چند قدم با تلاش طی کردم و دست یکی از مردا که آماده فرود اومدن روی شکم هامون بود و گرفتم و با اشک داد زدم:

– تورو جون هر کی دوست داری ولش کن! برو… برو به علی بگو هر کاری بگه می‌کنم.

هامون به سختی لب باز کرد حرفی بزنه ولی با حرف زدنش خون بیرون پاشید:
– برو… اون ور ساغر!دست و پام شل و یخ شده بودند؛ انگار با حرف زدنش از یه بلندی سقوط کردم.

هیچ وقت دلم نمی‌خواست هامون و اینجوری و با این وضعیت ببینم.
سینم از درد فشرده شد و روی چهار دست و پام سجده وار خم شده بودم.

نگاه هامون در خسته ترین حالت ممکن به من بود! دوباره از درد کشیدنش اشک هایی که از شوک خشک شده بودند پایین اومدند.

چه بلایی داشت سر مرد زندگیم می‌اومد؟ نمی‌دونم چرا! ولی ناگهان از حالت عادی خارج شدم و با زجه چنگ انداختم به صورت و بدنم.

جوری صدام بالا رفته بود که اون دو تا مرد هامون و ول کردند و طرف من اومدند. بدنم یخ زده بود و به مرز جنون رسیده بودم. روی زمین خوابیدم و توی خودم جمع شدم.

چشمام بسته بود برای همین نمی‌فهمیدم اون دو تا مرد چی کار کردند یا هامون چی شد؛ با اون حجم کتک اصلا زنده هست؟!

پنجه ای که توی صورتم کشیده بودم تیر کشید و باعث شد آروم چشمام و باز کنم.

کسی جز هامون توی اتاق نبود، هامون هم مثل من روز زمین دراز کشیده بود و خون از دماغ و دهنش جاری می‌شد! دزد خودم و از یاد بردم.

سریع با هزار زحمت بلند شدم و بازوش و گرفتم و بلندش کردم؛ می‌خواستم کمکش کنم ولی هیچ وسیله ای نبود حتی زخمش و تمیز کنم؛ نمی‌دونم سرد بود یا من این و حس می‌کردم ولی داشتم از سرما یخ می‌زدم.

دستی به دهنم کشیدم و هقی زدم؛ وقتی دیدم کاری از دستم ساخته نیست بلند شدم و به در آهنی کوبیدم تا یکی کمک کنه! ولی علی رحم داشت؟ اینطوری نبود قبلا چی شده بود یهو؟!

– یکی کم.. کمک کنه اینجا سر.. ده! بتادین و پنبه می‌خوام خواهش می‌کنم….

دندونام از سرما بهم می‌خورد ولی نمی‌تونستم کاری کنم چشمام از شدت گریه درد می‌کردند ولی کنترل کردن اشک هامم سخت بود… خیلی سخت!

ناگهان در باز شد و جعبه ای پرت شد داخل؛ ‌تا به خودم بیام کسی که اصلا ندیده بودم در و محکم روی صورتم بست.

سریع در جعبه رو باز کردم و پتویی که داخلش بود روی هامون کشیدم.

چشماش و بی حال باز کرد و دوباره بست؛ جوری زده بودنش که نای تکون خوردن نداشت.

دنبال پارچه یا بتادین گشتم تا روی زخمش ببندم ولی هیچی داخل جعبه نبود؛چرا انقدر بی رحم بودند؟!
اگه زخماش عفونت می‌کرد چی؟

خداروشکر کردم که لااقل پتو تمیز بود؛ دو تا پتویی که داخل جعبه بود و بیرون کشیدم و دور هامون پیچوندم.

به سختی تکون خورد و دستم و کشید تا کنارش بشینم؛ کمکش کردم به ستون وسط اتاق تکیه کرد و منم توی بغلش کشید.

دستم و زیر چشمای اشکیم کشیدم و سرم و به سینه اش تکیه دادم؛ گلوش خس خس می‌کرد و دلم پر می‌کشید برای این درد کشیدنش…

بغض کرده دستی روی صورت خونیش کشیدم و لب زدم:
– درد داری؟ چه سوال احمقانه ای… معلومه درد داری؛ هامون نخواب باشه؟
خواهش می‌کنم بخاطر من….

بدنش از درد فشرده شده بود ولی لب هاش و باز کرد و گفت: خوبم نگران نباش؛ مادر این لاشی و به عذاش می‌شونم. پاشو… پاشو بگرد ببین اینجا آب هست بیاری.

فین فینی کردم و به سختی از جام بلند شدم و همه جای اتاق و گشتم.

– باشه باشه می‌گردم ببینم چیزی هست یا نه؛ هامون تو خوبی؟

اهوم آرومی گفت و سرش و به ستون تکیه داد ولی انگار نتونست سرش و نگه داره که روی زمین خوابید.

دلم داشت ریز ریز می‌شد براش وای کاری از دستم بر نمی‌اومد! هیچ کاری.

دستم به چیزی خورد؛ تو اون اتاق سه پله به پایین می‌خورد و اون جا پر از چیزای الکی و به درد نخور بود… شروع کردم زبر اونجا رو گشتم تا بطری آبی دیدم.