ـ اون اگه بهت حرفی زده ، فقط از سر دلسوزی بوده . چون تو رو مثل دختر خودش می دونه . این خیلی خوبه . اتفاقاً اینجوری خیال منم تا یه حدی راحت میشه که یکی هست که حواسش پی تو باشه . من این زن و خیلی ساله که می شناسم . اهل از پشت خنجر زدن و نارو زدن نیست . که اگه بود مطمئن باش تا الان فهمیده بودم .

ـ لازم نیست این زنیکه حواسش به من باشه ………. من خودم از پس کارام بر می یام .

ـ باشه بهش میگم کمتر سر به سرت بذاره و کاری به کارت نداشته باشه .

ـ باز این بهتره .

ـ حالا چی می خواستی که این ساعت به اطاق من اومدی ؟ بازم قضیه رفع دلتنگی بود ؟

گندم خنده ای کرد و ابرویی برای او بالا انداخت :

ـ نه ………. حمیرا می گفت مثل اینکه دوست دخترای قبلیت یه سری لوازم آرایش اینجا داشتن . اونا رو می خوام .

یزدان سری تکان داد و دستش را از دور کمر او آزاد نمود :

ـ برو تو اطاق لباسام . تو ردیف کشوها ، کشوی دوم یا سوم و باز کند . چیزی که می خوای باید تو یکی از این کشوها باشه .

گندم سری تکان داد و از لبه تخت بلند شد و به سمت اطاق لباس ها رفت و با جستجویی ساده در کشوهای او ، توانست جعبه های باز نشده لوازم آرایش ها را پیدا کند .

هیجان زده همه را بیرون آورد و درون بغلش جمع نمود و با پا در کشو را بست و از اطاق لباس خارج شد و یزدان به انبوه جعبه های ریز و درشتی که او در دستش گرفته بود نگاه کرد :

ـ حالا واقعا بلدی ؟ نزنی خودت و ناکار کنی .

گندم با خنده پشت چشمی نازک کرد و ابرویی بالا انداخت :

ـ این یه قلم و خوب بلدم .

ـ خیلی خب . اینا که گذاشتی تو ساکت ، دیگه بیشتر از این بیدار نمون و بخواب .

ـ باشه . پس شبت بخیر .

***

گندم مانتو شلوار پوشیده و شال روی سر انداخته ، در حالی که آرایش بسیار کمرنگی روی صورتش نشسته بود ، همراه با دو ساک بزرگی که در دستانش گرفته بود و به دنبال خودش می کشید ، پله ها را هن هن کنان و به سختی پایین می رفت .

یزدان که پایین پله ها ایستاده بود و آخرین دستور عمل ها را برای دو نگهبان زیر دست جلال که قرار بود در خانه شرایط را طبق نظر او پیش ببرند ، بازگو می کرد ، با شنیدن صدای هن هن های آشنایی ، حرفش را نصفه و نیمه رها کرد و صورت به سمت پله ها چرخاند و چشمانش روی گندمی که به زور پله ها را پایین می آمد نشست .

حرفش را کوتاه نمود و بعد از مرخص کردن دو نگهبان با چند قدم بلند دو سه پله را یکی کرد و خودش را به گندم رساند و زیر لب و سرزنش کنان گفت :

ـ تو این عمارت هیچ نره خری پیدا نمیشه که تو دوتا ساک به این سنگینی رو گرفتی و خودت داری پایین می یاری ؟ نمیگی یکدفعه ای کنترلت بهم بریزه و از این همه پله قِل بخوری و بری پایین چی میشه ؟

و دو ساک گندم را گرفت و با یک حرکت از روی پله ها بلندشان کرد و پایین برد ……… گندم به دنبالش راه افتاد و در همان حال گفت :

ـ واقعا فکر نمی کردم از پله ها پایین بردنشون تا این حد سخت باشه .

ـ خیله خب ، تو برو پایین رو مبلا بشین تا من بیام .

و ساک های گندم را کنار ساک های خودش کنار دیوار قرار داد . گندم که نفسش تازه بالا آمده بود ، خودش را روی مبل راحتی انداخت و بالا رفتن یزدان را از پله ها ، با چشمانش دنبال کرد ……….. مطمئناً حرف های حمیرا چرندیاتی بیش نبود ………. این یزدانی که مدام نگران سلامتی او بود ، امکان نداشت به آن ترسناکی که حمیرا از آن حرف می زد ، باشد …………. یزدان همینی بود که او می دید . یک حامی مهربان . یک کوه استوار و همیشه پابرجا . یک پشتیبان بی نظیر .

چند دقیقه ای نگذشته بود که یزدان در کت و شلواری مشکی رنگ ، به همراه کروات و پیراهنی به همان رنگ ، از پله ها پایین آمد .

ـ گندم بلند شو بریم .

و دسته ساک های خودش را به دست گرفت و به سمت در راه افتاد و در همان حال رو به جلال کرد :

ـ جلال ، ساکای گندم و با خودت تا دم ماشین من بیار .

ـ بله قربان .

گندم با قدمهایی بلند خودش را به یزدان رساند و دوشادوش او از سالن اصلی خارج شدند و وارد باغ شدند و به سمت پارکینگ راه افتادند .