شباهت عجیبی به هنگامه داشت

چش و ابروی هر دو تیره بود و بینی خوش فرم و استخوانی داشتند

کمی شبیه به الپ‌ارسلان

حرفش را اصلاح کرد

در اصل شبیه به حاج ملک شاهان

چشم و ابروی هر سه شان به او شباهت داشت

ان ها حرف می‌زدند و دلارای نمی‌شنید

در دل به خودش دلداری داد

” توهم زدی …
مگه میشه؟!
هومن و هنگامه خواهر و بردار ارسلانن؟!
پس چرا ارسلان از هومن نفرت داشت؟”

موهایش را زیر شالش فرستاد وپوف کشید

نمیدانست مروارید خانم چه گفت که همه به خنده افتادند

” اگر واقعی باشه چی؟!
اگر واقعا هومن برادر ارسلان باشه…”

ناخواسته پوزخند زد

دلارای فرهمند ، همسر هومن
آلپ ارسلان می‌شد برادرشوهرش!

کم مانده بود به گریه بیفتد

صدای مروارید در خانه پیچید :

_ اگر بگم هومن برای حاجی مثل ارسلانه دروغ نگفتم
این بچه پدر نداره
هنوز دنیا نیومده به رحمت خدا رفتن
مادرشونم مریض احوالن
برای همین ما خدمت رسیدیم

حاجی حرف همسرش را ادامه داد :

_ اگر ارسلان چشم راستم باشه هومن چشم چپمه

صدای پوزخند پر کینه هنگامه آنقدر بلند بود که به گوش همه رسید

حاجی چشم غره ای به او رفت و با محبت رو به هومن نگاه کرد :

_ اگر ذره ای به این پسر مطمئن نبودم پا جلو نمیذاشتم حاجی
میدونم دلارای تک دختره
هومن رو به چشم کسی که برای من کار می‌کنه نبین
آینده هومن و زنش تامینه حاجی
من ضمانت میکنم!

جمله آخر را چنان با تحکم و غرور گفت که هنگامه دندان روی هم فشرد تا خانه را ترک نکند

حاج فرهمند لبخند زد :

_ حرفت سنده

_ لطف داری ولی تعارف نیست
دخترت و همه دوست داریم
به همون مکه ای که باهم رفتیم قسم برای من فرقی نمی‌کرد برای ارسلان بیام جلو یا برای هومن

دلارای در دل فریاد زد

اما برای من خیلی فرق می‌کنه!

_ ارسلان از خون خودمه و برام سخته که بگم اما اونقدر تو تربیتش موفق نبودم

دلارای زیرچشمی با خشم نگاهش کرد و هم زمان هنگامه ابرو در هم کشید

_ اما همیشه گفتم به هومن افتخار می‌کنم
مطمئنم که هر دختری رو می‌تونه خوشبخت کنه

اینبار مروارید هم اخم کمرنگی کرد

ارسلان هرچه بود باز هم پاره تنشان بود
تنها فرزندشان!

بحث را تغییر داد
حاج خانم اجازه نداد قبل از شام بروند

برای دلارای ماندن یا رفتنشان اهمیت نداشت

چند دقیقه ای را با بی میلی در اتاق با هومن صحبت کرده بود

همان حرف های روتین و سوالات کلیشه ای

همه چیز برایش حوصله سر بر بود…

مروارید تعارف کرد :

_ زحمتتون نمیدیم ، ان‌شاءالله یک شب دیگه

دلارای بی حوصله به مادرش نگاه کرد

_ این چه حرفیه خوشحال میشیم
مروارید جان زنگ بزن آقا ارسلانم بیاد
دورهم باشیم

دلارای با شنیدن اسم ارسلان صاف ایستاد

اگر می‌آمد قیامت به پا میشد

برای ارسلان که فرقی نمی‌کرد چه کسانی حضور دارند

نه از خانواده خودش خجالت می‌کشید و نه با خانواده او رودربایستی داشت

مضطرب با انگشتان دستش بازی کرد

_ ارسلان سرش شلوغه ، فکر نکنم بتونه بیاد

_ گفتن که ضرر نداره

_ آخه اون تو مراسمای خودمونم به زور پا می‌ذاره
کلا بچه‌م چون ایران بزرگ نشده زیاد با این روابط فامیلی و دوستانه کنار نیومده هنوز

مروارید سعی داشت توجیه کند اما حاج ملک‌شاهان پوزخند زد :

_ این همه بچه خارج بزرگ میشن
همشون همینقدر از آدم به دورن؟!

هنگامه با خشم نگاهش کرد :

_ به اینطور افراد میگن درون‌گرا!

_ نپر وسط حرف بزرگ ترت دختر جون

هنگامه دهن باز کرد تا جواب دهد که هومن دستش را فشرد :

_ هنگامه!

حاج خانوم خندید :

_ حالا یک زنگ زدن که ضرری نداره مروارید جان

مروارید ناچار سر تکان داد

جو کمی آرام شد

بحث بر سر فوتبال و اخبار بین مردها راه افتاد و هنگامه با موبایلش مشغول شد

دلارای اما خیره دهان مروارید شده و از استرس به جان گوشه های ناخنش افتاده بود

بالاخره مروارید به حرف آمد :

_ سلام مادر ، حالت خوبه؟ صدات چرا گرفته؟

دلارای بغض کرده در دل جوابش را داد

( چون از اینکه موقع خواب چیزی روش بندازه متنفره!)

مروارید کلافه پوف کشید :

_ الهی قربونت برم این چه عادتیه آخه؟
از بچگی از سرت نیفتاد
حداقل یک ملافه بکش رو خودت اینطور سرما نخوری

دلارای لبش را گزید
دلش تنگ شده بود…