یه کم فکر کرد و خیره به زمین لب زد:

– ولی شاید.. بعد از امشب.. یه کم آروم تر بشم. یه کم دلم خنک تر بشه.. شاید دیگه بتونم نفس بکشم.. بتونم یه خواب راحت داشته باشم بدون این که وسطا چند بار با استرس و وحشت از خواب بپرسم به خاطر کابوس هایی که نقش اول همه اشون تویی! شاید یه کم.. فقط یه کم راحت تر زندگی کنم از تصور این که منم.. ضربه ام و.. اون جوری که دلم می خواست به روح و روان آدمی که از کوچکترین موقعیت برای تهدید کردن و پاشیدن رنگ سیاه به زندگیم استفاده می کرد.. وارد کردم!

دلم می خواست حرف بزنم.. بهش بگم که چقدر داره اشتباه می کنه.. بهش بگم که این راهش نیست.. چون من رفتم.. من تجربه کردم و دیدم تهش.. هیچ نتیجه ای نداشت به جز بیشتر درد کشیدن.. بیشتر فکر و خیال کردن و یه پشیمونی بزرگ.. که هیچ راهی برای خلاص شدن از دستش وجود نداره!

دلم می خواست از این توهم مسخره و پوچ.. که بعد از انتقام.. قراره یه زندگی شاهانه و پر از آرامش و داشته باشه و هیچ چیزی این آرامش و از بین نبره.. بکشمش بیرون..

ولی زبونم از کار افتاده بود.. فقط مغزم داشت روی دور تند کار می کرد و بیشتر از همه.. به تاریخ اتفاقاتی که توی چند ماه اخیر افتاد فکر می کردم.

مدام از خودم می پرسیدم که اگه واقعاً هدفشون از نزدیک شدن به من و زندگیم و شرکتم.. انتقام بود.. چطور ممکنه که زودتر از من دست به کار شدن؟

یه جورایی انگار همچین روزی که من مثل یه بلا رو سر درین نازل بشم و پیش بینی کرده بودن که از چندین ماه پیش برنامه ریزی کردن و الآن.. به هدفشون رسیدن!

اما زبونم برای پرسیدن همین سوال هم کار نکرد.. تا این که درین خودش زبون باز کرد و همون طور که هنوز خیره به زمین غرق تو فکر و خیالاتش بود لب زد:

– شاید اگه.. شاید اگه بفهمی تو هم مثل من.. قربانی جنایت یه آدم دیگه شدی و به ناحق باید.. تقاص پس بدی.. دلم آروم بگیره!

سرش و که بالا گرفت و با نگاه مبهوت مونده من رو به رو شد.. خندید و گفت:

– مطمئنم برات جالبه که بدونی.. این بلاهایی که تصمیم گرفتیم با کوروش سرت بیاریم.. هیچ ربطی به کاری که با من کردی نداره! اون و واگذار می کنم به خدا.. خودش می دونه باهات چیکار کنه! ولی الآن.. اینجاییم تا.. یه حساب دیگه رو با هم تسویه کنیم!

دیگه چیزی به منفجر شدن مغزم از شدت فکر کردن نمونده بود و وقتی دیدم درین.. بازم به یه نقطه خیره شده و قصد حرف زدن نداره.. با نهایت درموندگی پرسیدم:

– چه حسابی؟

چند قدم عقب عقب رفت و انگار که دیگه پاهاش توان نگه داشتن وزنش و نداشتن.. تکیه داد به دیوار کانکس و شروع کرد به حرف زدن:

– گفتی.. اون موقع که.. مادر من.. زندگیتون و زیر و رو کرد.. من هفت ساله ام بود! شاید با خودت فکر کنی.. یه دختر هفت ساله.. غرق تو دنیای بچگی خودشه و.. از اتفاقات دور و برش خبر نداره.. یا حتی اگه خبر داشته باشه.. به مرور زمان فراموش می شه.. همینطورم هست.. من خیلی از خاطرات بچگیم توی اون سن و سال و فراموش کردم.. به جز یه خاطره.. که انقدر تلخه.. انقدر وحشتناکه.. انقدر درد داره.. که حتی اگه بخوام فراموش کنم.. کابوس هایی که تو این سال ها می دیدم و توش اون صحنه عیناً جلوی چشمم تکرار می شد.. نمی ذاشت که فراموش کنم.

نگاه گیج و سردرگمم خیره به صورتی بود که قطره های اشک کاملاً خیسش کرده بود و ذهنم.. داشت دوباره اون روزا رو درو می کرد.. بلکه زودتر از درین.. خودم به یه نتیجه ای برسم و دلیل این حال بدش و پیدا کنم.. ولی هیچ ایده ای نداشتم!

– مادر من.. در حقتون ظلم کرد درست.. من.. من این و تا قبل از این که همه چیز و برام تعریف کنی نمی دونستم.. ولی فهمیدنش داغ روی دل من و کم نکرد.. هیچ وقت نتونستم بگم.. اشکال نداره.. اونا هم درد کشیدن.. عذاب کشیدن.. پس حق داشتن هرکاری که کردن! چون حق نداشتید…

وسط حرفاش به هق هق افتاد و با صدای بلند ضجه زد:

– چون هیچ آدمی تو دنیـــــا.. این حق و برای پدرت قائل نمی شه که در عوض بچه از دست رفته اش.. دستش به خون یه بچه دیگه آلوده بشـــــــــــه!

دیگه نتونستم.. دیگه طاقتم تموم شد و یه بار دیگه.. مثل وقتی که درین و این جا دیدم و همه چیز جلوی چشمم تیره و تار شد.. پاهام لرزید و روی زانوهام فرود اومدم!

کف دستای لرزونم و به زمین چسبوندم و با دهنی که برای گرفتن ذره ای اکسیژن باز مونده بود و چشمایی که چیزی به بیرون زدنش از حدقه نمونده بود.. سرم و بالا گرفتم و زل زدم به درین که اونم خیره به این وضعیت اسف بار من.. داشت مدام اشک می ریخت..

چند قدم نزدیک شد و اونم رو به روم.. روی زمین نشست..

حالا راحت تر می تونستم دردی که توی چشماش هست و بخونم..

نه دروغ بود.. نه ساختگی.. نه تظاهر.. منی که خط به خط وجود این آدم و حفظ بودم.. خیلی راحت می تونستم تشخیص بدم که داره پا به پای من زجر می کشه..

درست مثل اون روزی که من.. براش از گذشته گفتم و با تکرار دوباره اش.. یه بار دیگه فرو ریختم..

درینم داشت تو آتیشی که اینبار.. دامن خانواده خودش و گرفته بود.. می سوخت! شاید حتی برای.. چند هزارمین بار!

– همه چیز و یادمه.. بدون ذره ای تردید.. بدون این که فکر کنم.. شاید اشتباه دیدم.. شاید اشتباه فهمیدم.. همه چیز انقدر واضح بود که.. جایی واسه شک باقی نمی موند.. بعد از ظهر بود.. داشتیم تو حیاط.. با هم بازی می کردیم.. من و.. من و داداشم.. آیدین!

دستاش و مشت کرد و چشماش و محکم بست.. درین.. برادر داشت؟ یعنی.. علاوه بر اون عمویی که از وجودش خبر نداشتم.. آدم های دیگه ای هم تو زندگیش بودن؟

لبای لرزونم از هم فاصله گرفت و بدون این که اراده ای روی کلماتی که از دهنم بیرون می اومد داشته باشم.. با صدایی که به زور شنیده می شد پرسیدم:

– تو.. برادر داشتی؟

نفس عمیق و بلندی کشید و با درد لب زد:

– دو سالش بود.. تازه داشت حرف می زد.. به من.. به من می گفت آجی.. نمی دونی اون روزی که این کلمه از دهنش در اومد و من و باهاش صدا زد.. چه حالی شدم.. انگار همه دنیا مال من بود.. تا اون لحظه معنی دقیق خواهر بودن و نمی دونستم.. از اونجا به بعد فهمیدم که اون بچه می تونه.. همه زندگی من بشه.. بعد از.. بعد از فوت بابام.. آیدین همه امون و به زندگی برگردوند.. با شیرین زبونی هاش.. با حرکات بچگونه قشنگش.. بهمون فهموند که باید دوباره از جامون بلند شیم.. بچه بودم.. ولی تو همون زمان هم امیدم به برادرم بود که وقتی جفتمون بزرگ شدیم.. به جای بابام.. بتونم بهش تکیه کنم.. که همیشه کنارم باشه و.. هوام و داشته باشه..

دستاش و جلوی صورتش گذاشت با صدای بلند گریه کرد.. تمام تنم یخ زده بود از تصور این که در ادامه حرفاش.. چی قراره بشنوم!

منی که خودمم تجربه این حس و داشتم.. منی که به اون بچه.. وقتی تو شکم مادرم بود دل بستم و مطمئن بودم که وقتی بزرگ شدیم.. می تونیم همدم هم باشیم.. حال درین و خیلی خوب درک می کردم..

می فهمیدم که ناامید شدن همه امیدهای بچگی.. چه دردی تو جون آدم میندازه.. انقدری که با هیچ چیزی حتی صد پله بهتر از اون.. درمان نمی شه!

یه کم که گریه کرد و آروم تر شد.. با آستین مانتوش خیسی صورت و چشماش و گرفت و ادامه داد:

– آیدین مریض بود.. نمی دونستم چشه.. ولی مامانم.. مدام می بردش دکتر.. از.. از لا به لای حرفایی که با داییم.. یا مامان بزرگم می زد.. می فهمیدم که باید عمل بشه تا خوب بشه.. ولی پول عمل و نداشتیم.. می گفتن بچه اس.. هر دکتری نمی تونه عملش کنه.. دکترای متخصصم پول می خوان.. مامانم کار می کرد ولی.. حقوقش اون قدری نبود که به دردمون بخوره.. تا این که یه روز.. یه روز اومد گفت پول عمل آیدین جور شده.. بعد از چند تا آزمایش.. عملش می کنن و دیگه خوب خوب می شه!