۱۰ سال بعد

به سنگ قبر چشم دوخت ، نام روی سنگ‌ قبر را زمزمه کرد : پیام‌ جوادی

این اسم نحس ، که موجب بدبختی اش شده بود …

کودک ۱۰ ساله اش ، اصرار کرده بود ، گریه کرده بود که مامان بابای من کیه ؟ بچه ها در مدذسه به تمسخر گرفته بودن دخترش را ، او هم‌ زار زار کنان به مادرش التماس کرد ، فریاد کشید پدرم کیست و کجاست ؟

سمیه پوزخند زد ، پیر شده بود ، کجا بود آن دختر سمیه نام جوان و شاد ؟

آنیتا روی سنگ قبر زانو زده ، بی اراده و ناگهانی شروع به هق هق کرد …

هق هق کودکش دلش را به آتش می کشید ، آنیتا ، این دختر با چشمان سیاه ، حرام بود !

چقدر سخت بود اگر می دانست حرامزاده است !

درد داشت زیاد ، آنیتا با صدای بلند هق هق می کرد و به سنگ قبر زل زده بود ….

چه شد به اینجا رسیدند ؟ اما سمیه چون آنیتا دلتنگ پیام جوادی نبود !

از او متنفر بود ، حالش بهم میخورد ، نحس بود ، کثیف بود ، پیام حیوان بود حیوان

شانه های آنیتا می لرزید و صدای هق زدنش توجه اطراف را به خود اختصاص داده بود

اما سمیه ایستاده تنها با نفرت به سنگ قبر زل زده بود

آفتاب سوزان به چشمانش تابیده ، اشک در چشمانش حلقه بست …

فاتحه برایش نمی گفت ! نه ارزش نداشت ، این کثافت زندگیش را خراب کرد !

سمیه هیچگاه از پیام نگفت ، هیچ گاه پاسخ سوالات آنیتا را نداد وقتی دخترش می پرسید خانواده ی پدرم کجان ؟

وقتی دوست داشت بداند آیا عمه و عمو و مادربزرگی دارد ؟

نفس عمیقی کشید ، دلش برای دخترش آتش بود ، آتش !