به من نگاه نمی کرد ولی خیلی راحت می تونستم خشم توی چشم هاش و تشخیص بدم.

– اون روزم.. از مطب دکتر اومده بودن و قرار بود فرداش.. بیمارستان بستری بشه و بره برای عمل.. من.. من داشتم تو حیاط باهاش بازی می کردم.. چون می دونستم بعد از عملش حالا حالاها نمی تونه از جاش بلند شه..

وسط اشک و گریه ای که حتی نفس کشیدنش و هم سخت کرده بود.. خندید و گفت:

– انقدر بدو بدو کردیم که خیس عرق بودیم.. صدای خنده هامون توی گوشمه هنوز.. به خاطر آزمایش ها و آمپولایی که بهش می زدن.. خیلی گریه می کرد.. منم.. اون لحظه احساس غرور می کردم که.. تونستم بخندونمش.. هرچند که خنده هامون دووم نداشت و خیلی زود قطع شد.. اونم واسه همیشه.. وقتی یهو یکی محکم به در کوبید و جفتمون وحشت کردیم و جیغ کشیدیم.. مامانم و مامان بزرگم دوییدن اومدن تو حیاط.. مامانم رفت تا در و باز کنه.. مامان بزرگمم دست ما رو گرفت.. که ببره تو.. من باهاش رفتم ولی.. آیدین که خیلی ترسیده بود.. با گریه دویید رفت پیش مامانم و از چادرش آویزون شد.. ما هم بیخیالش شدیم و رفتیم تو ولی.. سریع رفتم پشت پنجره و دیدم اون مرد هیکلی و قد بلندی که بلافاصله بعد از باز شدن در.. مامانم و هل داد و اومد تو حیاط..

همونجوری که روی زمین ولو شده بود و انگار دیگه حتی به شکل نشسته هم نمی تونست تعادل خودش و حفظ کنه.. خودش و کشید سمتم و چشمای خیس و متورمش و به چشمام دوخت..

صداش هم گرفته بود از شدت گریه و فشاری که به حنجره اش وارد کرده بود و تو همون حال گفت:

– یه وقت فکر نکنی.. دارم دروغ می گم.. من اون روز و انقدر دقیق یادمه که حتی می تونم قیافه اون آدم.. قیافه بابات و.. با جزییات بکشم.. حتی یادمه که یه پیراهن مشکی.. با کت شلوار طوسی تنش بود و سوییچ ماشینشم.. حین حرف زدن تو انگشتش می چرخوند!

دیگه طاقت نگاه کردن به چشماش و نداشتم که سرم و پایین انداختم و دستی رو صورت داغ شده ام کشیدم..

حتی اگه لباسای بابام.. توی اون روزی که درین ازش حرف می زنه رو یادم نباشه.. این عادتی که مدام با سوییچش بازی می کرد.. کاملاً یادمه..

انقدری که می تونه مهر تایید بزنه رو این حقیقتی که ته این اتفاق.. هرچی که هست.. توسط پدر من رقم خورده.. توسط آدمی که.. چه تنی چه ناتنی.. توی این شرایط.. پدر من محسوب می شه و من به عنوان تنها وارثش.. باید این جا باشم و این حرفا رو بشنوم!

– نمی شنیدم چی می گن.. فقط می دونم اون مرده خیلی عصبانی بود.. داد می زد ولی واسه منی که پشت شیشه وایستاده بودم حرفاش مفهوم نبود.. از اون طرفم مامانم داشت به پهنای صورتش اشک می ریخت و چیزی نمونده بود تا به پای مرده بیفته.. تا این که بحثشون بالا گرفت.. کار حتی به زد و خورد رسید.. اون آدم.. یه سیلی زد رو صورت مامانم و پرتش کرد رو زمین.. همین که خواست دوباره بره سمتش و از رو زمین بلندش کنه.. دید.. دید آیدین.. داداش کوچولوی من که هنوز چادر مامانم و محکم گرفته بود و از شدت گریه کبود شده بود.. جلوی دست و پاش و می گیره.. یقه اش و گرفت.. عین پر کاه.. از رو زمین بلندش کرد و پرت کرد اونور.. بدون این که اصلاً براش مهم باشه که کجا داره می افته.. ولی من دیدم.. من.. چشمای خیسم و یه لحظه هم از روی آیدین برنداشتم و.. دیدم که چه جوری سرش خورد به آجرای دور باغچه و.. در عرض چند ثانیه.. کف حیاط پر از خون شد..

تو همون حالتی که با سر پایین گرفته.. داشتم به حرف های درین گوش می دادم.. چشمام و محکم بستم و دو قطره اشک.. از بینشون رو کف کانکس ریخت..

حالا داشتم می فهمیدم که چقدر.. این اتفاقا.. با اون نقطه های مبهمی که بعد از شنیدن ماجرا از زبون مهناز.. توی ذهنم ایجاد شد.. همخونی داره و خیلی راحت می تونم از توش.. به جواب سوالایی که همه درباره اش اظهار بی اطلاعی می کردن.. برسم!

– دیگه صدای گریه آیدین قطع شده بود.. حالا فقط صدای ضجه ها و جیغ و داد مامان بزرگم و می شنیدم که حین کوبیدن به سر و صورتش و یه سره خدا رو صدا زدن.. دویید رفت تو حیاط..

صاف نشست و بینیش و بالا کشید.. همه چیز و با جزییات تعریف می کرد و من فقط به دختر بچه هفت ساله ای فکر می کردم.. که از پشت پنجره شاهد همچین صحنه ای بوده و انقدر دقیق به همه چیز نگاه کرده که بعد از این همه سال از ذهنش پاک نشده!

– با صدای جیغش.. بالاخره اون دو نفرم چشمشون به آیدین افتاد.. مامانم رفت سمتش.. ولی اون آدم.. بابات.. از جاش تکون نخورد.. حتی نخواست یه کمکی کنه واسه رسوندن بچه به بیمارستان.. بعد از این که یه کم خیره خیره به آیدین غرق خون زل زد.. رفت بیرون و بعد از اون.. دیگه هیچ وقت سر و کله اش تو زندگیمون پیدا نشد! داداش کوچولو و بیچاره منم.. که قرار بود فرداش عمل بشه و از اون مرض نجات پیدا کنه.. همون روز.. همون جا واسه همیشه چشمای قشنگش و بست.. همین قدر الکی.. همین قدر مسخره..

با دو تا دستاش محکم رو زمین مشت زد و جیغ کشید:

– همین قدر مزخــــــــــرف!

سرش و بلند کرد و با خشم به منی که فرقی با یه جنازه نداشتم و فقط می تونستم چشمام و حرکت بدم زل زد:

– من.. من اون روز ازت پرسیدم.. اون روز که همه چیز و.. برام تعریف کردی.. ازت پرسیدم که چرا پدر و مادرت.. از مادر من شکایت نکردن بابت اون جنایتی که در حقشون مرتکب شد! ولی تو ربطش دادی به مسائل بیخود.. بدون این که بخوای.. یه کم بیشتر پرس و جو کنی تا.. بفهمی اصل این قضیه چیه.. گفتی مادر من.. با این شرط آدرس اون دزد و بهشون داده که.. توی کلانتری اسمی ازش نبرن.. ولی حالا بفهم که همچین چیزی نبوده.. بابات تصمیم گرفت دیگه نیاد سراغ مامانم و ازش شکایت نکنه.. چون خوب می دونست که دیگه پای خودشم گیره.. می دونست که خون یه بچه مظلوم و بی گناه و ریخته و اگه پای قانون وسط بیاد.. خودشم باید مجازات بشه.. یعنی دقیقاً همون دلیل مسخره و احمقانه ای که به خاطرش مامان منم تصمیم گرفت سکوت کنه و از خیر قصاص اون بی شرف بی وجدان بگذره..

پوزخندی زد و گفت:

– انقدر کوته فکر بود که فکر می کرد خدا اینجوری مجازاتش کرد و تقاص کارش و پس داد.. که یه بچه از اونا گرفت و در ازاش.. بچه خودشم قربانی شد.. بعدشم که خودش و زد به دیوونگی تا دیگه نه کسی چیزی ازش بپرسه.. نه کسی بازخواستش کنه.. نه بخواد شب و روز.. بابت از دست دادن پسرش.. خودش و سرزنش کنه و با عذاب وجدانش درگیر بشه.. یعنی ساده ترین راه ممکن و انتخاب کرد و.. با خیال راحت تو عالم دیوونگی.. به زندگیش ادامه داد!

سرش و به دو طرف تکون داد و گفت:

– ولی قرار نبود برای من هم.. همه چیز انقدر راحت تموم بشه! من که بچه بودم.. مادربزرگمم تو غم از دست دادن آیدین غرق شده بود و هیچ نظری نداشت.. داییمم وقتی دید مامانم جواب درست درمونی به سوالاش نمی ده.. دیگه بیخیال شد.. از خانواده پدریمم.. فقط کوروش مونده بود.. که اونم سرباز بود.. اونم آیدین و خیلی دوست داشت و خدا خدا می کرد.. زودتر سربازیش تموم شه تا بیشتر باهاش وقت بگذرونه.. وقتی از سربازی برگشت و خبر به گوشش رسید.. شب تا صبح تو حیاط گریه کرد.. صبح که بیدار شدم رفته بود و من دیگه ندیدمش.. تا.. تا همین دو سال پیش که یه روز.. جلوی در دانشگاه رو به روم سبز شد.. نتونستم باور کنم که این.. همون عموییه که چهارده سال پیش.. ما رو ول کرد و رفت. البته باور کردم.. ولی انقدر دلم پر بود از آدم هایی که به هر دلیلی ما رو تو سخت ترین شرایط زندگیمون تنها گذاشتن.. که نموندم به حرفاش گوش بدم و رفتم.. خیلی اصرار کرد.. خیلی تلاش کرد تا بتونه.. توجه من و جلب کنه و من.. یه بار دیگه.. عضوی از خانواده ام بدونمش.. ولی نتونستم.

لبخند عصبی رو لبش نشست و خیره تو صورتم لب زد:

– فقط وقتی روم و ازش برنگردوندم و حاضر شدم تو چشماش نگاه کنم.. که حرف از انتقام زد. انتقام از آدمی که مثل آب خوردن.. برادرم و پر پر کرد و هیچ وقت مجازات نشد. آدمی که خیلی راحت به زندگیش ادامه داد.. بدون این که بفهمه با یه حرکت از سر عصبانیت.. چی به روز یه خانواده آورد و چه جوری تک تکشون و بدبخت کرد..