– الآنم پاشو برو.. بی زحمت به مامانمم بگو سرش درد می کرد قرص خورد خوابید.. که نیان تو اتاق! می خوام یه کم تنها باشم!
دست خودم نبود که بی اختیار نگاه نگرانی به صورتش انداختم.. حتی می ترسیدم فکر احمقانه ای که توی سرم می چرخید و به زبون بیارم..
ولی آفرین انگار خط نگاهم و خوند که گفت:
– نترس بابا.. دیگه انقدری هم روانی نیستم که واسه یه آدم.. کسی که هرکاری ازش برمیاد.. خودم و بکشم! ته تهش اینه که.. فکر کنم مرده دیگه.. غیر از اینه؟ منطقیه یه نفر واسه مرگ یکی دیگه خودکشی کنه؟ حتی اگه.. خیلی براش عزیز باشه!
دیگه نتونستم جلوی ترکیدن بغضم و بگیرم.. دستام و برای به آغوش کشیدنش دراز کردم و اونم انگار منتظر همین حرکت از من بود که بلافاصله چسبید بهم صدای گریه اش تو اتاق پیچید..
– خیلی دوستش داشتم درین.. خیلی دوستش داشتم! نمی دونی چه نقشه هایی واسه خودمون کشیده بودم.. ای خـــدا.. می خواستیم دور دنیا رو بگردیم.. می خواستیم خوشبخت ترین آدمای دنیا بشیم.. می خواستیم کاری کنیم که هیچ وقت خنده از رو لبمون نیفته! ما احمقا حتی.. اسم بچه هامونم انتخاب کرده بودیم چون.. چون شک نداشتیم که هر اتفاقی بیفته.. آینده امون جدا از هم نیـــــست! پس چی شد درین؟ چرا به اینجا رسیدم؟ ای خدا مگه من چیکار کردم؟ چی کم گذاشتم براش؟ من عاشقش بودم.. می دونست.. اون عوضی می دونست که عاشقشم.. مگه از عشق بالاتر چیه که واسه پیدا کردنش رفت سراغ یکی دیگه؟ دیگه چیکار باید می کردم که نکردم؟ چیکار می کردم خـــــدا.. تو به من بگـــو!
بدون اینکه توانی برای حرف زدن داشته باشم.. هم پای رفیق داغ دیده و شکست خورده ام.. اشک ریختم و انقدر توی بغلم نگهش داشتم تا آروم گرفت..
بیخودی داشت دنبال دلیل می گشت.. بیخودی سعی داشت خودش و مقصر نشون بده.. بعضی وقتا آدما.. خودشونم نمی دون دلیل کارشون چیه.. فقط می خوان اون کار و انجام بدن..
بی اهمیت به اینکه تهش.. یه دره عمیقیه به اسم پشیمونی.. که خواه ناخواه توش می افتی و اینکه بتونی از اون ورش بیرون بیای و خودت و نجات بدی و دوباره تو مسیر راهت قرار بگیری.. فقط یه احتماله.. یه شانسی که نصیب هرکسی نمی شه!

*
از اونجایی که میران هنوز آنلاین نشده بود تا جواب پیامم و بده.. در خونه رو با کلیدی که خودش چند وقت پیش بهم داده بود باز کردم و رفتم تو!
می تونستم زنگ بزنم بهش ببینم کجاست ولی.. نمی دونم.. شاید تحت تاثیری اتفاق امروز و گندی که آراد زد منم بددل شدم که با این جواب ندادن میران به استرس افتادم و دلم خواست یه کنکاشی بکنم تا بفهمم دلیلش واسه این کار چی بوده!
با صدای پارس ریتا یه لحظه سرجام وایستادم و زل زدم بهش که داشت به سمتم می دویید.. بعد از اینهمه مدت هنوز به این موجود عادت نکرده بودم.. هرچند که اون کاملاً با من راه می اومد!
میران گفته بود که وقتی کنار پام وایمیسته و پوزه اش و به شلوارم می ماله یعنی.. یه کم محبت و ناز کشیدن می خواد منم.. برای اینکه این اخت بودنش باقی بمونه و یهو هوس نکنه من و به چشم دشمنش ببینه.. دستم و آروم روی سر پشمالوش حرکت دادم و به سبک میران گفتم:
– آفرین دختر خوب!
مکثی کردم و انگار که واقعاً ازش انتظار جواب دادم پرسیدم:
– بابات کجاست که خبری ازش نیست؟ فقط دعا کن اون چیز زشتی که توی سرم داره می چرخه واقعی نباشه!
ریتا که خوش آمد گویی کرد و برگشت سمت لونه اش.. منم با قدم های بلند رفتم تو ساختمون.. ماشین میران توی جای همیشگیش پارک بود و این یعنی خونه اس..
ولی هنوز نفهمیده بودم که چرا جوابم و نداده.. یه صدایی می گفت بیخودی میران و با آراد مقایسه نکن.. تو این مدت شناختیش و خوب می دونی همچین آدمی نیست.. ولی دست خودم نبود و بی دلیل دلشوره داشتم!
شایدم چون.. می ترسیدم خدای نکرده بلایی سرش اومده باشه و با همین فکر وقتی دیدم تو سالن پایین و آشپزخونه نیست بلند صداش زدم:
– میــــران؟
هرچقدر گوشم و تیز کردم جواب نداد و همینکه خواستم با عجله برم سمت پله ها.. گوشیم زنگ خورد و به محض دیدن اسم خودش جواب دادم:
– الو میران؟
برعکس من پر از تشویش با خونسردی جواب داد:
– اینجا چیکار می کنی؟
با تعجب نگاهی به دور و برم انداختم و پرسیدم:
– کجایی؟ تو اتاقتی؟
– نه!
– پس از کجا فهمیدی اینجام؟ کجایی اصلاً!
– بیا پایین!
حالا وسط اینهمه کلافگی من بازیش گرفته بود.. چند تا پله ای که بالا رفته بودم و پایین اومدم و گفتم:
– پایینم!
– پس چرا نمی بینمت؟

– مسخره بازی در نیار اینجا نیستی تو.. حتی صداتم نمی شنوم!
– الآن دقیقاً کدوم پایین اومدی؟
با گیجی لب زدم:
– رو پله ها بودم که زنگ زدی.. اومدم تو سالن پایین الآن!
یه کم مکث کرد و بعد با صدای بلند زد زیر خنده. استرسم یه جورایی برطرف شده بود با این رفتار خونسرد میران که اثری از دستپاچگی توش دیده نمی شد.. ولی حالا از حرص بود که گفتم:
– می شه نخندی و فقط بگی کجایی؟ اگرم نمی خوای من و ببینی که برگردم خراب شده خودم!
– خیله خب بیا پایین دیگه من پایینم!
– میـــران!
– بابا منظورم زیر زمینه! درش درست زیر تراسه برو بیرون می بینی!
– خب این و از اول بگو!
– یعنی از لذت حرص دادنت بگذرم؟ محاله!
پوفی کشیدم و گفتم:
– اونجا چیکار می کنی؟
– بیا خودت می بینی!
دیگه بهم مهلت حرف زدن نداد و خودش تماس و قطع کرد.. منم درحالیکه حالا حس کنجکاویم قوی ترین حس وجودم بود سریع از پله های جلوی ساختمون پایین رفتم و دری که درست زیر تراس و کنار پله ها بود و پیدا کردم و رفتم تو!
برعکس چیزی که فکر می کردم اصلاً شبیه زیرزمین نبود و فضای تاریکی نداشت.. حتی زیادی روشن و دل باز هم به نظر می رسید!
یه ردیف پله های مارپیچ شیشه ای درست از جلوی همون در شروع می شد و من با استرس اینکه یهو زیر پام ترک برندارن ازشون پایین رفتم که تو اولین پیچ تازه چشمم به فضای دلباز با یه نورپردازی فوق العاده و آخرسر.. استخری که اون وسط زیر نور هایی که به سطحش می تابید.. می درخشید افتاد و لبام از دو طرف کش اومد!
نگاهم هنوز به طراحی بی نظیر این قسمت از خونه بود که یه میران از وسط آب بیرون اومد و خودش و با تکیه به دیواره استخر نگه داشت!
– بالاخره فهمیدی پایین کجاست؟
با همون لبخندی که تحت تاثیر دیدن این مکان قشنگ بود و از رو لبم پاک نمی شد چند تا پله باقی مونده هم پایین رفتم و گفتم:
– خیلی نامردی که اینجا رو زودتر بهم نشون ندادی!
– نشون دادنش چه فایده ای داشت؟ وقتی می دونستم.. افتخار نمیدی اینجا یه شنای دو نفره داشته باشیم!
خنده ام گرفت از فرصت طلبیش ولی به روم نیاوردم و زل زدم به دور و برم.. انقدر همه چیز تمیز بود و برق می زد که بدون تذکر میران خودم کفش هام و همونجا درآوردم و یه جفت دمپایی که برام گشاد هم بود پوشیدم و بهش نزدیک شدم..