رو تنم خم شد و من این خم شدن و سنگینی حضورش
رو کامل احساس کردم.
لبهاش چسبیده شدن به پوست لپم و چنددقیقه ای بی
حرکت تو همون حالت موند.
لبهاش گرم بودن…گرم و نرم.
منو بوسید کقتی که تقریبا بین خواب و بیداری گیر
بودم.
مشامم از بوی ادکلنش پر شد.رغبت نکردم چشمهام
رو باز نگه دارم و اسه همین همونطور خوابالود
موندم تا وقتی که نور آفتاب تابید به صورتم.
پلکهام تکون خوردن و به فاصله ی چنددقیقه بعدش
چشمهام کامل باز شدن.
پتورو به آرومی از روی تنم کنار زدم و نیم خیز
شدم.
اولین کاری که کردم نگاه انداختن به جای خالی نیما
بود!
نبود و صدرصد حتما رفته بود سرکار.
بی هوا ذهنم رفت سمت اون بوسه های خوش.
دستم بال اومد وروی صورتم نشست و زمزمه کنان
باخودم گفتم :
“تو خواب منو بوسید یا تو واقعیت ؟”
نه! گمونم تو بیداری بود.من هنوز داغی لبهاش رو
روی پوستم احساس میکردم.
ناخواسته لبخندی روی صورت خوابالودم نشست.
زمزمه کنان باخودم گفتم :
“تودیشب قهر بودی ولی…ولی منو بوسیدی”
نیما گاهی غیرقابل پیش بینی بود.مثل حال…مثل
دیشب…
قهر کرده بود باهام چون از دستم عصبانی بود اما
حال صبح زود قبل از اینکه بره سرکار منو میبوسید!
دوستش داشتم!
واسه همین چیزاش دوستش داشتم.
از روی تخت اومدم پایین و صاف ایستادم.
انگشتهام رو توی همقفل کردم و بعد دستهام رو بال
گرفتن و کش و قوسی به بدنم دادم.
خوشحال بودم که نیما با دلخوری نرفت.
دستهامو پایین اومدن و من با قدمهای شل و ولی که
نشون از خوابالودگیم میداد به سمت سرویس بهداشتی
رفتم..

حین خشک کردن صورتم با دستمال، پله هارو آروم
اروم اومدم پایین .
نرسیده به آشپزخونه بدون اینکه سرمو بال بگیرم
دستمالرو گوله کردم و انداختم تو زباله و رفتم داخل
اما درست تو لحظه ی ورود با پگاهی که عین روح
سرگردان با تیشرت سفید و موهای شلخته ی اویزون
رو صندلی وسط آشپزخونه نشسته بود رو به رو
شدم.
ترسیدم و ایستادم!
از اونجایی که تقرییا مطمئن بودم پگاه احتمال همچین
ساعتی خوابه خیلی از دیدنش تعجب کردم واسه همین
دستمو رو قلبم گذاشتم و گفتم:
-واااای ! پگاه ! ترسیدم!
سرش رو به آرومی بال گرفت و بهم خیره شد.نمیدونم
از کی اینجا بود اما گوشی موبایلش رو گذاشته بود
وسط میز و تمام مدت داشت به اون نگاه میکرد.
چشمهاش روی گوشی موبایلش به گردش دراومد.
از میون لبهاش اهی بیرون اومد و بعد هم که
آهسته گفت:
-دریغ از یه تماس …دریغ از یه تک زنگ…یه پیام
خشک و خالی و بدون حرف!
نفس عمیقی کشیدم و بعد موهام رو دو طرف پشت
گوش جمع کردم و بعد هم آروم آروم بهش نزدیک
شدم.
کنار یکی از صندلی ها ایستادم و گفتم :
-من مطمئنم اونا دوست دارن!
سرش رو بال گرفت و تند تند و پشت سر هم گفت:
-نه نه نه نه! هیشکی منو دوست نداره هیشکی!
نه مردی که تخمم رو انداخت ونه زنی که نه ماه تو
شکمش بودم…
زندگی من خیلی مدل زندگی نکبت ها و بدبخت
بیچاره هاست!
سعی کردم حال و هواش رو عوض کنم واسه همین
لبخندی زدم و گفتم:
-صبح قشنگتو با این فکرای بیخودی خراب نکن.
من دوست دارم و قطعا اولین و تنها کسی که تورو
دوست دارم نیستم…
کف دستهامو بهم کوبیدم وقتی قطره اشکش افتاد رو
صفحه ی تلفن همراهش و بعد هم به سمت چای ساز
رفتم و گفتم:
-خب…میخوام بهت یه صبحونه ی توپ بدم! مثل
چایی…کیک…مربای خونگی…
از یخچال کیک شکلتی رو بیرون اوردم.
نزدیک به کابینتها ایستادم.تستر رو راه انداختم تا تیکه
کیک رو داغ کنم و بعد هم سرگرم درست کردن چایی
شدم.
باید اعتراف کنم هرچه بیشتر میگذشت بیشتر مطمئن
میشدم آشنا کردن پگاه با یه مرد بهترین کاریه که
میشه واسش انجام داد!
البته مردی که ادامه ی زندگی رو براش زیباتر بکنه
نه بدتر و زشت تر…

تو سکوت صبحانه اش رو میخورد.
آروم و محزون و افسرده.
چقدر حس میکردم اون شبیه یه دوره ی تلخی از
زندگی منه.البته…من هنوز هم نگرانی هایی داشتم.
نگرانی ای به اسم لو رفتن گذشته.
واسه شکستن سکوت گفتم:
-نیما دیشب باهام قهر کرد!
بالخره سرش رو بال گرفت.زل زد به صورتم.
چشمهاش پف کرده بودن وبی روح اما رو صورتش
لبخند نشست.
احساس میکنم اون کنار من کمتر ناراحت و غمیگی
بود دست کم نسبت به وقتی که دیدمش.
پرسید:
-چرا !؟
یکم از چاییم رو خوردم و جواب دادم:
-بخاطر موضوع بچه.بهش گفتم فعل نمیخوام در
مورد بارداریم به پدر و مادرش چیزی بگیم چون
میترسم بچه دختر باشه اونم کلی خط و نشون کشید و
دعوام کرد و خلصه …ترسید خدا قهرش بگیره بقول
خودش…حتی جواب شب بخیرمم نداد ولی…
مکث کردم.خندیدم و گفتم:
-ولی وقتی داشت میرفت سر کار و من خواب بودم

بوسیدم…
سر انگشتمو رو لپم گذاشتم و گفتم:
-اینجارو…دقیقا همینجا! دوبار بوسید اگه قهر بود که
نمی بوسید.
نمیا کل همینجوریه..گاهی با دلخوری ازم جدا میشه.
بعدش فکر میکنم دیگه محاله اسممم بیاره اما بیهو با
بوسه هاش غافلگیرم میکنه…
خندید و گفت:
-چه باحال!
سر جنبوندم وگفتم:
-اهم …
اصل باورم نمیشد اون آوم دپرس یهو اینجوری بخنده.
یه چشمک زدمو بعد هم گفتم:
-پگاه…تو هم به یه مرد تو زندگیت احتیاج داری.
البته نه از نوع موقتش…یه دائمی.
یکی که همیشه باشه و حمایتت کنه و تو با وجودش
دیگه حتی به منم احتیاجی نداشته باشی
اول یه آه پر افسوس کشید و بعد هم قاشق رو باحالتی
لش توی لیوان چرخوند و گفت:
-دلت خوشه هاااا…این ادمی که تو میگی تو قصه ها
هم سخت پیدا میشه
لبخند زدم و گفتم:
-بدبین نباش…از کجا معلوم ؟ شاید یهو خدا یکی از
آسمون واست فرستاد پایین!
مثل همون لطفی که به من کرد
لبخند تلخی روی صورت نشوند و گفت:
-فکر نکنم خدا منو به اندازه ی تو دوست داشته باشه
که بخواد همچین لطفی درحقم بکنه
وقتی اینو گقت دیگه نتونستم از چاییه صبح گاهیم لذت
ببرم…

وقتی اینو گفت دیگه نتونستم از چاییه صبح گاهیم لذت
ببرم.
لیوان توی دستمو گذاشتم روی میز.
یعنی واقعا خدا منو دوست داشت و بخشید که نیمارو
بهم داد !؟
لبهامو روی هم مالیدم و بعد دستهامو گذاشتم روی
پاهام و گفتم:
-پگاه…تو که میدونی من چه خطاهایی کردم…یه
خطای بد.خیلی بد…
واسه دور کردن اون حس گناه از من گفت:
-ولی تو وقتی فهمیدی نوشین حامله اش باهاش کات
کردی…
پوزخندی زدم و گفتم:
-ولی میدونستم مهرداد زن داره اما بازم باهاش بودم.
چه گناهی بدتر از این واسه اینکه که خدا دیگه
هیچوقت سراغتو نگیره !؟
من فکر میکنم اون بخشنده اس…خیلی بخشنده…
فقط نباید ازش مایوس شد!
به نگاه های خیره و طولنیش خاتمه داد وپرسید:
-و تو مایوس نشدی که نیمارو بهت داد !؟
شونه هامو رو بال و پایین انداختم و جواب دادم:
-نمیدونم فقط میدونم با اینکه از گناه کبیره ام باخبر
بودم اما ازش میخواستم به حال خودم ولم نکنه .خیلی
بده خدا بنده شو رها کنه. خیلی
ولی من الن میترسم..میدونی.نه الن …همیشه این
ترس با من…..
محو تماشام ودرحالی که تمام مدت با دقت به تمام
حرفهام گوش میداد پرسید:
– از چی میترسی؟
با غم و ترس آشکاری جواب دادم:
-از اینکه سرو کله ی مهرداد پیدا بشه… از اینکه
همچی لو بره و من باز این زندگی رو از دست بدم!
نیما رو از دست بدم…و بچه ام رو!
زل زد به چشمهام.
این نگاه و این خیرگی طولنی بود اما بعدش شونه
هاش رو بال و پایین کرد و گفت:
-خب پس خودت بهش بگو…
درک نکردم حرف یا بهتر بگم پیشنهادش رو.
لبخند تلخی روی صورت نشوندم و پرسیدم:
-چی ؟ چیکار کنم؟
شونه بال انداخت و جواب داد:
-بهش بگو…خودت حقیقت رو بهش بگو قبل از اینکه
اون خودش بفهمه چه اتفاقایی افتاده.
خودش اگه شروع به کشف کنه ممکنه قضیه رو
جوری بفهمه که به نفعت نباشه…
پس بهتره خودت بهش بگی
اینو گفت و ذهن من رو بیشتر ازهمیشه بهم ریخت.
باید خودم بهش میگفتم !؟
نه…من هیچوقت این شجاعت رو نداشتم که به اون
بگم تو گذشته چه غلطی کردم…

تکیه ام رو به در دادم و دست به سینه بهش خیره
شدم.
بندهای کتونیش رو که بست کمر تا شده اش رو
صاف نگه داشت و گفت:
-خب دیگه! من میرم!
کلفه بودم از دستش چون بعداز خوردن صبحانه مدام
دم از رفتن میزد و حال هم که کامل آماده باش بود
واسه رفتن.
پرسیدم:
-کجا میخوای بری اخه !؟ مگه تو اصل تو شیراز
کسی رو داری یا جایی رو…
لاقل بگو کجا میری !
نفس عمیقی کشید و چپ چپ نگاهم کرد و گفت:
-چیه !؟ فکر کردی تنها بشری که تو زندگیم میشناسم
خودتی دیوث!؟ من یکی دوتا دوست دیگه هم دارم…
ابرو دادم بال و پرسیدم:
-که اهل اینجان !؟
سر جنبوند و جواب داد:
-اوهوم…
باور نکردم.حس کردم فقط میخواد بره که اینجا نباشه
شاید به تنهایی نیاز داشت در هر صورت نگرانش
بودم.
نگران اینکه اتفاق بدی براش بیفته
آهسته گفتم:
-ولی تو هیچوقت نگفتی جز من اینجا دوست و رفیق
دیگه ای هم داری؟
کی هستن اونها؟ هااان ؟
ببین اگه حس مزاحم بودن بهت دست داده بدون که
واقعا بدی…
من شیفت نیستم تا چند روز دیگه…میتونیم باهم کلی
خوش باشیم.
نیمارو هم که تاحال شناختی.شک نکن فکر نمیکنه تو
یه مزاحمی…با بودن تو واسه چند روز که هیچی
واسه چندسال هم…
وسط حرفهام خندید تا صحبت من قطع بشه و بعد هم
دوتا بند کوله اش رو روی دوشهاش انداخت و گفت:
-بهار…من از اینکه همش ور دل تو بمونم خسته
ام.هیچ ربطی هم به اینکه تو یا نیما بهم حس مزاحمت

داده باشین نداره…
اینقدر هم سعی نکن منو کنترل کنی مامان خانم!
ولی جدا این کنترل کردن و پرس و حو و سوال پیچ
کردن هم باحاله ها.تا حال کسی ازم نپرسید کجا میری
با کی میری با کی میای دوستت کیه ..
باحال بود خلصه… ولی جدا
من واقعا چندتا رفیق دیگه هم دارم که امروز باهاشون
قرار دارم.
نمیدونم کی برگردم…شاید اصل شب رو پیششون
موندم ولی…
ولی الن میخوام برم
چه میشد کرد.تسلیم وار گفتم:
-باشه
اومد جلو.لبخند زد…ماچم کرد و بعد هم گفت:
-مراقب خودت باش…فعل!
از پسش برنمیومدم و البته فکر کنم نباید کنترلش
میکردم که حس بدی بهش دست بده.
دستمو بال آوردم.
به آرومی براش تکون دادم و گفتم:
-مراقب خودت باش
چشمک زد و با ماچ کردن گونه ام گفت:
–بای بای…