
شانه ای بالا می کشم:
-حرف خاصی نداریم ما!
نگاهش بین چشمانم جابجا میشود و میگوید:
– زنم نمیشی، حرفاتو که میتونی بزنی؟ خواسته
هاتو که میتونی بگی؟ شرط و شروط…
انتظارات… از خودت بگی، من بشنوم… من بگم،
تو بشنُفی… بابا جلسه جدیه، جدی اومدم
خواستگاریت!
کاش واقعا میفهمیدم که جدی است، یا حتی این
حرفهایش هم مسخره بازی ست!
بابا میگوید:
-آقا بهادر بفرما… خیلی وقته سر پایی…
بهادر رو بهش سری تکان میدهد، کاملا محترمانه!
-چشم حاج عمو…
و با نگاه گذرایی به من، رد میشود و روی مبل
تکی می نشیند و من را توی سردرگمی عجیبی
میگذارد.
تیپش… طرز نشستنش… طرز برخورد و
رفتارش… حتی نگاه جدی و حرکات ریز و
میمی ِک صورت و جوابهایش، همه را به شدت
متحیر کرده است… حتی خانواده ی خودش را!
سوره یک نگاه به من میکند و یک نگاه به او… و
از طرز نگاهش میفهمم که دارد منفجر میشود، تا
بیاید و درمور ِد این بهادر حرف بزند!
وحید گوشه چشمی خیره اش است و این بهادر،
فقط یک کت و شلوار عوض کرده و دستی به سر
و رویش کشید و حالا، از تما ِم مردهای این جمع
خوشتیپ تر است!
به طوری که مامان همانطور که نشسته، زل زده
به او و گویا واقعا شک کرده که این… همان
است؟!!
عمو منصور با لبخند مهربانی رو به من میگوید:
-دخترم شما هم بیا بشین…
#پست637
دمی میگیرم و تشکری میکنم. جعبه ی گل را
روی کانتر میگذارم و همان لحظه سوره کنارم
سبز میشود.
حتی یک ثانیه فرصت نمیدهد و با انگشتی که توی
پهلویم فرو میکند، ریز ریز میگوید:
-این بهادره؟! این؟! همونه؟ این خودشه، یا اون؟
تو گفتی تیپ بزنه؟ چه خوشتیپ شده… اصلا
باورم نمیشه همون باشه… انگار جاشو با یکی
دیگه عوض کرده… مگه میشه؟!
ِر
جادوگ سیندرلا
رفته سراغش؟ تو رو خدا یه نگاه به مامان بنداز…
ببین چطوری نگاش میکنه؟
هیجان زده است و میگوید و میخندد و من میدانم
که آن مر ِد جوان که آنطور محترمانه رو به جمع
نشسته و با آرامش پا روی پا انداخته و هر از
گاهی صحبتی میکند، همان بهادر است!
فقط کمی جدی شده… کمی بیش از حد مرتب و
باکلاس شده… کمی بیش از حد مردانه شده…
کمی بیش از حد در چشم بقیه محترم شده… کمی
هم بیش از حد… به ایده ها و سلای ِق حورای
بهشتی، نزدیک شده!
این هم از سیاس ِت جدیدش…
چرا؟!
که بتواند دل مامان و بابا را به دست بیاورد و
رضایتشان را جلب کند؟! یا مثلا… شاید رضای ِت
من را؟!!
خنده دار است، خنده دار!
شاید هم جدی بودنش واقعا اینطوری است. منی که
تا به حال او را اینطور ندیده ام. و از کارهایش
اصلا سردرنمی آورم و بازهم غافلگیر شده ام و
این لعنتی اینبار چه میخواهد؟!
خدا میداند و بس!
-حورا با توام! حواست کجاست؟!
از فکر بیرون می آیم و با حواس پرتی رو به
سوره میگویم:
-اینجام… چی شده؟
با حرص میخندد و پچ پچ میکند:
-میگم به خاطر تو تیپ زده، یا کلا آد ِم خوشتیپی
بود؟! اگه اینطوریه دفعه ی پیش چرا اونطوری
عجیب غریب اومده بود؟!
با خنده ی مسخره ای میگویم:
-چون میدونه از آدمای عجیب غریب خوشم میاد!
#پست638
با تعجب میگوید:
-یعنی واقعا از اون ظاهرش خو ِشت اومده بود؟!
چه بگویم خب… وقتی… ماهها همانطوری دیده
بودمش و خب… جذبش شده بودم!!
-نمیدونم سوره…
بازویم را میچسبد و کنجکاو و متعجب میپرسد:
-چطور شد الان برات تیپ زده اومده؟!
-چون میخواد رضایت من و خانواده مو جلب
کنه…
ابروانش بالا می رود.
-آهااان… سیاس ِت به جایی به کار گرفته واسه
جلب
ِر
نظ مامان و بابا… و تو چی؟!
-من چی؟
خنده ی پرمنظوری روی لبش می آید.
مرسیییییییییییییییییی
بچها یکم بهم ریختگی داره ،،،،،طولانیع نمیرسم ویرایش کنم ،،، خودتون دیگه ویرایش کنید💛
😟 🥲
میگم فاطی جون نمیشه امشبم رمان حورا رو بزاری بخدا خیلی دلم میخواد امشبم پارت بزاری 😁
خواهش میتولمممم 😊😊 😊
بخدا پارتاش کوتاهن ،خیلی کم پارت میزاره,,
امشب بزارم فرداشب نزارم؟؟؟
خب پس میل خودتون باشه عزیزم
😂😂
😡 نخند حق تصمیم دادیم دیگه دخالت نمیتونم
شرمنده بخدا 😂
توان مالیم در همین حد بود😂
چه حرفیه عزیزم دشمنت شرمنده
شما ۱ دونه عشقی
قربونت عزیزم❤️