پیاده شدنمون از ماشین همزمان شد باهم.
قلبم تند تند تو سینه ام می تپید و با اینکه در تمام طول مسیر شهرام باحرفهاش سعی داشت بهم بفهمونه هیچ جرمی نکردیم و همچی به زودی درست میشه اما بازهم…بازهم من درگیر ترس و دودلی شدم!
اون اما در کمال خونسردی به سمت در رفت.
انگار بر خلاف من مواجه شدن با این مشکل واسه اون چندان سخت هم نبود.
قبل از اینکه زنگ رو فشار بده دویدم سمتش و گفتم:

-صبر کن!

دستشو پایین آورد و سرش رو چرخوند سمتم.
فکر کنم خودش هم باز فهمید چی پیش اومده.
مسئله ترس من بود!

چپ چپ نگاهم کرد و پرسید:

-دیگه چرا !؟

آب دهنمو قورت دادم و همونطور که با انگشتهای دستم ور میرفتم گفتم :

-اگه بیرونمون کنن از خونه چی! اگه فحش کشمون کنن چی !؟ اگه…

کلافه گفت:

-بس کن شیوا هی اگه اگه اگه…هر چه پیش آید خوش اید! یا موافقت میکنن و باهاش کنار میان یا هم نمیان…پس خودتو جمع و جور کن

اینو گفت و دوباره دستش رو بالا گرفت و اینبار قبل از اینکه من جلوش رو بگیرم زنگ رو فشرد.
نفس عمیقی کشیدم و آهسته گفتم:

-باشه! سعیمو میکنم…

چند لحظه بعد خدمتکار بود که با صدا و لحنی که میشد آثار تعجب و جاخوردگی رو توش دید جواب داد:

“س…سلام آقا شهرام…بفرمایید…”

در که بازش رو کرد سمتم.
چند لحظه ای خیره نگاهم کرد وبعد دستمو گرفت و همراه خودش برد داخل…