می دونستم این بدبختی.. با شکستن تلویزیون یا نابود کردن هر وسیله ای که میران اون فیلم و توش ریخته.. تموم نمی شه.
آدمی که چند ماهه داره واسه من و زندگیم و به خاک سیاه نشوندنم نقشه می کشه.. انقدری حواسش جمع هست که چندین کپی از این آشغالی که درست کرده داشته باشه واسه روز مبادا و دست و پا زدن من.. دیگه هیچ وقت قرار نیست چیزی رو درست کنه!
با حس سوزشی که تو کل بدن برهنه و زخم و زیلی شده ام حس کردم.. به خودم اومدم و با اینکه دیگه هیچ جایی نبود تا بتونم توش یه کم با خیال راحت نفس بکشم.. ولی فقط برای دور شدن از این جهنم که بدترین لحظات عمرم و برام رقم زد.. رفتم تو اون اتاق منحوس و لباسایی که بوی بدی در اثر درست خشک نشدن گرفته بود و با بدبختی پوشیدم و بدون اینکه نگاهی توی آینه به خودم بندازم و مطمئن بشم از اینکه ظاهرم شکل و شمایل آدمیزاد و داره یا نه.. رفتم از خونه ای که ازش فقط خاطرات و حس خوب داشتم و حالا.. با معنای واقعی.. قتلگاهم شد!
*
با صدای ضربه هایی که به در خونه ام می خورد.. مثل تمام این چند ساعت که با کوچکترین صدایی تمام تنم به رعشه می افتاد تو جام پریدم و بازوهای زخمی شده ام و بی اهمیت به سوزشش بیشتر با دستام فشار دادم.
چرا دست از سرم برنمی داشتن.. چرا نمی ذاشتن چند ساعت نفس بکشم و به این مصیبت جدیدم فکر کنم بلکه بتونم براش یه راه چاره پیدا کنم.
از شر تماس های پشت سر هم آفرین هنوز خلاص نشده بودم که حالا یکی اومده بود پشت در واحدم و می خواست این یه اپسیلون آرامشی که با بدبختی برای خودم درست کرده بودم هم به فنا بده!
– درین جان؟ دایی بیداری؟ در و باز کن دخترم!
صدای داییم نگاه ماتم و از دیوار سفید رو به روم گرفت و چشمام و با شرمندگی محکم به هم فشار دادم.. اون لحظه ای که میران تهدیدش و عملی می کرد و اون مدرک های کثافت بار و براش می فرستاد.. اون لحظه ای که داییم چشمش به یه ثانیه از اون فیلم می افتاد.. بازم این جوری من و با محبت صدا می کرد؟
خدایا چیکار کرده بودم مگه.. که اینجوری من و انداختی توی چاهی که تهش فقط و فقط بی حیثت شدنم بود! گناه من چی بود تو این زندگی که هر روزش با تقاص پس دادن گذشت!
– درین جـــــان! باز کن در و دایی!
نفسی گرفتم و با بدبختی خودم و از روی تخت کشیدم پایین..

تقصیر خودم بود که الآن اینجوری نگران شده بود.. وقتی با اون حال داغون و رنگ و روی مثل گچ سفید شده برگشتم خونه.. اصلاً یادم نبود که خانواده برادر زن دایی هنوز اینجان و آرمین که هنوز منتظر گرفتن یه وقت از من واسه حرف زدن بود.. جلوی راهم سبز شد با دیدن حال و روزم جوری بهت زده شد که دیگه حتی سلامشم نتونست کامل به زبون بیاره.
منم فقط از این فرصت استفاده کردم و با سرعت اومدم بالا و حالا بعد از چند ساعت انگار خبر بد بودن حالم به گوش دایی رسیده بود که با نگرانی داشت صدام می زد.
قصد باز کردن در و نداشتم.. واسه همین با همون بدنی که به خاطر کم شدن سوزش زخم ها پماد مالیده بودم و دیگه چیزی نپوشیدم تا بهش مالیده نشه.. با کمک دیوار خودم و تا جلوی در رسوندم و صدام و بلند کردم:
– بله دایی؟!
البته فقط یه تلاش ناموفق بود چون خودم بعد از سکوت چند ساعته.. تازه داشتم تاثیر جیغ و ضجه هایی که کشیدم و روی صدام می فهمیدم.
داییم که صدای ضعیف و گرفته ام و نشنیده بود دوباره شروع کرد در زدن که یه کم نزدیک تر شدم و بعد از صاف کردن بی نتیجه گلوم گفتم:
– بله دایـــی؟!
بالاخره شنید و با بهت گفت:
– درین؟ چی شده دخترم؟ صدات چرا اینجوریه؟
دم دستی ترین بهونه ای که اون لحظه به ذهن مشوش و پریشونم رسید و به زبون آوردم و گفتم:
– مریض شدم دایی! دیشب.. دیشب مجبور شدم.. یه کم تو بارون بمونم.. سرما خوردم..
– ای بابـــا! در و باز کن ببینمت.. خوبی الآن؟
– خوبم به خدا.. می ترسم شما هم بگیری.. بالاخره سرایت می کنه!
حالا دیگه بغضمم قاطی صدای داغونم شده بود.. یعنی از این به بعد وضع من همین بود؟ هر روز و هر لحظه دروغ گفتن واسه رسوا نشدن پیش این تنها آدم هایی که توی زندگیم موندن؟
– پس لباست و بپوش بریم دکتر!
چشمام و محکم بستم و پیشونیم و به در چسبوندم. داییِ همیشه بی خبر از حال و روز من.. درست تو بدترین زمان ممکن حس وظیفه شناسیش گل کرده بود و من می دونستم به خاطر لطفیه که در حقشون کردم ولی.. کاش می فهمید که بهش احتیاج ندارم.. کاش می فهمید که دیگه هیچی نمی تونه درد من و تسکین بده!
– صبح خودم رفتم.. کلی دارو داد بهم. گفت باید استراحت کنی تا خوب شی. دارو هم سر وقت می خورم.. نگران نباشید..

– مطمئن باشم؟
– بله دایی!
– خیله خب.. میگم فریده سوپ برات درست کنه بفرسته!
– نمی خواد.. از گلوم چیزی پایین نمیره!
– نمی شه که دخترم.. یه چیزی باید بخوری تا زودتر خوب شی.
دیگه چیزی نگفتم و گذاشتم به خیال خودش یه قدمی برای بهتر شدن حال و روزم برداره.. ولی همینکه خواست بره.. نفهمیدم چی شد که صداش زدم:
– دایی!
– جانم؟!
نفس عمیقی کشیدم و بی اهمیت به عواقب این سوال و دلیلی که باید برای مطرح کردنش ارائه بدم گفتم:
– اون.. اون آدمی که.. خونه رو با.. دغل بازی بهتون فروخت…
وسط حرفام از شدت فشاری که برای حرف زدن به حنجره ام وارد شده بود به سرفه افتادم و بعد داییم بود که با کلافگی گفت:
– بعد میگی حالم خوبه؟
اهمیتی ندادم و سوالم و پرسیدم:
– اون آدم.. اسمش چی بود؟
مکثش از تعجب بود و یه کم بعد پرسید:
– واسه چی می پرسی؟
– همینجوری.. می خوام بدونم.
توضیحم اصلاً قانع کننده نبود و با بدبختی ادامه دادم:
– یعنی.. یه همچین موضوعی برای دوستمم پیش اومده.. یکی یه پیشنهادِ… مشابه این بهشون داده.. گفتم نکنه اونم.. اونم کلاهبردار باشه.. خواستم اسمش و بدونم که… بهش بگم!
– خدا نگذره ازش.. اسمش میران محمدی بود.. حتماً به دوستت بگو که مثل ما با سر پرت نشه تو چاه!
داییم خبر نداشت.. اونی که الآن خودش و ته یه چاه عمیق و تاریک حس می کرد.. من بودم.. نه دوستم! پس دروغ نگفته بود.. پس راست گفت که از این به بعد دیگه هیچ دروغی بهم نمی گه.. پس جدی جدی.. همچین آدم کثیفی بود و من.. تو خیالات خامم ازش.. یه فرشته ساختم! یه فرشته نجات.. که از خود آسمون اومده توی زندگی پر از نکبتم تا.. معنی واقعی خوشبختی رو نشونم بده.
«خاک بر سرت درین.. خاک بر سرت!»
دیگه یادم نیست به دایی چی گفتم و اون چی جواب داد ولی صدای قدم هاش که از پله ها پایین می رفت و شنیدم و خودم و با بدبختی دوباره برگردوندم تو اتاق و ولو شدم روی تخت.
حتی این اتاق و تخت لعنتی هم شاهد حماقت های من بود و اون شبی که چسبیده به میران تا صبح خوابیدم و کیف کردم از اینکه یه آدم.. یه مرد.. یه پسر مجرد.. تا این حد بلده خودش و.. نفسش و کنترل کنه و همونجا به یقین رسیدم مردِ رویاهام و پیدا کردم.. چقدر وسیله های این اتاق.. به ساده لوحیم خندیده بودن!