سرمو جلو بردم که با تموم قدرتش توی
چشمم فوت کرد و بغض کرده گفت :

– حالا خوب شدی مامانی ؟؟

– آره درد بلات به قلبم مگه میشه تو باشی و من خوب
نباشم

نمکی خندید و با وجود عروسک توی
بغلش روی پام نشست و سرش رو به
سینه ام چسبوند

عطر موهاش رو عمیق نفس کشیدم
هووووووووم بوی زندگی میداد
بوی عشق و امید ..

با یاد آوری اینکه از تایم ناهار گذشته و
برعکس همیشه چیزی با خودم نیاوردم
و دخترکم چند ساعتی میشه چیزی
نخورده با عجله از خودم جداش کردم

– بریم خونه تنفس مامان

دست کوچیکش رو توی دستم گرفتم
تا از کارگاه بیرون بزنم که سمیه خانوم
مسئول کارگاه با دیدنم اخماش رو توی
هم کشید و گفت :

– جایی تشریف میبری نازی خانوم ؟؟

– یه سر برم خونه به بچه ام غذا بدم
برگردم

– این بغل مغازه هست براش چیزی بخر
تا بخوره :/

– نمیشه به این خوراکی ها عادت نداره

چشم غره ای بهم رفت
و غُرولند کنان از کنارم گذشت و شنیدم
زیر لب گفت :

– سر نیم ساعت نشده برگشته باشی

– باشه خانوم

خم شدم و دخترم رو بغل گرفتم و با
عجله راهی خونه ای که چند کوچه
و خیابون با کارگاه فاصله داشت راه
افتادم

برای اینکه پولامو برای آینده پس انداز
کنم
تا حد امکان توی همه چی صرفه جویی
میکردم و برای همین هیچ وقت به
خوراکی های مغازه عادتش نداده بودم

به خونه که رسیدم دست کوچولوشو رها کردمو
بلند خطاب بهش گفتم :

– تا تو بری دستاتو بشوری من چیزی
برای خوردنت آماده میکنم باشه
قلب مامان ؟؟

-چشم مامانیی

و با دو به سمت دستشویی گوشه حیاط
رفت
با عجله وارد خونه شدم و غذایی که از
دیشب مونده بود رو گرم کردم

وقتی که غذاشو دادم و لباساش رو
عوض کردم و با اینکه میدونستم زیادی
خسته اس و از صورتش بیخوابی میباره
ولی به اجبار با خودم باز سرکار بردمش

هنوز سر کوچه نرسیده بودیم که صدای
خواب آلودش به گوشم رسید

– مامانی من خوابم میاد 🙁

با نگرانی سمتش خم شدم

– بیا بغلم بخواب

با وجود وزن نسبتا سنگینیش بغلش کردم
و سعی کردم به قدمام سرعت ببخشم و
تا دیر نشده خودم رو به کارگاه برسونم

با رسیدنم سمیه خانوم طبق معمول
اخم و تخمش به راه بود ولی بی اهمیت
بهش دخترم روی قالیچه کوچیکی
که گوشه کارگاه پهن بود خوابوندم و
سرکارم برگشتم

اینقدر مشغول کار بودم که متوجه
تاریکی هوا و پایان تایم کاری نشده بودم
یکدفعه با نشستن دستی روی شونه ام
به خودم اومدم و سرم به عقب چرخید

-سلام خوشگله

زهرا بود که داشت با مهربونی نگاهم
میکرد .
با دیدنش توی اوج خستگی لبخندی زدم
و گفتم :

– سلام چه عجب از این ورا ..؟