وا رفته هست اما از اخماش کم نمیکنه … سمتم نگاهی می ندازه و لب میزنه : دور و بر امیر نپلک ! … اخم ملایمی میکنم و می پرسم : امیر کیه ؟ … _ همون تخمه سگه امشبی که پارتنرم پارتنرم به خیکه جناب عالی می بست ! … دو به شک باز می پرسم : تارخ رو

# لیندا نور مشعل ها از دور نمایان بود. پیچ تاب آتش مرا یاد خودم می انداخت، زندگی ای که من داشتم شبیه به رویاهای دوران کودکی ام نبود. در رویاهایم ازدواج می کردم و با عشقم تا آخر عمر با خوشی زندگی می کردیم. اما این؛ به هیچ وجه شبیه رویاهایم نبود. یادم می آید مادرم هر روز برایم