همین دو کلمه هم با جون کندن گفتم و امیدوار بودم بفهمه که می خوام از وضعیتش با خبر بشم که گفت:

– تا بد و چی ببینی.. اگه منظورت سوختگی هاشه که.. نه! صورتش خیلی نسوخته.. فقط به خاطر حرارت زیاد ملتب شده که نخواست اون جوری ببینیش.. سوختگی های دیگه اش هم.. غیر قابل درمان نیست.. زمان می بره ولی درمان می شه.. خودم تا آخرش هستم و بهترین متخصص ها رو میارم بالای سرش که با دیدن هیچ نقطه از بدنش.. یاد اون شب وحشتناک نیفته! منی که یه روزی.. نتونستم حتی بدن سوخته مادرش و.. از آتیش نجات بدم.. این کار و وظیفه خودم می دونم و دوست ندارم با دیدن یه سوختگی هرچند کوچیک.. کابوس مرگ مادرش دوباره براش تکرار بشه..

سرم و پایین انداختم و آستین دست راستم و یه کم عقب کشیدم و زل زدم به سوختگی خودم که برعکس مهناز.. دلم می خواست همیشه بمونه..

– الآن مسئله اصلی که.. خیلی باعث نگرانیمونه.. پاشه!

یاد اون شب افتادم.. صدای نعره پر از درد میران هنوز تو گوشم بود.. وقتی که دستش از روی بازوم برداشته شد و تنش گیر کرد زیر اون قسمتی که از سقف پایین افتاده بود.. همون لحظه هم فهمیدم این نعره.. فقط برای یه شکستگی ساده نمی تونه باشه و پاش اون زیر.. له شده!

– اون آواری که روش ریخته.. یه جورایی هم باعث شانسش شده و هم.. بد شانسی.. از یه طرف جلوی سوختن بیش از حدش و گرفته.. از یه طرف.. تا وقتی آتیش نشانا بکشنش بیرون.. آسیبی بهش زده که شاید.. هیچ وقت جبران نشه.. یه یادگاری تلخ.. که ممکنه تا آخر عمر براش بمونه!

پوزخندی زد و با حسرت اضافه کرد:

– می گه خودم می دونستم که سقف مشکل داره و باید یکی و بیارم برای تعمیرش.. ولی هی پشت گوش انداختم.. اگه.. اگه اون سقف نمی ریخت.. میرانم با تو می اومد بیرون. نه درگیر آتیش می شد.. نه وضعیت پاش به جایی می رسید که دکترا برای نگه داشتنش امید زیادی نداشته باشن!

سرم و به سمتش برگردوندم.. خوب بود که حداقل نمی گفت اگه خونه رو آتیش نمی زدی هیچ کدوم از این اتفاقا نمی افتاد و حال بد میران و.. ربط می داد به اون سقف نیاز به تعمیر!

خوب بود که درد تو دلم و.. عذاب وجدانی که با شنیدن این حرف ها داشت حتی از مرزش رد می شد و اونور تر می رفت و بیشتر نمی کرد.. شاید چون می دونست.. همین که خودم تا آخر عمر درگیرشم برام بسه و احتیاجی به بیشتر شدنش ندارم.

واسه همین جرات گرفتم و خیره تو چشمای مغمومش با وحشتی که کاملاً از تو لحنم حس می شد پرسیدم:

– یعنی.. ممکنه قطعش کنن؟

شنیدن صدام برای خودمم عجیب بود.. جدا از این که هنوز اثرات جیغ و گریه اون شب روش مونده بود.. یه ضعفی داشت که به زور به گوش بقیه می رسید و من کاری نمی تونستم براش بکنم..

اونم شاید به خاطر شنیدن همین صدایی که حالم و نشون می داد نگاهش رنگ دلسوزی گرفت ولی.. تلاشم نکرد که بیخودی امیدوارم کنه و سرش و به تایید تکون داد..

– آره.. اگه جراحی ها و درمان.. جواب نده و عفونت به.. جاهای دیگه برسه..

چشمام و محکم بستم و روم و برگردوندم.. لعنت به اون کابوسی که ولم نمی کرد.. من.. من بعد از این.. چه جوری باید از حال میران با خبر می شدم و می فهمیدم این درمان هایی که می گه جواب داده یا نه!

چه جوری می تونستم با فکر به این که ممکنه پاش.. به خاطر نجات جون من قطع بشه.. با خیال راحت به زندگیم ادامه بدم؟

لعنت به تو میران.. چرا درست تو لحظه ای که بیشترین دلیل و داشتم که تا آخر عمرم ازت متنفر بمونم.. همچین کاری کردی و شدی فرشته نجاتم؟ چرا این حس ترحم و عذاب وجدان دائمی رو توی قلبم کاشتی؟!

در اتاق که باز شد و پرستار بیرون اومد.. سریع چشمام و باز کردم و زل زدم بهش که حین رد شدن از کنارم.. حرف مهناز و تکرار کرد و گفت:

– خیلی طول نکشه!

آب دهنم و قورت دادم و نگاهم و به جای فضای اتاق.. به دستگیره در دوختم که مهناز گفت:

– برو منتظره!