به پهلو تو خودم مچاله شدم و سرم و گذاشتم رو بالشی که از اشک چشمام خیس خیس شده بود. تا همین لحظه فقط یه سوال تو سرم بود.. یه چرای پررنگ که به جواب نرسید و حالا.. یه سوال دیگه بود که باید از خودم می پرسیدم:
«حالا چی می شه؟»
حالا که دیگه با همه وجودم درک کردم میران چه موجود وحشتناک و خطرناکیه.. حالا که دیگه مطمئن شدم حرفاش راست بود و جدی جدی اون باعث بدبخت شدن داییم شده.. حالا که با یه اعتماد مسخره جسمم هم در اختیارش گذاشتم و اونم با وقاحت از تمام لحظه های خصوصی و مشترکمون فیلم گرفته بود تا مدرکی باشه برای رابطه کامل و همه جانبه ما.. حالا که دیگه فقط به چند دقیقه زمان نیاز داشت برای نابود کردن کامل من و این کار و هرموقع که اراده کرد می تونست انجام بده.. چی می خواست بشه؟
تکلیف من از حالا به بعد چی می شد؟ باید تن می دادم به این بازی کثیفش؟ باید می شدم یه برده؟ یه ملعبه؟ یه عروسک خیمه شب بازی که با قدرت دستای میران حرکت کنه؟
منی که حتی نمی خواستم یه ثانیه چشمم بهش بیفته یا به اندازه یه کلمه صداش و بشنوم. از حالا به بعدی که مطمئناً به همین راحتی دست از سرم برنمی داشت.. چه جوری باید تحملش می کردم؟ چه جوری باید این لحظه های عذاب آور و پشت سر می ذاشتم؟
به چه امیدی؟ بعد از این سیاهی هایی که همه زندگی و روز و شبم و پر کرده بود و از این به بعد رفته رفته بیشتر هم می شد.. روزنه و نوری می دیدم که بهم انگیزه بده برای جلو رفتن؟
تو افکارم غرق بودم و هنوز نتونسته بودم به یه نتیجه مشخص برای فردام که یه روز جدید شروع می شد و زندگی منم باید خواه ناخواه ادامه پیدا می کرد برسم.. که صدای پیام گوشیم بلند شد و من باز تو جام پریدم!
ندیده می دونستم آفرینه.. دیروز که اوج نگرانی احمقانه من و برای گم شدن میران فهمیده بود بهم گفت خبر بده و حالا که تا این لحظه خبری ازم نشده بود داشت یه سره زنگ می زد و پیام می داد..
وضعیتم انقدر اسف بار و حال به هم زد بود که حتی روم نمی شد درباره اش با صمیمی ترین دوستم حرف بزنم.. هرچند که خودشم چند وقت پیش تو یه شرایط مشابه قرار داشت و ضربه بدی از آراد خورد ولی.. باز صد رحمت به آرادی که با هزار ترفند آفرین و از زندگیش بیرون کرد تا عذاب نکشه وسط رابطه ای که دیگه توش.. عشق و علاقه ای نبود.. نه مثل هیولای وحشتناک زندگی من.. که بدترین ضربه ممکن و بهم زد و وسط زمین و هوا.. معلق نگهم داشت..

با همه اینا دلمم نمی اومد تو این حجم از بی خبری نگهش دارم.. شاید همین پیام دادن بهترین گزینه بود چون دیگه حرف زدن با این حنجره داغون برام سخت شده بود..
واسه همین گوشیم و برداشتم تا پیامش و بخونم که با دیدن اسم و شماره اون آدم.. تو یه ثانیه همزمان.. هم یخ زدم و هم.. به نقطه جوش رسیدم!
میران همیشه کاری کرده بود تا اولین هام و تجربه کنم و حالا این حسی که با دیدن اسمش یه جا به وجودم تزریق شد هم.. جزو همین اولین تجربه ها.. اونم از نوع بدترینش بود!
نفس سنگینم و بیرون فرستادم و با بدبختی پیامش و باز کردم:
«بادوم کوچولوی من چطوره؟!»
لبم و محکم به دندون گرفتم و به پشت خوابیدم.. تنها جایی از بدنم که دستم بهش نرسید و سالم تر بود و با برخورد به این ور اون ور.. تیر نمی کشید..
چه خیال خامی که فکر می کردم.. حداقل فعلاً دیگه کاری به کارم نداره و همینکه زهر چشمش و گرفت و مدرکش و نشونم داد.. واسه عذاب چند روزه ام کافیه و ضربه بعدیش و بعداً رو می کنه.
ولی حالا فهمیده بودم که کوتاه اومدن و پا پس کشیدن.. تو قاموس این آدم نبود و من باید حالا حالاها خودم و برای فشار ضربه هایی که به ناحق.. بهم تحمیل می کرد.. آماده می کردم!
می دونستم قایم کردن خودم هیچ فایده ای نداره و اول آخر باید تن بدم به دیدن دوباره اش و برخوردهای پر از نفرت و انزجار که یه چشمه اش و با دیدن پیامش لمس کردم.
ولی تو این لحظه هنوز انقدری آماده نبودم که جواب این حجم از وقاحتش و بدم.. واسه همین گوشیم و سایلنت کردم و چشمام و رو هم گذاشتم تا شاید یه خواب چند ساعته بتونه حتی شده یه ذره.. تواناییم و دربرابر این غول بی شاخ و دم زندگیم.. بالا ببره!
×××××
آخر شب بود که ماشین و تو حیاط پارک کردم و پیاده شدم. قبل از رفتن تو ساختمون.. راه افتادم سمت لونه ریتا تا آب و غذاش و چک کنم.
صبح که از خونه بیرون رفتم و بعد از اینکه دورا دور درین و تا دم خونه اش اسکورت کردم.. فقط تا شب تو خیابون ها چرخیدم و فکر کردم و برنامه های بعدیم و کنار هم چیدم.. یادم رفت قبلش به ریتا سر بزنم و الآن حسابی از دستم شاکی بود..
همینطورم شد و وقتی نزدیکش شدم صدای پارس کردن آرومش که مثل همیشه هیجانی نبود به گوشم خورد و لبخند کجی رو لبم نشست.
دختر کوچولوم ناز کرده بود و حالا باید چند دقیقه باهاش بازی می کردم تا دلخوریش برطرف بشه..

حالا دیگه تنها موجود زنده ای که هم من می خواستم داشته باشم و هم اون.. همین ریتا بود.
نه مثل درین.. براش تبدیل به نفرت انگیز ترین آدم روی زمین شده بودم.. نه مثل عمه ام فکر می کرد با پنهون کاری در حقم لطف می کنه و منم رو همین حساب.. برای همیشه کنار بذارمش..
حالا دیگه فقط.. خودم بودم و ریتا..
نیم ساعتی باهاش وقت گذروندم و بازی کردم.. تا بالاخره همون شور و هیجان همیشگی به وجودش برگشت و آشتی کرد.
کاش دلخوری آدما رو هم می شد همین قدر راحت در عرض چند دقیقه از دلشون در آورد.. البته اگه فقط دلخوری بود ممکن بود بشه.. ولی برای یه خشم و کینه ای که احتمالاً تا آخر عمر قدمت داره.. دیگه کاری نمی شد کرد!
از جام بلند شدم و راه افتادم برگردم سمت ساختمون.. که توی تاریکی برق یه چیزی روی زمین توجه ام و جلب کرد و چند متر جلو تر برای برداشتنش روی پاهام نشستم!
یه آینه بود که با افتادن نور چراغ روی صفحه اش داشت برق می زد.. برش داشتم و دستی به سطح کدر شده اش کشیدم.. طرح قشنگی داشت.. دورش چوبی بود به شکل اشک و وسطش یه آینه گرد ساده..
یادم افتاد که دیشب.. درین تو همین نقطه وایستاده بود وقتی من و نزدیک لونه ریتا دید و بعد اونجوری برای بوسیدنم نزدیک شد..
حتماً کیفش همینجا افتاده بود و صبح هم انقدر با عجله و عصبانیت از خونه خارج شد که نفهمید این از توش افتاده بیرون..
آینه رو برداشتم و با خودم بردم تو ساختمون.. تا همین لحظه به طرز عجیبی سعی داشتم همچنان خودم و تو همون خلسه نگه دارم و به اتفاقات گذشته فکر نکنم.
نمی دونم چرا ولی دوست نداشتم.. با فکر کردن به نتیجه ای برسم و ببینم اون آرامش و خوشحالی مد نظرم نصیبم شده یا نه..
همینکه بالاخره این نقشه عملی شد و من دیگه مجبور به نقش بازی کردن نبودم.. برام کفایت می کرد. قبلاً به اندازه کافی فکر کرده بودم به اینکه کی حقشه و کی نیست.. پس فکر کردن بیشتر.. فقط خودم و آزار می داد و من.. این و نمی خواستم.
ولی با رفتنم تو ساختمون.. دیگه هیچی دست خودم نبود.. چراغا رو روشن کردم و با دیدن وضعیت آشفته تی وی روم.. مستقیم به همون سمت رفتم..
نگاهم و دور تا دورش چرخوندم و پوزخند تلخی روی لبم نشست..
همین؟! یه تلویزیون شکسته و یه پیراهن پاره پاره شده.. اوج تلاشش برای خالی کردن خشمش بود؟!