۱۹۴)

انگشتری رو که کامیار برام خریده بود و توی تیمارستان بهم داده بودن رو گذاشته بودم توی اتاقش روی پاتختیش..
میخواستم هر وقت که دوباره حالش بهتر شد و موقعیتش پیش اومد خودش بهم بده.. و به روم نیاوردم که دست من بوده و دیدمش..

ولی دلم پر میکشید برای هر چه زودتر داشتن اون انگشتر، و کامل شدن درخواست ازدواج ناقص مونده ی کامیار..

آذر همش میومد دیدن کامیار و کم مونده بود لحاف و تشکش رو هم بیاره و شبها رو هم بمونه..
درد خودم کم بود آذر هم با رفت و آمدش و عشوه و طنازی هاش مخمو لگد میکرد..

هر چند کامیار اصلا توجهی بهش نمیکرد و انقدر بی حوصله و کم حرف شده بود که فقط تو عالم خودش بود..
مثل قبل که خودشو توی طبقه ی بالا زندانی میکرد نبود، میومد پایین و پیش ما مینشست ولی زیاد حرف نمیزد و همش تو فکر بود..

یه بار که توی هال نشسته بودیم و بازم به فکر فرو رفته بود بهش گفتم
_به چی فکر میکنی اینقدر؟

سرشو بلند کرد و نگام کرد و گفت
_به زندگیم.. به اینکه چیکار باید بکنم

قلبم از حرفش تیر کشید.. خواستم بگم مگه نمیدونی چیکار کنی؟.. مگه نمیخواستی بهم پیشنهاد ازدواج بدی؟.. ولی نتونستم بگم..
با دلخوری گفتم
_چی عوض شده که اینطور بلاتکلیف موندی؟

گرفته و غمگین نگام کرد و گفت
_همه چی

دلم اومد تو دهنم و دسته ی مبل رو فشار دادم..
_یعنی چی کامیار؟.. بازم برگشتیم سر خونه ی اول؟

بی حوصله از جاش بلند شد و گفت
_سرم داره میترکه لیلی.. یه مسکن بیار برام

و رفت بالا..
فرار کرد از جواب دادن.. ناراحت بودم و میترسیدم این حمله ی عصبی، گند بزنه به همه ی اتفاقات خوب اخیر و همه چی بینمون خراب بشه..
که ظاهرا همینطور هم داشت میشد..

یه مسکن برداشتم و دنبالش رفتم بالا..
تو آشپزخونه بود و نشسته بود روی صندلی پشت میز و دستاشو گذاشته بود روی شقیقه هاش..

قرصو دادم بهش و گفتم
_اینهمه دارو و مسکن که میخوری خدا میدونه چه بلایی سر کبد و معده ت میاره.. هرچند اونطوری که تو سرتو کوبیدی به اینور و اونور بایدم سردرد داشته باشی.. اگه من بودم ضربه مغزی میشدم

قرصو با آبی که دادم بهش خورد و گفت
_اگه بدونی تو سرم چه فکرها و تصاویری میگذره بهم حق میدی که نتونم سنگینیشو تحمل کنم و بکوبمش به جایی تا بلکه اون چیزای عذاب آور از سرم برن

نشستم پیشش روی صندلی و دستشو گرفتم..
_میدونم.. میدونم چقدر عذاب میکشی.. هر کی توی اون حال ببیندت میفهمه

دستشو از دستم درآورد و با ناراحتی پاشد رفت توی اتاقش..
تابلو بود که نخواست دستامون تو دست هم باشه..

از رفتارش نگران بودم و ترس برم میداشت..
کامیار دوباره داشت ازم دور میشد و من در کمال ناباوری نظاره میکردم..

کامیار

درست زمانی که تصمیمم رو گرفته بودم و با قدمهای محکم به سوی لیلی گام برمیداشتم، باز هم بیماری و مشکل روانیم بهم تیپا زد و کله پام کرد..
درست موقعی که میخواستم بهش پیشنهاد ازدواج بدم، دست تقدیر اتفاقی رو رقم زد تا منو به خودم بیاره و یادم بندازه که من یه آدم عادی و سالم نیستم و حق ندارم آینده ی لیلی رو به گوه بکشم..

روزها و شبها بعد از اون حمله ی وحشتناکی که بهم دست داد، فکر کردم و فکر کردم..
تنها نتیجه ای که گرفتم این بود که لیلی رو برای همیشه از بند خودم رها کنم..

لیلی سر قضیه ی تریاک بخاطر من فداکاری کرده بود و منم باید بخاطر آینده ی اون و خوشبخت شدنش فداکاری میکردم..
باید ازخودگذشتگی میکردم.. باید میگذشتم از دلم.. از عشقم.. باید میگذشتم از لیلی.. میگذشتم از دختری که همه ی زندگیم بود و نبودش مساوی بود با دلمردگی و پایان من..

دو هفته از اون اتفاق گذشته بود و من به وضوح از لیلی دوری میکردم.. میدیدم که ناراحت و افسرده ست و نمیدونه در مقابل رفتار من چه عکس العملی نشون بده..
ولی کم کم میفهمید و اونم به ناچار دور میشد ازم..

یه بار که مینو اومد به دیدنش و منیر صداش کرد، با چشمهای قرمز از اتاقش خارج شد و مامان با دیدنش به من چپ چپ نگاه کرد.. دلبر من گریه کرده بود..

وقتی اونا رفتن تو اتاق لیلی، مامان بهم گفت که داری چیکار میکنی تو؟

_کاری نمیکنم

_میبینم، کاری نمیکنی که حال این دختر اینه.. حقشه که باهاش اینطوری کنی؟.. جواب محبتاش و عشقی که به تو داره اینه؟

_اتفاقا منم میخوام خوبی کنم بهش

_این خوبیه که از وقتی از بیمارستان برگشتی شدی برج زهرمار و باهاش سرد و دوری؟

_باور کن دوری از من به نفعشه مامان

_خیلی خوب بودین باهم و به من گفتی اتفاقای قشنگی داره میفته بینتون، الان میگی دوری از تو به نفعشه؟.. عاشقته و سردی تو به نفعشه؟.. معلومه چی میگی؟

_من اشتباه کردم که بهش نزدیک شدم مامان.. اشتباه کردم که براش انگشتر خریدم و میخواستم ازش بخوام که مال من باشه.. من اشتباه کردم که فکر کردم خوب میشم.. دیدی که حالمو

_بخاطر یه حمله ی عصبی میخوای همه چیو بهم بزنی و خودت و لیلی رو بسوزونی؟

۱۹۵)

_من میسوزم.. ولی اون نمیسوزه.. نمیزارم لیلی توی آتیش جنون من بسوزه.. یه مدت غصه میخوره ولی بعد عادت میکنه.. انسان به هر چیزی عادت میکنه

_اون بدون تو میسوزه.. من نمیزارم این کارو با خودت و لیلی بکنی

_مادر من، مگه ندیدی با یه حرف یه بچه، به چه روزی افتادم؟.. بنظرت من میتونم تحمل کنم که دوباره بچه دار بشم و یه بچه بهم بگه بابا؟..
اگه یه حرفی بزنه که دچار حمله ی عصبی بشم، اگه آسیبی به بچه و یا لیلی بزنم چی میشه؟.. هنوزم جای زخم گونه ی لیلی خوب نشده..
اینا برای من درده.. عذابه..
من با اتفاقی که برای آرین افتاد دیگه تحمل هیچ بچه ای رو ندارم مامان.. البته اینو نمیدونستم و اونروز فهمیدم.. لیلی اگه نتونه بچه داشته باشه میسوزه.. لیلی اگه بازم بزنه به سرم و عصبی بشم و آسیبی بهش برسونم میسوزه.. اگه یه روز بیماریم انقدر عود کنه که برای همیشه توی دیوونه خونه موندگار بشم لیلی میسوزه

آهی کشیدم و به مبل تکیه دادم و ادامه دادم به مجاب کردن مادرم..

_عشق و احساسات، منطقمو از بین برده بود و اینارو یادم رفته بود که میخواستم دستشو بگیرم و زنم باشه.. ولی اون حمله، تلنگری شد که به خودم بیام و لیلی رو به باتلاق خودم نکشم..
در ضمن من به پدرش قول دادم که مواظبش باشم.. آقای ستوده خدابیامرز، روی تخت بیمارستان دخترشو سپرد به من‌.. مواظب بودن یعنی چی مامان؟..
یعنی اینکه نزارم صدمه ببینه.. یعنی اینکه نزارم انتخاب اشتباه بکنه.. یعنی اینکه نزارم بدبخت بشه.. وقتی که بزرگترین صدمه رو من خودم با ازدواجمون بهش میزنم پس باید از خودم برحذرش کنم.. باید از شر خودم مصونش کنم

مادر بیچاره م با دقت و با بغض به حرفام گوش میکرد و گویا قانعش کردم که دیگه نتونست حرفی بزنه و فقط اشکهاش چین و چروکهای زیر چشماشو پر کرد..

بلند شدم و بغلش کردم..
دلم سوخت برای بی چارگی و دل شکستگی خودم و مادرم.. و لیلی.. و لیلی.. آه لیلی..
چی میکشید وقتی بهش میگفتم که بره دنبال زندگیش..

میترسیدم از اون روز.. ولی باید بزودی بهش میگفتم تا تکلیفشو بدونه و برای آینده ی خودش فکری بکنه..

شاید علیرضا…..
با فکر اینکه با علیرضا و یا مرد دیگه ای ازدواج کنه دلم و سرم از فشار به مرز انفجار رسید..
منی که تحمل حتی یک نگاه مردی رو به لیلی نداشتم و دیوونه میشدم از غیرت و حسادت، چطور میخواستم ازدواجش رو با کس دیگه ای تحمل کنم..

ولی باید احساسات خودمو مهار میکردم تا لیلی با کسی دیگه ای خوشبخت بشه..
باید ازش دست میکشیدم تا زندگی خوب و قشنگی با بچه هاش و همسری که سالم و عادی بود داشته باشه..
اگه لیلی توی این برهه از زندگیش، بخاطر احساسات عمیقش نسبت به من، نمیتونست درست تصمیم بگیره و میخواست خودشو بندازه تو آتیش، وظیفه ی من بود که کاری کنم که جلوشو بگیرم..
حتی علیرغم علم به اینکه بدون لیلی، و با ازدواجش با مرد دیگه ای، خودم خاکستر میشم..

مینو با گرفتگی از اتاق لیلی خارج شد و بهش غر زد..
_یعنی چی که نمیای آخه؟.. قبلنا چقدر زیاد با هم میرفتیم بیرون.. یا میومدیم خونه ی همدیگه.. ولی الان انگار یه آدم دیگه ای.. تارک دنیا شدی

_حوصله ی خوشگذرونی ندارم مینو.. دلم نمیخواد برم جایی.. یکم درکم کن اگه حوصله داشتم بهت زنگ میزنم میام پیشت.. به خاله سلام برسون

هر جمعه لیلی رو میبردم سرخاک پدرش.. بعد از صبحانه دیدم که لباس پوشیده و میخواد خودش بره..
دلخور بود ازم.. نه درست و حسابی باهاش حرف میزدم و نه نگاهش میکردم.. حق داشت دلخور باشه.. ولی راه دیگه ای بلد نبودم برای سرد کردن رابطه مون..
از روی مبل بلند شدم و گفتم
_صبر کن لباس بپوشم بیام

بدون اینکه نگام کنه گفت
_شما نمیخواد بیای.. خودم میرم

_صبر میکنی تا بیام.. مفهومه؟

هیچی نگفت و همونجا وایساد.. خوب حس میکردم که خسته ست.. از این بازی سرد و گرم و دور و نزدیک من خسته بود..
منم خسته بودم و خواسته ی قلبیم نبود..
دلم میخواست که دستشو بگیرم و بغل کنم و نزارم که ازم جدا بشه.. ولی عقلم میگفت دوست داشتن اینه که صلاح اونو بخوای نه خواست قلبی خودتو..

رفتم بالا و لباس پوشیدم.. با ماشین از گاراژ خارج میشدیم که آذر ماشینشو جلوی خونه پارک کرد و پیاده شد..
اومد پیشمون و شیشه رو دادم پایین..

_سلام، من اومدم کجا میرین؟

_قبرستون

_وا.. کامی.. خوب نمیخوای بگی نگو

_مشنگ نزن آذر.. واقعا داریم میریم بهشت زهرا

_عه.. منم بیام باهاتون

خم شد و نگاهی به لیلی کرد.. لیلی بیحوصله نشسته بود و هیچی نمیگفت..

_تو کجا بیای؟.. مگه میریم عروسی؟.. لازم نکرده

_چقدر بداخلاقی.. خب نمیام

_خدافظ

انقدر فکر و غصه داشتم که دیگه حوصله ی تریپ آذر رو نداشتم..
میخواستم موقع برگشت از قبرستون با لیلی حرف بزنم و بهش بگم که قصد ازدواج ندارم و بره دنبال زندگی خودش..
چطور میخواستم بگم، چطور شروع کنم.. فشاری روم بود که کلافه م کرده بود..
ولی مرگ یه بار شیون هم یه بار.. باید میگفتم..

۱۹۶)

رفتیم سر خاک باباش و من یه طرف وایسادم و لیلی نشست کنار قبر..
دلش خیلی پر بود که تا نشست پیش باباش زد زیر گریه..
گریه هاش به دلم زخم میزد ولی کاری هم نمیتونستم بکنم چون مسببش خودم بودم..

نباید نرمش و محبت نشون میدادم تا خودش ازم دلسرد بشه..
به زور جلوی خودمو گرفته بودم تا نرم پیشش و بغلش نکنم و دستاشو نگیرم..
دستامو توی سینه م قفل کردم و عینک آفتابیمو زدم به چشمم تا از نگاهم حال منقلبم رو نفهمه.. و مثل یه کوه یخی بیتفاوت وایسادم سر جام..

گریه کرد و آروم با پدرش حرف زد.. نمیشنیدم چیا میگه ولی میدونستم درد و دل میکنه..

بالاخره بلند شد و آروم گفت
_بریم

جلوم راه افتاد و منم دنبالش قدم برداشتم..
توی ماشین که نشستیم برگشتم سمتش و گفتم
_لیلی میخوام باهات حرف بزنم

با نگرانی خاصی نگام کرد و دنبال تصویر چشمام گشت..
هنوز عینکمو درنیاورده بودم و نمیخواستم چشمامو ببینه و بفهمه که همه ی حرفایی که میزنم دروغه..

با صدای خفه ای گفت
_راجع به چی؟

_راجع به خودمون

_خب.. بزن

تک سرفه ای کردم و به صندلی تکیه دادم..

_لیلی من خیلی فکر کردم.. من مرد مسئولیت پذیری و ساختن یه زندگی مشترک نیستم.. من دیگه اعصاب دنگ و فنگ ازدواج و عشق و رمانتیزمو ندارم.. ازت میخوام که بری دنبال زندگیت و منو فراموش کنی

اوه.. بالاخره گفتم.. و از تلخی حرفای خودم دلم به ناله اومد..

دیدم که لباش لرزید.. دیدم که از شدت ناراحتی دست و پاشو گم کرد و حرفی برای گفتن پیدا نکرد..

فقط نگام میکرد و من زیر سنگینی نگاه متعجب و دلخورش داشتم له میشدم..
سعی کردم لحنم سرد باشه و گفتم

_چرا هیچی نمیگی؟.. وظیفه ی من بود که حس واقعیمو بهت بگم تا دیگه معطل من نشی و وقتتو با من به هدر ندی

دستشو دراز کرد و عینکمو آروم از چشمم برداشت..

نمیخواستم چشمامو ببینه.. میدونستم که چشمام خلاف زبونم حرف میزنه و فریاد میزنه که باور نکن حرفامو، من بدون تو میمیرم..

عصبی سرمو برگردوندم و نگاهمو ازش گرفتم..

_نمیخواد چشاتو ازم بدزدی.. من با چشم دلم میبینمت.. میدونم که بخاطر اون حمله ی عصبی کلا ناامید شدی و نمیخوای زندگیه منو خراب کنی به زعم خودت

یاد اون شعر شهریار افتادم که میگفت

چشم خود بستم که دیگر چشم مستش ننگرم
ناگهان دل داد زد دیوانه من میبینمش

عشق من و لیلی، عشق بچه گانه ی دروغین و هوس آلودی نبود که به راحتی تموم بشه، و مسلما لیلی به این مسئله واقف بود که من بنا به دلیلی بهش میگم که ازم دل بکنه و بره پی زندگیش..
میدونست، و میدونستم که نمیره.. انقدر دوستم داشت که حتی بقول خودش میتونست با چشم بسته هم نگاهمو بخونه و دلمو ببینه..

سرد و بیحوصله گفتم
_نه، باور کن اینبار دیگه بخاطر تو نیست.. بخاطر خودمه که میخوام این رابطه رو تموم کنم.. داغونم، خسته م.. تو زندگیم جایی برای عشق ندارم

بیرونو نگاه کرد و گفت
_باشه.. بریم خونه

باشه ای که گفت به معنی بسه دیگه خودتو خسته نکن من میدونم چی به چیه، بود..

لبامو به هم فشردم و دستمو کلافه کشیدم به صورتم..
سخت بود دل کندن لیلی از من.. ولی باید کاری میکردم که خودش قانع میشد و میرفت..

استارت زدم و رفتیم سمت خونه.. تا خونه هیچکدوم حرفی نزدیم و وقتی رسیدیم دیدم آذر هنوز خونه ی ماست..
لیلی ببخشیدی گفت و رفت توی اتاقش و منم کلافه و دمغ رفتم بالا..

یکم بعد آذر اومد توی اتاقم و گفت
_چته.. پکری

_حوصله ندارم آذر برو پیش مامان اینا

_میرم باشه.. ولی اول تو بگو چته.. درسته که من برای تو مهم نیستم، ولی تو برای من مهمی

_آذر میشه ….شعر نگی؟ برو پی کارت سرم درد میکنه

_بگو شاید بتونم کمکت کنم.. اگه نتونستم میرم و دیگه نمیام

با کلافگی دستی لای موهام کشیدم و گفتم
_کاری از دست تو برنمیاد.. ولی میگم که بکشی ازم بیرون.. مسئله لیلیه.. میخوام ازم دلسرد بشه و بره دنبال زندگیش.. ولی میدونه که دوسش دارم و حرفامو باور نمیکنه

_بهش بگو دیگه دوسش نداری

_یه چیزی تو اون مایه ها گفتم.. ولی گفت میدونه که بخاطر حمله ی عصبی اخیرم دارم از خودم میرونمش.. نمیدونم دیگه چیکار کنم

_میخوای فیلم بازی کنیم که باهمیم و ولت کنه؟

_نه نمیخوام دلش بشکنه

_اگه دلش نشکنه که بیخیالت نمیشه.. اگه واقعا میخوای فراموشت کنه و بره باید دلشو بشکنی که ازت متنفر بشه

حرفای آذر دلمو به درد میاورد.. من نمیخواستم لیلی ازم متنفر بشه.. من تحمل اینو نداشتم..

تو فکر بودم که ادامه داد
_ببین کامیار.. یه زن هر چقدر هم که عاشق باشه، وقتی پای زن دیگه ای بیاد وسط، حس حسادتش به عشقش غلبه میکنه.. یه زن فقط با وجود یه زن دیگه که جایگزینش بشه از مردش دل میبُره و میره.. طوری وانمود کن که منو میخوای و دلشو بشکن.. وگرنه ازت جدا نمیشه

_این خیلی نامردیه

_آره.. هست.. ولی تنها راهه.. البته اگه واقعا رفتنشو میخوای

_میخوام.. میخوام از پیش من بره تا خوشبخت بشه.. نمیخوام اسیر منِ روانی بشه
۱۹۷)

_پس کاری که من گفتمو بکن.. من کمکت میکنم.. طوری فیلم باری میکنم که خودتم باور کنی.. اوکیه؟

نفسی کشیدم و سرمو با دستام فشار دادم.. چرا دردهای این سر تموم نمیشد.. چقدر باید تاوان بدبختی های منو پس میداد و من فشارش میدادم..
اوففف.. نمیدونستم چیکار کنم..

_فعلا نه.. اگه لازم شد بهت میگم

آذر رفت پایین و من با افکار مشوش و آزار دهنده م تنها موندم..