تنم مثل كوره آتيش داغ بود و ترس تو عمق جونم ريشه كرده بود. بلوز آستين بلند و از تنم در آوردم و حالا با تاپ مشكي حس مي كردم حالم بهتره.

با دو دلي از روي تخت بلند شدم و سمت در رفتم. در و باز كردم و خيره در اتاق هامون شدم كه درست رو به روم بود.

نيم نگاهي به اتاق مخصوص گيتي كه چسبيده به اتاقم بود انداختم و با عذاب وجدان زمزمه كردم: معذرت مي خوام اما هيچ كس جز هامون بهم امنيت نميده.

بدو بدو سمت اتاقش رفتم و آهسته در و باز كردم. روي تخت دو نفره اش خوابيده بود و ساعدش و روي چشماش گذاشته بود.

آروم سمتش قدم برداشتم و كنار تختش نشستم.
با ترديد و آهسته صداش كردم.

– هامون… هامون…
دستش و برداشت و نگاه خمارش و بهم انداخت.
– جانم؟!

بغضم و قورت دادم تا بيچارگي ام و حس نكنه.
– ميشه پيشت بخوابم؟!

خودش و كنار كشيد و پتوي و كنار زد. روي تخت دراز كشيدم و عطر تن هامون و توي ريه هام جا دادم.
پشتم و بهش كردم تا وسوسه نشم كه بپرم تو بغلش يا نتونم اشكام و كنترل كنم.

پاهام و توي شكمم جمع كردم و يه دفعه لرز بدي تو تنم نشست. دستام و روي بازوهاي خودم گذاشتم.

نفسم و بيرون فرستادم و چشمام و روي هم فشار دادم تا دوباره خوابم ببره؛ اين بار با بوي تن هامون كه كنارم خوابيده بود.

دستم از روي بازوم كنار زده شد و گرماي لذت بخشي جايگزين دست خودم شد.

چشمام و باز كردم و سرم و به عقب برگردوندم. دست هامون بود كه با چشماي بسته روي بازوم گذاشته بود.

متوجه نگاهم شد و چشماش و باز كرد. خودش و جلو كشيد و تنش از پشت بهم چسبوند.

خدايا چه شكلي گرماي بدن يه نفر مي تونه انقدر منبع آرامش باشه كه در ثانيه حالم و خوب كنه؟!

– چي شده ساغر من؟!
بغضم و قورت دادم و به زور زمزمه كردم: هيچي.

– هيچي نشده كه اومدي پيشم بخوابي و حالام داري مثل بچه ها گربه ها تو بغلم مي لرزي؟!

– خواب بد ديدم يه كم ترسيدم.
– يه كوچولو بيشتر از يه كم هوم؟!

سرم و تكون دادم و دوباره چشمام و بستم. بايد مي خوابيدم. حالا كه كنار هامون بودم و حالم بهتر شده بود بايد مي خوابيدم تا فردا حالم بهتر بشه.

دستش و از روي بازوم سر داد پايين و روي شكمم قرار گرفت. دستش و آروم روش شكمم كشيد و تنم مور مور شد.

– بچه دوست داري؟!
چشمام از سوالش گرد شد و يهو تكون خوردم. چرا داشت همچين سوالي رو از من در حالي كه دستش روي شكمم بود مي پرسيد؟!

خودش جواب داد: من عاشق بچه هام. به خصوص دست و پاي كوچولو و بوي بدنشون.

سرش و به سرم چسبوند و در گوشم زمزمه كرد: ولي مشكلش اينجاست كه خودتم بچه اي فنچ كوچولو!

– گيتي كه بچه نيست.
چرا اين و گفتم؟! مي خواستم بگه آره راست ميگي و بعد با خودم كلنجار برم كه قبول كنم هامون هرچي نباشه شوهر گيتيه؟!

– گيتي به اندازه تو خوشگل نيست. من دلم يه پسر تپل و سفيد مي خواد كه موهاشم و چشاشم مشكي. گيتي كه اين شكلي نيست، هست؟!

داشتم از خجالت آب مي شدم و از طرفي تصور بچه اي كه باباش هامون باشه باعث مي شد دلم بخواد جيغ بكشم.

لپم و محكم بوسيد و بدنم به آغوش مردونه و سپر مانند خودش فشرد.

از تصور فرآيندي كه سبب توليد بچه ميشه با هامون و حالا نزديكي اش به بدنم، لپام گل انداخت و حس مي كردم كم مونده بين حصار بازوهاش از خجالت آب شم.

– حالا آب نشي بچه.
لبم و گاز گرفتم و سعي كردم نخندم تا فكر نكنه از اين مدل حرف زدنش خوشم اومده؛ هر چند كه همين طور بود!

– ميشه بخوابيم؟! فردا هم من كلي كار دارم هم تا بعد از يه مدت طولاني بايد بري سركار.

– آخ راست ميگي. شب بخير.
آروم جوابش و دادم و نفهميدم با گرماي تنش و حس خوبي كه داشتم، كي خوابم برد كه حتي يادم رفت ازش بپرسم چي شد كه يهو مرخص شدي؟!
يه بچه تو بغلم بود. صورتش و نمي ديدم اما شك نداشتم بچه خودمه! از شدت خوشحالي دلم مي خواست گريه كنم.

بچه از توي دستام بيرون كشيده شد و نگاهم افتاد به دستايي كه بغل كوچولوش و از بغلم جدا مي كرد.

– بچه… بچم و پس بده…
صداي گريه اش توي گوشم پيچيد و قطره هاي اشك از چشمام جاري شد.

– داري اذيتش مي كني… بدش به من… مادرش منم اون مامانش و مي خواد…

قامت بلندي كه كوچولوم و ازم مي گرفت سمتم برگشت و چشماي عصبي گيتي خون و توي رگام منجمد كرد.

– من بايد مادر اين بچه مي شدم اما تو با هرزه بازي هات و هامون و ازم گرفتي. ديگه نمي ذارم بچه هامون و ازم بدزدي.

– قول ميدم… قول ميدم كاري باهاتون نداشته باشم فقط بچم و بهم بده… قسم مي خورم…

گيتي دورتر مي شد و من از ته دلم گريه مي كردم كه قسم مي خورم ديگه مزاحم هامون نشم.

– ساغر، بيدار شو عزيزم. داري خواب مي بيني ساغر…